Vandaag geen tijd voor een textueel verslag. Daarom alleen een paar foto’s.
Op verzoek van Gert; ons uitzicht vanuit de kamer vanochtend.
En hierom vind ik Bretagne zo prachtig.
Fietsen over de bodem van de zee, gelukkig is het eb.
Ons mooiste koffieplekje. Ever.
Lunch met een soepje. En…maggi, van Lisa gekregen.
De verzoekfoto intrigeert me, een grauw beeld met twee tropisch aandoende bomen op de voorgrond. Wat me verder opvalt is dat Saskia op de geposeerde foto’s haar hoofd glimlachend iets schuin houdt. Net of ze de kijker wil vertederen.
Tsja Gert. We hadden gehoopt op een beetje mooi weer maar we moeten het doen met grijze herfstluchten. Daarentegen is het wel grotendeels droog gebleven en dat is ook wel prettig.
En? Werkt het vertederen?
Wat een mooi verhaal weer… Ik moest gelijk denken aan het oude hotel aan zee waar ik eens kaartjes voor had gemaakt, wat jij herkende als dat dat eens je geboorteplek geweest zou zijn. Het adres kende je. De zee is een leven apart. Alsof je ermee kunt praten. Je bestaat tenslotte zelf ook voor 90% uit water. Misschien is dat de herkenning. Mooi Bretange. Wij deden een paar jaar geleden ook een rondtocht, alleen dan wel met de auto, caravan en met twee kleine kinderen… De rotsen aan de kust deden me aan Bornholm denken waar ik ook mijn hart aan heb verpand. Mooi, Ruig en ongerept.