´The bullit is through the church’ , om alvast maar even in vakantiestemming te komen. We gaan deze zomer in Groot-Brittannië fietsen. Het staat eigenlijk al jaren op mijn lijstje maar het kwam er niet van. Maar toen we twee jaar geleden door Schotland vanuit Ierland terug naar Nederland fietsten begon het weer te kriebelen. Saskia wilde eerst een fietsvakantie zon en dat hebben we vorig jaar gehad. Niets stond meer in de weg.
We gaan een klassieker doen. In Nederlander kennen we het Pieterpad. In Europa is de ‘camino de Santiago de Compostella’ een bekende. En zo heb je in Groot-Brittannië LEJOG (of JOGLE, afhankelijk van welke kant je op fietst). LEJOG staat voor Lands End – John O´Groats. Dus van het uiterste zuidwest naar het uiterste noordoost van het vasteland (voor zover je van vasteland kunt spreken bij een eiland). Een tocht die jaarlijks door honderden mensen wordt gereden.
‘Is dat niet druk dan?’ zal je je misschien afvragen. Nee, want er zijn net zoveel routes als mensen die hem fietsen. Er zijn mensen die over de snelwegen gaan. Er zijn mensen die de langste route nemen. Sommigen gaan via de meest toeristische route. Er is een route over fietspaden en er zijn beschreven routes. Na wat onderzoek zijn wij op de route uitgekomen die beschreven wordt in een boekje van Cicerone Deze is ongeveer 1600 kilometers en ze doen het in 14 dag etappes van ongeveer 70 mijl (112 km). Dat is voor ons wat teveel van het goede, dus wij nemen er iets meer tijd voor. Want in Engeland fietsen is vermoeiend. Het landschap gaat op en neer als een golfslagbad. Niet hoog maar vaak wel steil. Onderstaande hellingen komen regelmatig voor:
Goed. Route gekozen. Periode gekozen maar dan komt het volgende probleem weer; Hoe kom je er en hoe kom je er weer vandaan? Bus gaat niet. Vliegtuig doe ik liever niet vanwege het inpakken en met de auto is niet praktisch. Blijft er nog een reismogelijkheid over; de boot en de trein.
Gelukkig hebben we hiervoor de treinreiswinkel. Even een mailtje erheen en ze zoeken zo voor je uit wat de beste manier is en wat het kost. En ik moet zeggen dat ze daar erg goed hun best voor je doen. Maar door wat communicatiestoornissen hebben we na 14 (!) mails toch maar even de telefoon gepakt. Het was voor mij natuurlijk duidelijk dat we alleen *naar* Lands End willen en niet terug. Maar voor hun niet. Inmiddels hebben ze de reis geboekt en zijn we in elk geval voorzien van de heenreis. De terugreis nog niet want weten niet hoe lang we erover doen en wanneer we terug moeten. Dat zal dus ergens onderweg moeten gebeuren. Waarom boeken? Omdat de fiets daar wel mee mag in de trein maar er zijn vaak een beperkt aantal plekken voor de fiets. Vooral op de terugreis vanaf Thurso is het vaak een probleem omdat er maar drie fietsplekken zijn er heel veel fietsers terug moeten.
Op dit moment ben ik bezig met de voorbereiding. Route controleren (want soms gaan ze via te grote wegen en dan zoek ik een alternatief via kleinere wegen of fietspaden), caches langs de route zoeken en campings en andere overnachtingsmogelijkheden bepalen. Daarnaast kijken we nog naar bezienswaardigheden en maak ik een indeling van ongeveer 70-80 km per dag waar we telkens op een geschikte overnachting uitkomen. Nog genoeg te doen dus, maar het voelt al een klein beetje als vakantie!
Vraag me af op wat voor gemiddelde snelheid je rekent gezien het zeeziekmakende landschap dat naar het schijnt kenmerkend is voor het eiland waar je een behoorlijke kans loopt dat je vakantie verregent. ;-). Anders gezegd hoeveel uur wil je per dag fietsend doorbrengen?
Kom, kom, Gert. Niet zo doemdenken. Het wordt een mooie zomer op het vasteland van Groot-Brittannië en we hebben inmiddels veel ervaring met zeeziekmakende landschappen. We zitten net zo lang op de fiets als andere jaren; tot we er zijn 🙂 Dit betekent dat we meestal rond een uur of negen opstappen en ergens tussen drie en vijf het tentje hebben staan. Bovendien is het zo dat wat omhoog gaat, ook weer naar beneden moet.