Coast2Coast2Coast : dinsdag 29 April

Carlisle-Workington (74 km totaal 283,3 km)

Our battered panniers were piled on the sidewalk again; we had longer ways to go. But no matter, the road is life.

– Jack Kerouac

De Britten zijn klein. Dat merken we aan het bed. Dat is eigenlijk wat te kort en de lakens zijn ook niet lang genoeg. Dit betekent dat de hele nacht een worsteling met het beddengoed is. Ik ben blij als het weer ochtend is. Voor het ontbijt hebben we fruit en yoghurt gehaald. Samen 

met een kopje thee werken we dat op de kamer naar binnen. En dan kunnen we weer op weg.

Helaas zit het meisje van gisteren niet meer bij de receptie. Nu zit haar vriend er en die is zo gesportschoold dat ik hem echt niet naar die tatoeage ga vragen.

Zo lang als we er over deden om in het noorden Carlisle in te komen, zo snel zijn we er in het zuiden weer uit. Binnen no-time fietsen we tussen de velden langs het riviertje ‘Caldew’. Het is nog wat heiig en het belooft een mooie dag te worden. Dit maakt het landschap ook wat lieflijker. Groene heuvels, zon, weiden en her en der wat vee. Heel anders dan het Northumberland park. 

We missen de afslag voor een stukje off-road maar deze route over rustige wegen is ook prima.

Vandaag staan er maar weinig bezienswaardigheden op het programma. We hebben St. Michael’s kerk in Dalston gemist. Na de overdosis van gisteren kan dat wel. Verderop is de ‘Lime house school’. Het schijnt een mooi gebouw te zijn, maar van afstand zien we er weinig van door de bomen die er omheen staan. 

Dan hebben we nog ‘Rose Castle’. Een kasteel annex landhuis wat diverse terrassen met rozen heeft. We rijden even naar de achterdeur, maar daar is niets te zien. Dan maar weer op route en verderop kunnen we hem even op afstand bewonderen.

De zon komt steeds meer omhoog, net als wij. Want het eerste deel van de route gaat voornamelijk naar boven. Samen met de zon betekent dit, dat er steeds meer kleren uit moeten. Zo mooi hebben we het nog niet gehad. Zo klimmen we langzaam naar Hesket Newmarket. 

Volgens het boekje moet het een mooi dorpje zijn, maar we zien het niet echt. Het is bekend van de ‘Ash tree’. Geen idee wat dit is, dus we zoeken het maar even op (link). Na Hesket Newmarket beginnen de steilere klims, maar we rijden eerst nog even om voor Caldbeck.

Een dorp zoals op een ansichtkaart staat er in onze beschrijving. Het is inderdaad een mooi dorp, maar of ik er een ansichtkaart van zou kopen? Het heeft in elk geval een mooi plekje om een koffie te maken. Tijdens deze stop trekt de lucht weer dicht en zijn de wolken zwanger van de regen. We vrezen het ergste als we de eerste steile klimmen doen, maar we blijven gespaard. Hier worden in elk geval geen buien geboren.  

Iets voor Longlands zie ik een mooi off-road alternatief op de kaart. Het betekent wel een paar kilometer minder fietsplezier vandaag, maar het ziet er mooi en uitdagend uit. Eigenlijk hebben we het wel even weer gehad met het asfalt en zonder blikken of blozen slaan we het steenslagpad in.

Het is een goede keus. Inmiddels zitten we ook in het Lake District. De rust en de uitzichten hier zijn magnifiek. 

De zon komt er weer bij. En ondanks dat we over de stenen stuiteren en door een ‘ford’ moeten waden genieten we er intens van. Wie weet? Mogelijk staan er straks ook wel een paar geveerde MTB’s in de schuur voor de volgende reis.

Met uitzicht op de Skiddaw, een van de hoogste fells in het lakeland, maken we een broodje. 

Ondertussen komt Alison op haar quad voorbij. Achterop twee honden, maar ze is haar derde hondje kwijt. Of wij het gezien hebben? Helaas kunnen we haar niet helpen.

Als we later over het erf van haar boerderij fietsen, staat de hele familie, inclusief de verloren zoon, buiten. We maken een praatje met de boer, die een demonstratie geeft hoe goed de honden luisteren. ‘Get the bulls’ roept hij en de honden veren op alsof ze gestoken zijn, op zoek naar de stieren. Hij vertelt ook wat moppen, maar omdat hij zo plat praat, mis ik de clou steeds. Niet dat hij dat merkt, want ik lach gewoon mee.

We hebben een tijd lang mooi zicht op Over Water. 

Er ligt ook een geocache die we natuurlijk even doen. De beschrijving bevat een mooi verhaal over het hotel Overwater. Dat was vroeger een ‘Hall’ van ene Mr. Gillbanks. Deze meneer verdiende zijn geld met import van rum uit Jamaica. En niet alleen rum, hij haalde er ook een vrouw en een minnares. Deze laatste volgende hem ook naar Engeland en werd een beetje een stalker. Dat lost hij op door met haar in een bootje naar het midden van het meer te gaan en haar daar overboord te kieperen. Maar ze hield zich vast aan de boot en hij moest de armen afhakken. Ze pakte hem terug door als armloos spook terug te komen. Met name in kamer drie van het huidige hotel is ze regelmatig te zien. Ook zorgen haar armen ervoor dat het water in het meer nooit bevriest.

Mooi verhaal en dat geeft trek in een ijsje. Die nemen we in Cockermouth. De school is net uit en er is genoeg te zien met al die kindertjes in uniform die langskomen. Verder zien we niet veel van de stad want de hoofdstraat ligt opgebroken.

Hierna is het nog een klein stukje naar Workington. We hebben nog steeds zicht op Skiddaw en die is nu weer in donkere wolken gehuld. Het kan niet anders of het regent daar nu. 

De B&B ligt een beetje ten noorden van Workington. Op Google maps had ik al gezien dat hier alleen maar industrie en een groot winkelcentrum zit. Maar waar hij zou moeten zitten zijn alleen een aantal tokkie huizen. Op de wifi van het winkelcentrum zoek ik de informatie nog even op. 

‘Morven guesthouse’ blijkt een stuk verderop te zitten. Aan een drukke weg en van buiten ziet het er niet uit. Binnen lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Het interieur van 50 jaar geleden is nog aanwezig. Norman Bates doet open en hier leeft zijn moeder nog. Ze rommelt wat heen en weer als we vragen of we wat eten kunnen laten bezorgen. We zijn moe en hebben weinig trek om de vijf kilometer naar de stad heen en weer te fietsen. Met veel moeite weten we een pizza en cola te bestellen. Een maaltijd waar ik niet trots op ben.

Het hele huis is doortrokken van ouderdom. Saskia is nog het meest gechoqueerd door de lampen naast het bed. In welke periode was het chique om schaamhaar aan de lampenkappen te hebben? 

De douche is versleten en lauw. Zoals in veel Engelse huizen wordt het water hier, in de douche, elektrisch verwarmd. Maar deze heeft zijn beste tijd gehad.

In dit bejaardentehuis kunnen we niet de avond doorbrengen, dus we lopen maar naar het winkelcentrum. Daar blijkt ook een bioscoop te zitten en na wat wikken en wegen kiezen we voor de film ‘Noah’. We delen de zaal met maar 8 andere mensen. Toch is het een mooie film alhoewel er wel wat bijbelse feitjes door elkaar gehaald worden. Moe en voldaan lopen we terug en kruipen in bed. Hopend dat Norman vannacht niet langskomt.

2 gedachten over “Coast2Coast2Coast : dinsdag 29 April

  1. Lisa zegt:

    Gelukkig heb jij je Bijbelse feitjes wel op een rij!
    Wat een spannend verhaal van de vrouw zonder armen? Ik snap wel dat je daarna een ijsje nodig had.
    En nu is het maar afwachten of er nog een verhaal komt of dat Norman toeslaat…

  2. Gert zegt:

    Jullie komen op bijzondere plekken. Al krijg ik, als je vertelt over de urbane omgeving waar je vertoeft, het gevoel dat je daar nog niet dood gevonden wilt worden. Het lijkt alles bij elkaar iets treurigs te hebben. Hoop dat je het niet zo ervaart.

Leuk als je reageert