De best verborgen schatten van Nederland (11)

Donderdag 8 mei: Breukelen – Muiderberg

Uitleg over de titel en het thema van deze tocht kun je hier vinden

Vandaag is op papier de langste dag. We willen een paar forten, een paar molens en een tableau bekijken. Omdat het nogal uit elkaar ligt meanderen we wat heen en weer door Utrecht en Zuid-Holland. Daardoor hebben we ook weer een deel van de dag wind tegen. Het waait gelukkig wat minder en het laatste deel van de dag hebben we hem weer mee. Het kon minder.

Als eerste hebben we een molen, maar voor we daar zijn hebben we nog een bonusfort. We komen zomaar langs fort bij Tienhoven. Hij is redelijk vervallen en ook deze ligt op een eilandje. Maar van een afstandje krijg je toch een indruk.

De trouwe wachter zien we al van verre staan. Het is een wipmolen. Dit type maalde al in de 15^e eeuw de polders droog. Om de wieken op de wind te zetten kan het hele bovenhuis draaien. In de oorlog zaten veel onderduikers in dit gebied. Door de stand van de wieken gaf de molenaar aan als er gevaar dreigde. Vandaar de naam. Hij heeft gedraaid tot 1950. Toen is het binnenwerk eruit gehaald en de onderkant omgebouwd naar huis. Natuurmonumenten heeft het tien jaar later gekocht en weer ‘draaivaardig’ gemaakt.

Door het natuurgebied Hoorneboegsche heide fietsen we langs het Tienhovensch kanaal  naar Hilversum. Voor de verandering kijken we daar eens naar een tegeltableau. Rick Zaal schrijft ‘Hilversum bezit een van de laatste kunstwerken van Bart van der Leck‘. Deze meneer maakte veel Mondriaanse kunst en gaf kleuradviezen voor binnenhuis architectuur. En die laatste is helaas weinig te bezichtigen. Maar dit tableau dus wel. Links en rechts een omroeper. Onderin een viool en een trompet. En aan het dier in het midden kun je wel raden voor welke omroep het gemaakt is. Het hangt alleen een beetje knullig tussen allerlei gebouwen in. Daar komt het niet tot zijn volle recht. Maar wij vinden het wel bijzonder om te zien.

 Vanaf hier gaat het tegen de wind in. Maar met erg mooie uitzichten. We fietsen eerst een stuk langs de Kortenhoefse plassen. Daarna is het langs de Wijde Blik. Je zou zeggen dat er met deze wind zeilbootjes op het water zijn, maar blijkbaar is iedereen aan het werk. Jammer, want het zonnetje schijnt en het is vandaag best mooi weer.

Bij Fort Kijkuit (een prachtige naam die van toepassing is voor de vriend en voor de vijand). staat het hek open en er zijn wat mannen aan het werk. Dat is mooi, want dan kunnen wij ook even binnen kijken. Het fort is omgebouwd en er zitten wat kantoren in van natuurbeheer. We lopen wat rond en klimmen op het dak. Van het originele fort is weinig te zien, maar ze hebben er wel een mooi kantoor van gemaakt met prachtige uitzichten. Het is het enige fort met een 20 cm dikke pantserplaat van metaal. Dit kwam, heel toepasselijk, van een gesloopt oorlogsschip schip. Gelukkig hebben ze het nooit nodig gehad. Het was een compact fort, met maar plek voor 50 mannen.

Daarna is het best nog wel een eind naar het volgende fort. Maar in deze buurt is altijd wat te zien. We komen per ongeluk langs Kasteel Loenersloot. Een mooi plaatje waar we even stil staan.

Onze route loopt via de Vinkeveense Plassen. Hier dwars overheen gaat een weg met daaraan luxe huizen. Erg luxe huizen. Ik ben al onder de indruk van de huizen in Haren, maar dat zijn hierbij vergeleken pauperhuizen. Er zijn er bij die zo groot zijn als Viskenij (bejaardentehuis in Baflo). Wat een werk moet dat zijn om schoon te maken!

Na al dit visueel geweld hebben we gelukkig weer door een landelijke route. Eigenlijk veel mooier. Geef mij maar een hutje in deze omgeving in plaats van het een paleis in de stad.

We zijn blij dat we bij Fort Waver-Amstel zijn. Want vanaf hier hebben we weer wind mee. Het open landschap vereist toch wat meer inspanning en langzamerhand beginnen we best wel moe te worden. Zoveel dat we ons afvragen of het wel al deze inspanning waard is om alweer een fort te gaan bekijken. Maar wie A zegt, moet ook B zeggen en plichtsgetrouw fietsen we door.

Het fort ligt op de plek waar de rivieren de Oude Waver en de Amstel bij elkaar komen. Vandaar de naam. Het staat ook bekend als ‘Fort de Nes’ of ‘Fort Nessersluis’ en is de enige verhoging in het open en vlakke polderlandschap

Ook hier staat de deur open. Er zit een wijnhandelaar in, maar er is niemand te zien. We durven er niet heel ver in te lopen, maar we krijgen toch even een indruk van hoe het erbinnen uitzag. Er is veel van het oorspronkelijke interieur bewaarde gebleven maar wij zien alleen maar wijnbenodigheden.

Hierna moeten we weer een langs stuk overbruggen voor het volgende en laatste fort. Maar deze keer gaat het vanzelf met de wind in de rug. Op deze manier kan ik moeiteloos naar Groningen terug fietsen. Dat doen we maar niet. Het landschap is onveranderlijk mooi. Groene weiden, knotwilgen en water. We raken er niet op uitgekeken. Met meer geluk dan wijsheid zie ik dat we nog over het water moeten. Hiervoor is weer een voetveer aanwezig. Het kost niets, maar dan moet je wel zelf de inspanning plegen. Iets voorbij Abcoude maken we een kopje thee. Mevrouw van der Veeke doet hierbij even de ogen dicht op een bank in het zonnetje. Verdiende rust.

Fort Nigtevecht is het laatste fort. Gelukkig wel. Waren we vorige week kerken-moe, nu is het een overdosis forten geworden. Als we naar de ingang van het fort fietsen staat het hek open. Er is niemand dus we kunnen binnen gewoon rondstruinen. Veel lege kamers en het ziet eruit als bomkelders uit de film. In een paar ruimten worden workshops gegeven of zitten hobbyclubs in. Het is een rustige plek met veel natuurschoon. Ik zou er wel kunnen wonen, maar dan moeten er wel wat meer ramen in gemaakt worden. Bijzonder bij dit fort is dat de hefkoepelgebouwen heel zijn gebleven. Het ijzer is wel afgevoerd door de Duitsers.

Via Weesp gaan we naar ons overnachtings adres. Daar komen we nog Vesting Weesp tegen, ook een onderdeel van de stelling van Amsterdam. Het ziet er mooi uit, maar toch fietsen we door. Er staat nog één attractie op het programma.

Molen de Onrust  is een grote. Hij reageert nogal snel op wisselende winden. Vandaar de naam. Het is een achtkantige grondzeiler. De acht kanten slaan op de vorm van de molen en de molenaar kon vanaf de grond de zeilen erop zetten. De molen regelt in zijn eentje het waterpeil van een enorm gebied. Hij is gebouwd om voor de tweede keer het Naardermeer droog te leggen. Was de eerste keer niet gelukt dan? Jawel, maar toen die droog was, stonden de Spanjaarden voor de deur en hebben ze hem maar weer onder laten lopen. Leuk detail is dat ook hier met de stand van de wieken boodschappen doorgegeven worden. De plus-stand betekent rust en een kruis betekent vreugde.

Onze overnachting is in Muiderberg. Een mooi dorp met een lommerrijke brink en een strand. We slapen bij een kunstenares maar ze is blijkbaar nog druk aan het schilderen, want er wordt niet open gedaan. En dat is helemaal niet erg want bij de strandtent pakken we een verdiend biertje. En daarna is er wel iemand thuis.

We eten bij  de Echo, een nieuwe eetgelegenheid in Muiderberg. Daar weten ze een prima maaltijd te serveren. Dat is het mooie van een fietsvakantie. Omdat je je overdag zo inspant, kun je ’s avonds gerust uit de band springen.

Na de eten komen we terug bij de kunstenares H. en haar partner C. Daar raken we aan de praat en het blijkt dat we veel overeenkomsten hebben. In de fietsreizen, de manier van documenteren en de wijze van uitvoering. We hebben zelfs veel van dezelfde boeken in de kast staan. Zo wordt het een gezellige laatste avond. E. schildert trouwens prachtige portretten en landschappen. En tussen die beelden leggen we ons te ruste. Morgen nog een klein stukje naar het beginpunt.

Vrijdag 8 mei: Muiderberg – Broek in Waterland

Vandaag hebben we maar een kort stukje en geen bezienswaardigheden op het programma. Dat betekent niet dat er niets te zien is onderweg. Het is hier mooi met uitzicht op de voormalige Zuiderzee, nu Markermeer.

We komen eerst bij Muiden waar ze op onze komst gerekend hebben. Er staat een mooi bord zodat we met het slot op de foto kunnen gaan.

In Muiden zoeken we eerst de bakker op. Een van de hoogtepunten van de dag is dat we wat lekkers bij de koffie hebben. In dit geval wordt het een worteltaartje en een brownie. In Muiden zelf zijn er ook nog genoeg restanten van de Amsterdamse Stelling te vinden.

Maar vandaag hebben we even vakantie en besteden er niet teveel tijd aan. Het weer is prachtig, het warmt lekker op en eindelijk kunnen we in T-shirt fietsen. Ook is er nauwelijks wind wat mooie spiegelingen geeft op het water. Langs het fietspad, onder Amsterdam, vinden we een plekje voor de koffie en de taart.

Ik verbaas mij elke keer weer hoe je door Amsterdam kan gaan zonder veel bebouwing te zien. Het is een mooie route. Boven Amsterdam volgen we een tijdje de kustlijn van het Markermeer.  Dat brengt ons in Durgerdam. Ook een plaatje van een dorp.

Helaas hebben de muggen en vliegen ook door dat het mooi weer is. Als we over de dijk fietsen, kom je soms in wolken van deze insecten. Het is dan zaak om je mond goed dicht te houden, anders heb je gegeten en gedronken.

Via het Waterland komen we terug in Broek. Hier worden we weer gastvrij ontvangen door de (schoon)zus die een feest-lunch voor ons klaar heeft staan. Hiermee zit het er voorlopig weer even op. Maar niet getreurd, we hebben weer veel moois gezien.

Noot:
Deze blog maakt deel uit van een serie van artikelen over bijzondere plekken in Nederland. Het overzicht van alle plekken kun je vinden op mijn website. Daar kun je ook info-boekjes, kaartjes en gpx (route) bestanden downloaden.