Zaterdag 18 juli : Van Dawlish naar Beer

Het begint vandaag goed. Op deze speciale dag hebben we het eerste cadeau al binnen. Het is mooi weer en het is erg fijn om in de zon de tent in te kunnen pakken en te ontbijten.

Het eerste deel van de route is lekker vlak om de Exe heen. Ze hebben hiervoor een speciaal fietspad aangelegd met mooie fietsbruggen. Ik was alweer vergeten hoe makkelijk het is om vlak te fietsen. Met weinig moeite gaan we zomaar 20 km/uur. Veel mensen maken gebruik van deze route. We zien wandelaars, fietsers en skaters. Wij doen onderweg ook nog een paar caches. Sommige zijn erg slim verstopt. Terwijl we koffie drinken bij een cache komen er andere cachers aan. Leuk om even een praatje te maken. In de verte zien we Powderham Castle nog liggen. Helaas op zaterdag gesloten.

Bij Topsham nemen we het pontje. Voor £ 3,50 missen we zo de drukke brug een eindje verderop. Het is maar goed dat we de enigen zijn, want we passen maar net met de fietsen samen in het bootje.

Iets verderop nemen we ons feestgebak van de dag. Op deze speciale dag hebben we iets lekkers uitgezocht en Mevr. vd Veeke heeft vandaag zelfs weer haar feestjurk aan.

Van Exmouth zien we alleen de buitenkant en de haven. Daarna door naar Budleigh Salterton. Hier komen we weer aan het strand en de boulevard. Ondanks dat de zon schijnt, is het best wel koud. Dat houdt de Engelsen niet tegen om de zee in te gaan. Kinderen hebben dan vaak een wetsuit aan. Ze kennen hier ook het fenomeen van strandhuisjes. Dit zijn vierkante houten huisjes aan het strand. Meestal karig ingericht, maar soms met kooktoestel en meer faciliteiten. Er staan altijd twee strandstoelen in. Daarmee zit je dan in (met veel wind) of voor je huisje. De deurtjes zijn vaak kleurig geschilderd.

Wij eten een broodje aan het strand. Onze fietsen trekken altijd de aandacht. Nu ook van een andere fietser. Ze willen altijd weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Daarna komen meestal hun eigen plannen en dromen, die ze helaas vaak niet realiseren. Ook hier blijft er iemand staan praten. Ik denk een geschiedenisleraar vanwege de vele jaartallen die eruit komen. Hij zit vol met tips wat we zouden moeten doen. Aan zijn buik te zien, zijn het allemaal dingen die hij (nog) niet gedaan heeft. Toch blijft het gezellig zo’n praatje.

Naar Otterton toe hebben we een mini weggetje. Auto’s kunnen hier niet meer langs. Wegens erosie is een deel van de weg weg. Een probleem wat ze op meer plaatsen aan de kust hebben.

Onderweg doen we nog een kerkencache. Wederom een mooi plekje. We zijn niet de enigen die de cache zoeken. Er lopen ook twee punkers rond. Terwijl wij in de kerk kijken vinden zij de cache. Maar ze missen een pen. Zo hebben we een gemakkelijke find.

In Sidmouth is het erg druk. En dat snap ik ook wel. Als je langs de kust gaat dan zijn de wegen erin en eruit zo loeistijl, dat je er gewoon niet meer weg komt. Voor ons betekent het dat we eerst afdalen en met roodgloeiende velgen stoppen in Sidmouth. Eerst bij Connaught gardens. Een mooie botanische tuin met een witte trap (Jacobs ladder) naar het strand. In de tuin en het theehuis klonteren vooral bejaarden samen, al dan niet duttend. De stranden zijn mooi en hier beginnen ook de steilere kliffen. Daarnaast heeft Sidmouth ook een mooie boulevard. Voor ons nog net even te koud om aan te zitten.

Bij het verlaten van Sidmouth komen we nog een ford tegen. Hier loopt de weg gewoon door het water van een beek. Voor fietsers is hij niet geschikt. Maar eigenwijs als ik ben, bewijs ik het tegendeel.

Hierna willen we uit deze hell-hole voor fietsers weg zien te komen. Binnen anderhalve kilometer moeten we meer dan 200 meter stijgen. Dit zijn drie streepjes op de kaart. Dat trek ik niet met mijn 23 kilo bagage. Voor het eerst deze vakantie moet ik stukken lopen. Niet alleen omdat de benen in staking gaan, het is ook wel even lekker om de kuiten te strekken. Dat is een van de redenen dat ze een fiets in Engeland ook wel een push-bike noemen. Meer dood dan levend komen we boven aan.

We blijven langs de kust. Naar Branscombe dalen we weer een stuk af. Er komt nog een drie-streper op de route aan. Dus we maken onze borst nat met een kopje thee. Ze hebben hier ook mooie huisjes.

Hoe we na Branscombe weer boven zijn gekomen weet ik niet meer. Tijdens die klim moest er zoveel bloed naar mijn benen dat mijn hersenen even uitgeschakeld zijn. Maar goed, we komen boven ondanks de gemiddeld 17%.

Daarna is het afdalen naar Beer. De naam komt niet van het medicinale drankje wat ik dagelijks tot me neem, maar is afgeleid van het Angel-Saxische woord bearu wat bos betekent, wat oorspronkelijk dit plaatsje omringde. Nu is het bekend van de Beer stone wat hier in de afgravingen gewonnen wordt. En het is een prachtig vissersplaatsjes. Bijzonder omdat het geen haven heeft, maar de boten worden op het (keien) strand getrokken.

Wij hebben voor dit alles geen oog meer, vanwege de vermoeidheid. Tot overmaat van ramp ligt de camping bovenop een heuvel bij Beer. Dit is de derde drie-streep beklimming in korte tijd. Wat dat betreft krijgen we het wel voor de kiezen op deze feestelijke dag. Ik zal hem me nog lang heugen.

De camping is voornamelijk een groot sta-caravanpark. Voor tentjes is niet veel plek. Het is weekend en praktisch alles is bezet. We kiezen voor het forgotten plekje naast de bistro. Hiervoor betalen we £ 20. Een slechte keus, zoals later zal blijken. We zitten vlak naast de afvoer van de afzuigkap, dus de etensgeuren hangen continu in de lucht. Evenals het lawaai. Maar het ergste komt vannacht nog. Maar daarover morgen meer.

We denken lekker gemakkelijk in de bistro te kunnen eten. Maar helaas hebben ze geen plek meer voor ons. We moeten naar Beer om te eten. En ondanks dat we hiervoor eerst bij de camping de heuvel op moeten en naar Beer de heuvel weer af (we zijn wel lopend deze keer), is het toch een gelukje. Ten eerste kunnen we dan even in het pittoreske Beer rondkijken. En we komen bij the Seafood Platter terecht. Een uitstekend visrestaurant waar we vieren dat we vandaag 27 jaar getrouwd zijn. Ik heb een heerlijke schol en Mevr. vd Veeke een smakelijke oven-bereide makreel. Als je ooit in Beer uit eten wilt, dan is dit de plek.

In het donker lopen we terug naar de camping. Lopend blijkt de heuvel op net zo zwaar te zijn als fietsend. Maar dat kan ook aan de laatste biertjes gelegen hebben.

Getallen van de dag
Aantal kilometers: 60,8 (totaal 613)
Afstand tot Baflo: 723 kilometer (hemelsbreed)
Aantal hoogtemeters: 879

kaart-9

profiel-9

0 gedachten over “Zaterdag 18 juli : Van Dawlish naar Beer

  1. Rob Beks zegt:

    Mooie verhalen en weer mooie plekjes.
    En zelfs met een racefiets is 25% stijgen bijna niet te doen. En jullie doen dat met 23 kg bagage.
    Veel plezier nog.
    Rob

Leuk als je reageert