Coast2Coast2Coast: donderdag 1 mei

Keswick-Alston (77 km totaal 428,2 km)

Wind is something special. Wind is invisible. You can hear it. You can feel it. It whispers in your ears. It sands the pores. But you can never see wind. You can only experience the result of the wind. 

– Stephan Vanfleteren

Prima geslapen in de hostel in Keswick. Alleen het watertje wat onder ons raam langs loopt haalde me af en toe uit mijn slaap. Ik moet zo plassen van stromend water… We ontbijten op de kamer met yoghurt, muesli en fruit. En dan op pad. Vandaag is de zwaarste dag op papier. Veel klimmen, vooral aan het einde, en veel kilometers. We beginnen met de Castlerigg stone circle. Hiervoor moeten we wel meteen op de pedalen want deze historische kunstwerken liggen meestal op een heuvel. Zo heb ik in het eerste half uur het zweet al door de bilnaad lopen.

Castlerigg stone circle ligt er prachtig bij. Het is een van de meest bezochte cirkels van Engeland. De ligging is zo mooi omdat hij omgeven wordt door een groot aantal pieken uit het Lake District. De reden van zo’n cirkel is nog steeds niet duidelijk. De meest logische verklaring is dat het een plek was om samen te komen. Ook zonder verklaring genieten wij ervan. En het levert mooie plaatjes op. 

Daarna zit er een vreemde punt in de route. We moeten een flink eind omfietsen om een stuk over de A66 te vermijden. In de regen maken en drinken we een koffie.

Er zijn van die dagen dat je misschien beter in bed had kunnen blijven liggen. Vandaag zou een mooie kandidaat zijn. De lucht is grijs, we hebben het regenpak alweer aan, het is koud (8 graden) en we hebben een fikse wind tegen. Daarnaast loopt het eerste deel van de route dicht langs de A66. En laten we wel wezen, na vijf dagen fietsen is het lichaam moe. Dit alles maakt ons wat mopperig. We zijn als twee voetzoekers op nieuwjaarsochtend. Een kort lontje en als je het afsteekt, dan weet je zeker dat er ongelukken komen. 

Wat we nodig hebben is iets om het lontje te doven. Die vinden we in ’the Sportsman Inn’ in Troutbeck. 

Welcome cyclists! Voor mij hebben ze Free WiFi. Voor Saskia hebben ze een warme ruimte en voor ons samen hebben ze een heerlijke cappuccino. Daarnaast zijn we niet voor niets al meer dan 25 jaar getrouwd. Een begripvolle blik, een aai over de rug en zo komen we ook deze dag weer prima samen door.

En als we weer buiten komen zijn we weer helemaal opgeladen en is het droog. En het blijft droog voor de rest van de dag. En voor de verandering dalen we weer een keer in plaats steeds klimmen. Helemaal goed.

Greystoke is een typisch Engels dorpje. Village green, pub en een shop annex postkantoor. Het kan zijn dat de naam Greystoke je bekend voor komt. Misschien in relatie met apen en junglekreten? Lord Greystoke stond model voor Tarzan. En hij woonde hier. We kijken nog even maar hij zit ook aan de koffie in plaats van tussen de bomen te slingeren.

Een ander mooi dorpje is Blencow. Daar staat het huis van mijn dromen. Mooi gerestaureerd en een fantastisch uitzicht.

Maar ook het dorpje zelf is een plaatje. Als er ergens een ansichtkaart gemaakt kan worden, dan is het hier.

We wijken even van de route af om een kijkje in Penrith te nemen. Ooit de hoofdstad van het koninkrijk Cumbria. Nu een marktstadje dat het Lake District scheidt van ’the Pennines’. En het zou een heel mooi stadje kunnen zijn, als de grote doorgangswegen voor het autoverkeer er niet doorheen zouden lopen. Wij kopen er wat voor de lunch en dan gauw weer eruit via Beacon Hill. Weer klimmen dus.

In het binnenland vinden we weer de rust die we zoeken en langzaam naderen we ‘the Pennines‘, ook wel de ruggengraat van Engeland genoemd. En omdat we van west naar oost gaan moeten we er overheen. Vanuit de verte zien we dat het weer daar niet helemaal top is. Er hangen duidelijk wat wolken die ook graag over deze ruggengraat komen.

Bij Little Salkeld krijgen we ineens een cadeau’tje. We zien een bordje naar ‘Long Meg and her daughters’, de tweede stenen cirkel van vandaag. 

Long Meg is een grote staande steen. Je kunt duidelijk het profiel van de heks, Meg of Meldon, zien. Haar dochters zijn de stenen er omheen. Ook heksen, door een tovenaar in steen veranderd. Er zijn een aantal legendes van. Onder andere dat de stenen steeds een ander aantal geven als je ze telt. Ik heb het niet geprobeerd. In de cirkel staan een drietal bomen waar mensen lintjes aan gebonden hebben. 

Meer informatie over dit prehistorisch kunstwerkje kun je hier vinden.

Ondertussen dalen en klimmen wij gestaag door. Het gaat niet hard door de tegenwind. In Renwick komen we op 200 meter. Lijkt niet zo hoog, maar kost moeite genoeg. Daarna de Hartside Pass op. Volgens een bord is dit niet een ongevaarlijke missie.

Het eerste deel zitten we nog op kleine B-wegen. Dat we daar omhoog kruipen is niet erg. Maar later komen we op de (enige) grote weg naar Alston. Veel auto’s dus. De harde tegenwind en het stijgingspercentage maken dat we niet sneller gaan dan 6 km/uur. Het wordt ook steeds mistiger. Lichtjes van de auto’s komen en gaan. Het is eigenlijk een risico want mensen zien ons nauwelijks. Ondanks dat we de achterlichten aan hebben. De wind laat de kleding flapperen, huilt om ons heen en duwt ons terug. Maar goed, uiteindelijk komen we boven (1900 feet, ongeveer 600 meter). 

Het is bitter koud, op de thermometer zie ik 3 graden staan. En het is hier ook niet gezellig, dus we gaan snel door. Volgens het boekje is het nu ‘one of the best sections downhill’. We dalen 1000 feet. Ik merkt er weinig van want door de kou en de snelheid verkleum ik totaal. Mijn handen voel ik niet meer en de rijp staat op mijn blote benen. Voordeel is wel dat we snel in Alston komen.

Ik heb een kamer geboekt in ’the Victoria Inn’ pub. Het blijkt ook een Indian take-away te zijn. En het wordt gerund door een Chinese dame. Ze zorgt goed voor ons. De kachel op de kamer is al opgestookt. Haar Chinese spraakgebrek in een Engels accent maakt het een feest om naar haar te luisteren. We nemen eerst een pint in de pub en bestellen meteen maar een curry. Langzaam ontdooien we een beetje.

Na het douchen kijk ik nog even in Alston rond. Het heeft straatjes met kasseien en er worden regelmatig filmopnames gemaakt als er een historisch stadje nodig is. Ook hier veel blik op straat die de boel ontsiert. Het kan mooier.

De rest van de avond brengen we door op de kamer. Hij is groot maar ook wat gedateerd. We zitten ook boven de kroeg maar van lawaai hebben we weinig last want zodra we in bed kruipen komen we in coma. Het was weer een mooie dag.

EĆ©n gedachte over “Coast2Coast2Coast: donderdag 1 mei

  1. Gert zegt:

    Het is 1 mei, op de dag van de arbeid doet de hele beschaafde wereld andere dingen dan werken, en Hans vertelt over zijn fietsbelevenissen als of het “An other day at the office” is. šŸ˜‰

Leuk als je reageert