2 mei 2016: Van Tebay naar Morecambe

We hebben allemaal onze grenzen. Vandaag heb ik de mijne bepaald. Ze hebben niet met vermoeidheid te maken. Maar wel met het weer.

De wind huilt om The Old School heen als we wakker worden. En het is nat. Na een Engels ontbijt besluiten we toch te gaan. We moeten tenslotte vanavond in Morecambe zijn, 67 kilometer verderop. De regenkleding gaat aan en zelfs de regenschoenen. Als ik de fietsen uit de garage haal zie ik al dat het slecht is. En eenmaal onderweg blijkt dat een understatement. Tebay ligt in een windgat. En wij moeten er tegenin. Ik schat windkracht acht. Als de weg niet naar beneden zou lopen, dan zouden we achteruit gaan. De regen komt horizontaal aan en binnen 500 meter zijn we al compleet doorweekt. Het fototoestel kan niet uit de tas om dit vast te leggen. De telefoon heeft een groter waterafstotend vermogen. Daar maak ik een paar beelden mee. Na een kilometer komt het besef dat dit een slecht plan is. En na twee kilometer hebben we besloten verderop een taxi te nemen.

Alleen taxi’s zijn hier niet te krijgen. We fietsen weer door open land met hier en daar alleen een boerderij. Heuvel op en heuvel af. Terugfietsen staat niet in ons woordenboek. We kunnen alleen vooruit en besluiten tot Kendal door te bikkelen. Dat is nog een kilometer of 25. Alle decorum gaat overboord. We lopen zelfs, zonder schaamte, stukken helling op.

Kun je natter dan nat worden? Ja, dat kan. Ondanks alle regenkleding zijn we nat en koud tot op het bot. Heuvel op fietsen helpt. Daar wordt je weer een beetje warm van. De omgeving is prachtig, maar hebben we nauwelijks oog voor. Als ik mijn hoofd opricht, snijdt de wind mijn adem af en slaat de regen in het gezicht. Niet te doen dus. Dit is mijn grens. Hier houdt het op voor mij. Het bewustzijn beperkt zich tot mijn lichaam, de komende meters en mijn eigen gedachten. Meer in het ‘nu’ dan dit kan ik niet zijn. Er is maar één toekomst. Kendal. Koffie. Taxi.

De minuten worden kwartieren. En de kwartieren uren. Kilometers komen en gaan. Tegen twaalven kijken we neer op Kendal. Het is inmiddels droog. Het leed lijkt geleden.

In Kendal willen we eerst koffie hebben. Bij de Brew Brothers is het vol, maar er is nog een bankje vrij voor ons. Met een ‘echte’ koffie en een toffee-fudge-taartje worden weer mens. En we krijgen bij de koffie een ‘mint-cake’. De lokale lekkernij. Een soort borstplaat met munt smaak. Erg lekker. Het staat bij bergbeklimmers bekend om de energie die je ervan krijgt. Het lijkt te helpen.

Buiten dreigt het zonnig te worden. Zorgen verdampen. De taxi die eerst nog zo reëel leek, lijkt nu een surrealistisch idee. We zijn toch bikkels? Plannen worden bijgesteld. We stappen gewoon weer op de fiets naar Morecambe. En in de zon ziet het er weer prachtig uit. Dit is het landschap dat we kennen van James Herriot. Daar is trouwens een moderne versie van. James Rebanks heeft hier recentelijk een prachtig boek over geschreven. Het heet The Shepherd’s Life. Speelt in dit gebied en is prachtig om te lezen.

De kleding begint langzaam op te drogen. We krijgen weer oog voor de omgeving. Natland heeft een mooi kerkje en schijnt een ondergronds grottenstelsel te hebben. We geloven het wel. Nu willen we niet ondergronds. Bovengronds schijnt de zon.

Als we Milnthorpe naderen zien we St. Anthony’s tower boven op de heuvel. Voor de kerk maken we een broodje. Via het hertenpark en huize Dallam Tower (saai en zonder toren) verlaten we het dorp. We moeten daarbij door grote plassen.

Meer naar de kust toe wordt het landschap vlakker. Klimmetjes zijn goed te doen en we krijgen er lange afdalingen voor terug. In Slackhead komen we toevallig langs de crypte van Saint Lioba. Een plakker. Ze ligt hier al een kleine 1300 jaar.

Het laatste deel fietsen we langs het Lancaster kanaal. Lekker vlak en alleen wat last van de wind. Terugkijkend zien we waar we vandaag vandaan kwamen. Een prachtig gebied en elke kilometer waard. De komende dagen gaan we door de zuidelijke Yorkshire Dales terug. Zal ook wel weer genieten worden.

Vooruit kijkend, zien we de Ierse zee. Onze markering dat we halverwege zijn. Het was weer een dag om nooit te vergeten. Om op z’n Engels te zeggen; Every cloud has a silver lining.

Getallen van de dag
Aantal kilometers: 71,4 (totaal 395)
Aantal hoogtemeters: 1095