We worden wakker met zon. Tijdens het ontbijt sneeuwt het licht en als we vertrekken regent het. We missen alleen nog de hagel, maar die krijgen we later vandaag nog. En met een straffe wind tegen erbij hebben we ‘four seasons in one day’. Daarvoor gaan we naar Engeland.
Voordat we vertrekken doen we ons tegoed aan een Engels ontbijt. Mevr. van der Veeke gaat volledig los en bestelt alles wat je kunt krijgen. En ze eet ook alles op. Ik doe het met wat minder maar beide hebben we tot een uur geen trek meer.
Via een parkje en een begraafplaats komen we op de route terug. Ook vandaag hebben we weer een fietspad over een oude spoorlijn. En ook vandaag is het weer een grote modderbende en steenslag met dat verschil dat we af en toe ook door de koeienvlaaien moeten rijden. Dat geeft een leuk effect in de afdaling als het eraf centrifugeert. Daarnaast komen we weer de Milleniumpalen tegen. Daar wordt ik altijd een beetje blij van.
Het spoorlijntje dat we vandaag volgen heet de ‘cindertrack‘ en die liep van Scarborough naar Whitby via Ravenscar en Robin Hood’s Bay. Het is een mooie route met allerlei verrassingen. Naast de modder, kuilen, steenslag en plassen hebben we ook uitzichten over de Noordzee en zowaar een echt ’Fairy house’. De elfjes hebben een bijzondere smaak, kan ik wel zeggen. En een hele grote brievenbus. Volgens mij veel te groot voor elfjes, maar je mag er een wens in doen en dan zorgen zij ervoor dat hij uitkomt. Ik twijfel behoorlijk tussen de wereldvrede en goed weer voor ons, maar wereldvrede lijkt me wat te hoog gegrepen voor hun. En na vandaag kan ik zeggen dat ze de brievenbus nog niet geleegd hebben.
Tot Ravenscar klimmen we geleidelijk omhoog naar 200 meter. Ravenscar zelf is een gat met een paar huizen boven op de klif. Het wordt ook wel ’The town that never was’ genoemd. In 1890 was er een investeringsmaatschappij die hier een luxe Victoriaans resort van wilde maken. De aangelegde spoorlijn moest hierbij gaan helpen. Er werd alvast een stratenplan aangelegd en zelfs een baksteenfabriek gebouwd. Maar het plan kwam nooit van de grond. De trein vanaf Robin Hood’s Bay had moeite met de steilheid. Vaak moesten er meerdere aanlopen genomen worden voor de trein omhoog kwam. Om het uitzicht te houden voor een gepland hotel werd er een tunnel gebouwd voor de lijn vanuit Scarborough. In de tunnel lekte het en daardoor werd de rails nat. Hierdoor slipte de trein ook vanuit deze kant bij het naar boven gaan. Wat ook niet meehielp was dat niemand wilde investeren in dit plan en in 1911 ging de Ravenscar Estate Company failliet.
Voor ons breekt de zon even door en met een mooi uitzicht op de Noordzee en Robin Hood’s Bay maken we een koffie.
Dat was een goede keuze want het afdalen gaat tijdens hagel- en regenbuien. Het afdalen valt trouwens niet mee want door de slechte staat van de track moet je steeds in de remmen knijpen.
Hoe Robin Hood’s Bay aan zijn naam komt is onduidelijk. Zelf is de beste man hier nooit geweest. Het oude stadje ligt beneden aan zee, alleen via een steile helling te bereiken. In de stromende regen hebben wij hier geen zin in en laten het ‘maze of tiny streets’ even voor wat het is en gaan door naar Whitby.
Uiteindelijk doen we bijna 4 uur over de 35 kilometer naar Whitby. Het is het Volendam van Yorkshire. Nu met het slechte weer valt het wel mee, maar zomers kun je hier over de koppen lopen.
Wat veel mensen niet weten is dat Bram Stoker hier het verhaal van Dracula bedacht en geschreven heeft. Dus helemaal geen Transylvaanse landschappen, maar Yorkshire Dales stonden model voor het verhaal.
Wij hebben wel trek in nog een bakje koffie en in de haven vinden we een café die aan onze behoefte kan voldoen. Ze hebben ook prima fish and chips en als je in Engeland bent én aan de kust, dan ontkom je hier niet aan. Het bakje met groen is snert. Een bijzondere combinatie…
Hierna gaan we over op de Whitby to Walney route die, over de Yorkshire Moors, van de Noordzee naar de Ierse zee loopt. Volgens de beschrijving grotendeels asfalt en aan het hoogteprofiel te zien een fluitje van een cent. Kijk maar naar de profielen. De bovenste is toch veel steiler dan de onderste?
Zelden heb ik me meer vergist dan nu. Het venijn zit hem in de schaal. Al na een paar kilometer komen we erachter dat we tot nu toe een makkie hebben gehad. Op asfalt komen we in de laagste versnelling ternauwernood boven en als we weer op een modderpad komen is het helemaal dramatisch. Het achterwiel slipt hier gewoon door en als je wat te ver naar achteren gaat zitten begint de fiets door de steilheid te steigeren. Er zit niets anders op dan te gaan lopen. Gelukkig is het maar een klein stukje off-road.
Het is maar 30 kilometer naar Castleton maar door het vele steile klimmen doen we hier toch nog 3 uur over. Op regelmatige tijden trekt er een hagelbui over maar de uitzichten maken werkelijk alles goed. Wat is het hier ontzettend mooi. Zelfs met slecht weer. Een desolaat landschap met heide en groen. Overal zie je steile hellingen en de zon maakt van de wegen zilveren linten in het landschap.
In Egton willen we graag iemand aanspreken. Omdat het zo afgelegen lag heeft het een heel bijzonder dialect ontwikkeld. Helaas is het ook weer een gat en niemand op straat. We zullen het nooit weten.
Wij bikkelen en klimmen door naar Danby. Naast het kasteel is het ook bekend vanwege zijn rij van bakens die aangestoken zou worden als de Franse invasie begon. We hebben het dan over het jaar 1600. De Fransen zijn nooit gekomen maar de bakens zijn een kenmerk waar, met name, wandelaars zich op richten. In 2008 waren ze zo vervallen dat er een nieuwe is gekomen.
Wij hebben het inmiddels al aardig gehad ondanks de korte afstand van 67 kilometer. Het voelt veel zwaarder aan dan de 94 van gisteren. In Castleton heb ik, via Airbnb, een huisje geregeld. Het moet het kleinste huisje zijn van Castleton. De woonkamer is net iets groter dan onze tent. In de slaapkamer past het bed nog maar net. En de badkamer heeft geen douche omdat het plafond daar te laag voor was. Maar we zijn koud en nat en met alles tevreden. En als dan blijkt dat het bed een elektrische deken heeft, kan het voor ons niet meer stuk.
61Getallen van de dag
Aantal kilometers: 66,8 (totaal 159)
Aantal hoogtemeters: 990
Wel had dat dacht, Hans onder de elektrische deken. Maar wel lekker warm na zo’n rit.