1 mei 2016: Van Ovington naar Tebay

Man, man, man… Wat een dag! Kijk maar eens naar die hoogtemeters. Laten we eerst even vaststellen dat Mevr. van der Veeke groots respect verdient. Vandaag gingen we diep. En dat doet ze toch maar even. Ik ken niet veel vrouwen die dit kunnen en willen. En zij doet het met een glimlach en zonder mopperen. Ik ben blij met haar.

Op zich begon de dag goed. Het sputtert als we vertrekken. Ik had die feeën en elven ook wat beter moeten instrueren. Niet één dag mooi weer, maar gewoon een hele week. Of een maand. Dan hadden we nu niet in de drizzel gefietst. Vandaag staat in het teken van Tan Hill. Daar moeten we overheen. Met zijn 528 meter niet een van de hoogste bergen, maar respectabel genoeg voor ons.

We komen eerst langs een mooie ’suspension bridge’. Als we erop staan en er rijdt een auto overheen dan golven we op en neer. In 1829 is de bouw gestart, maar tijdens deze  bouw al weggeslagen door een woeste stroom in de rivier. Uiteindelijk in 1931 geopend en lange tijd moest hier tol betaald worden. Zelfs het vee werd per eenheid belast. 

Daarna komen we in Barnard Castle. Het heeft zijn naam van het, nu vervallen, kasteel dat boven de rivier de Tee stond. Maar wij zijn eerst onder de indruk van huize Bowes. Een gigantische ‘hall’ wat bij de ingang van het dorp staat. Barnard Castle was overigens populair bij schrijvers. Walter Scott en Charles Dickens kwamen hier graag. De laatste deed hier inspiratie op voor Nicholas Nickelby.

Wij blijven hier niet te lang hangen en gaan de Yorkshire Dales in. Het begint gelijk met klimmen en dat houdt eigenlijk de hele dag niet op. Het vervelende is dat het allemaal nutteloze hoogtemeters zijn want je gaat steil omhoog en daarna weer steil naar beneden. Uiteindelijk win je steeds maar 10 meter. Inmiddels begint het steeds harder te regenen en ook meer te waaien. Omdat het geleidelijk harder regent heb ik geen regenbroek aangedaan. En op een gegeven moment ben je zo nat dat een regenbroek aan doen geen zin meer heeft.

Zo arriveren we in Bowes. Ook hier staan de restanten van een kasteel. We stoppen even voor de foto en gaan dan door naar de enige pub van het dorp, the Ancient Unicornn. We lusten wel wat koffie. Nu is het wel zo dat deze pub de thuisbasis is van een aantal geesten. Daarom is hij een tijdje dicht geweest. En nu weer open. We krijgen een plekje bij het vuur om even op te drogen en op te warmen. Heerlijk hier, met en zonder geesten.

Maar daarna moet het toch echt gebeuren. We moeten naar Tan Hill. Het landschap wordt leger en desolater. ‘Bleak and dreary’ zouden de Engelsen zeggen. Het is prachtig hier maar een deel van de route is weer off-road. Daarnaast hebben we een harde wind deels van opzij en deels tegen. Tot overmaat van ramp begint het ook steeds harder te regenen. Alsof er mensen langs de weg staan en emmers water tegen je aangooien. 

We tellen de kilometers af tot Tan Hill. Wat ons op de been houdt is de pub die bovenop staat. Elke kilometer mogen we even stoppen. Later wordt dit elke 500 meter. Dat lijkt niets maar over een kilometer doen we zomaar 6-10 minuten. En Tan Hill pub is voor ons het einde van de klim, het begin van de afdaling, een warme plek om op te drogen voor het vuur dat nooit uitgaat en we kijken uit naar een lekkere maaltijd.

Helaas is de werkelijkheid anders. Het is zondag en de pub zit bomvol. We kunnen nog net twee barkrukken bemachtigen. De koffie is niet te drinken en ze serveren alleen de ‘Sunday roast’. Niet helemaal onze smaak. Van ellende eten we maar een brownie. Je moet toch wat?

Vanaf nu is het afdalen. Denken we. Maar het klimmen gaat gewoon door. 50 meter dalen en 25 meter klimmen. Met een wind die gegroeid is tot stormkracht blijven we ternauwernood op de weg.

Maar goed, what goes up, must come down en zo komen we uiteindelijk in Winton. Het is inmiddels weer even droog en in de speeltuin maken we een boterham om de gemiste maaltijd te compenseren.

Kirkby Stephen is de volgende plaats die we aandoen. Het is vooral bekend van Faraday road. Iedereen denkt dat dit vernoemd is naar de wetenschapper, die ons een temperatuur schaal gaf, maar dat klopt niet. Het is zijn oom, een lokale middenstander, die voor de naam zorgde.

Op het kaartje zien we dat we een stukje kunnen afsnijden van de route waardoor het nog maar 15 kilometer is. Dit lijkt een uurtje fietsen maar wij doen daar bijna drie uur over. Het gaat gewoon weer omhoog en met windkracht 7-8 tegen en striemende regen ploeteren we voort over een Moor.

Nat, koud en moe komen we aan in Tebay. We slapen in B&B ‘the old school’. Ik had weer wat luxe verwacht maar het is meer een soort hostel. Met een gastheer zonder manieren. 

Na een warme douche lijkt alles anders. De pub in het dorp tapt een prima lokaal bier en ze serveren lekker eten. Terug in het hostel blijkt de gemeenschappelijke ruimte bezet door zes Belgische meiden. Best gezellig. En zo sluiten we de dag af die een grote uitdaging was maar uiteindelijk een prachtig ervaring oplevert.

3Getallen van de dag
Aantal kilometers: 78,5 (totaal 322)
Aantal hoogtemeters: 1557