Maandag 27 juli: Van Shoreham-by-Sea naar Pevensey Bay

We slapen heerlijk in het tentje, maar als ik dan weer in een echt bed wakker wordt, dan voelt dat als een ongekende luxe. De kamer is een puinhoop omdat we bijna alles uit de tassen hebben en veel te drogen hebben hangen. Met wat passen en meten krijgen we alles er weer in. We krijgen een prima Engels ontbijt geserveerd en dan kunnen we er weer tegenaan. Het eerste deel zitten we in het industriële gebied. Wat dat betreft mogen we blij zijn dat we gisteren een B&B hebben gevonden. Volgens mij een van de weinigen hier.

Het weer is opgeklaard. Veel wolken maar droog. En er staat een straffe bries. Zo’n zes tot zeven Beaufort. Het geluk van vandaag is dat we hem mee hebben. Blijkbaar gaan we dus toch de goede kant op. De harde wind geeft spectaculaire beelden. Hoog opspattende golven en een woeste zee. De strandhuisjes blijven leeg vandaag.

Brighton is vooral bekend van zijn pier. Wij mogen er niet op met de fietsen, maar Mevr. vd Veeke gaat toch even een kijkje nemen. Je moet je eerst door de gokpaleizen worstelen. En aan het einde op de pier is een complete kermis gebouwd. Er is ook een reuzenrad, maar die staat gewoon op de kade. Ik heb nog het meeste plezier van de hoog opspattende golven die nietsvermoedende kermisgangers doorweekt achter laat.

Brighton was voor de 18e eeuw nog een gewoon vissersdorp. Dokter Richard Russel bombardeerde het tot kuuroord. Maar de echte groei kwam toen de Prince of Wales hier een oriëntaals Pavilion liet bouwen voor zijn maîtresse. Daarmee werd het de hedonistische hoofdstad van Engeland en is het dé plek voor een dirty weekend. Daar passen wij goed tussen want het wassen is er wat ingeschoten door het slechte weer en onze fietsen zijn ook behoorlijk dirty.

De route gaat vervolgens via de Undercliff Walk (er mag ook gefietst worden) met een mooi zicht op de witte krijtrotsen. Ze hebben nogal last van erosie en hier is het met een betonnen zeewering versterkt, zodat de bovenliggende stukken niet in zee storten. En op die betonnen weg kunnen wij mooi fietsen.

Het brengt ons in Peacehaven. Een nietszeggend kustplaatsje wat zich kan beroemen op twee dingen: er is een aflevering van Mr. Bean opgenomen en hier kruist de Greenwich meridiaan de Engelse kust. Voor dat laatste feit is een monument geplaatst dat zijn beste tijd gehad heeft. Wat vervallen en verveloos, gelegen aan een steenslagweg en geen bordjes erheen. We gaan toch even kijken, want dit soort geografisch significante plekken trekken me altijd aan.

In Seaford kijken we even bij de Martello toren nummer 74. De meest westelijke van een serie verdedigingstorens uit de 18e eeuw. Inspiratie was een Italiaans ontwerp dat zeer efficiënt bleek te zijn. Daarom hebben ze hier een hele serie aan de kust gebouwd. We gaan er nog veel meer zien. Sommige zijn omgebouwd tot woonhuis.

De route leidt ons daarna weer wat van de kust af via bijzondere paden. Zo fietsen we zomaar in de wei tussen de schapen. En op een smal modderpaadje. Een groot stuk loopt ook door de bossen van het Seven Sisters natuurgebied. Een mooi steenslag pad waarmee we de drukke autoweg vermijden

Bij Birling Gap komen we weer bij de kust. Hier kun je de Seven Sisters mooi zien. Dit zijn zeven kalkrotsen op een rij langs een ongecultiveerd stuk kust. De wind is hier stormachtig en de vullingen waaien uit je mond. Maar het uitzicht naar alle kanten is ongekend.

We klimmen weer een stukje verder. Bij Beachy Head kijken we terug. Hier eindigt de South Downs heuvelrug. In de verte zien we het vuurtorentje van Birling Gap nog liggen. Onderaan de kliffen staat nog een andere eenzame vuurtoren. Deze zal het met de stormen flink te verduren krijgen.

Als we de andere kant op kijken zien we Eastbourne liggen. Een van de grotere kustplaatsen hier. Op de promenade is het streng verboden voor fietsers, dus de route leidt ons wat meer door de stad heen. Toch kunnen we het niet laten om even naar de boulevard te gaan om te kijken naar de pier. Eastbourne zelf is pas laat als badplaats populair geworden. Het lag niet zo ver van Londen en was goed te bereiken. In de Victoriaanse tijd zijn er veel hotels gebouwd, die wij dus moeten missen.

In Pevensey Bay zoeken we een camping op. We kiezen voor de Castle View Campsite. Ze hebben een groot veld waar we een plekje in de luwte zoeken. De faciliteiten zijn ronduit slecht. Er is een oud en een nieuw gebouwtje. Schoonmaken is sinds de vorige eeuw niet meer gebeurd. Alles wat van de muren is gevallen ligt nog steeds in de douches. Her en der liggen gebruikte pleisters. Kranen missen en kozijnen vallen eruit. Ze leven hier met de filosofie, dat als je er maar voldoende witte verf op smeert, het er wel redelijk uitziet. Kortom, een camping met gebreken. En dan heb ik het nog over het nieuwe gebouwtje.

Op het veldje hebben we daar weinig last van. We eten een maaltijdsalade met een soepje en we gaan er vroeg in. Want het is best koud zo ’s avonds. En terwijl het tentje kreunt onder de windvlagen vallen we in slaap.