3 mei 2016: Van Morecambe naar Settle

De meeste B&B’s, die we hebben, zijn prima. Hier in Morecambe heb ik gekozen voor een goedkope overnachting en dat hebben we geweten. Door het harde bed heb ik slecht geslapen en wordt ik met rugpijn wakker. Het hotel is wat verveloos en vervallen. Eigenlijk net als Morecambe zelf. Tot de tweede wereldoorlog kon het nog redelijk meekomen als badplaats aan de westkust. Maar daarna verloor het toch van Blackpool. Veel panden aan de boulevard kwamen in verval. Nu proberen ze het weer wat op te knappen, maar het blijft een zielige toestand.

Vandaag starten we met the Way of the Roses. De route is vernoemd naar de Wars of the Roses, een uit de hand gelopen ruzie tussen the House of Lancaster (rode roos) en the House of York (witte roos) over wie er over Engeland mocht heersen. Let je even op? Dan geef ik wat geschiedenisles.

Het begon met Henry VI (rode roos) die wel voor culturele verbeteringen zorgde, maar een slechte hand van regeren had. Ook niet onbelangrijk, bij vlagen was hij compleet gek. Gedurende deze perioden viel Richard, Duke of York (witte roos), in. Maar zo gek als Henry was, zo ambitieus was Margeret van Anjou (rode roos), zijn vrouw. Zij maakt korte metten met de politieke ambities van Richard en doodde hem bij de slag van Wakefield. 1-0 voor de rode rozen.

Richard had een zoon, Edward, die wraak nam en Henry en Margeret versloeg. Hij riep zichzelf meteen maar uit tot koning Edward IV en brengt de stand op 1-1.

Edward werd echter in de strijd geholpen door Richard Neville, niet voor niets the Kingmaker genoemd. Toen Eddie eenmaal op de troon zat, vergat hij dit allemaal en daarom liep Richard Neville over naar de rode rozen. Edward werd het land uitgegooid en het is 2-1 voor de rode rozen. Volg je het nog?

Edward maakt een comeback en wat voor een. Hij verslaat Henry en Margeret bij Tewkesbury. Henry wordt onthoofd in Londen en Margeret vlucht naar Frankrijk waar ze in armoede sterft. Dat brengt de stand op 2-2. Eddie is een goede koning maar hij wordt vroeg oud door zijn seksuele uitspattingen (bedenk hier zelf maar wat bij) en overlijdt. Zijn broer Richard (er waren toen nog niet zoveel namen) neemt het over tot, de wijlen, Edwards zoon oud genoeg is. Maar gek genoeg verdwijnt die zoon ineens en Richard maakt zichzelf koning. Dat kan natuurlijk nooit goed gaan en Henry Tudor (rode roos) verslaat hem bij de slag bij Bosworth. Hier ontstaat ook de uitdrukking ‘mijn koninkrijk voor een paard’ want dat is precies wat Richard krijgt voor zijn koninkrijk. 3-2 voor de rode rozen.

De oplossing is uiteindelijk om de zoon van Henry (rode roos)te laten trouwen met de dochter van Edward (witte roos). De strijd lijkt te zijn gestreden op het slagveld maar gaat tegenwoordig nog door in het voetbal als Manchester United (rode shirts uit Lancaster) speelt tegen Leeds United (witte shirts uit York).

Vind je het erg klinken als The Game of Thrones, dan kan dat kloppen. Het schijnt de inspiratie te zijn geweest voor deze serie.

Maar goed, wij houden er een mooie fietsroute aan over en daar gaat het om. Tot voorbij het, aanpalende, Lancaster zitten we op een mooi vlak fietspad langs de rivier de Lune. Gratis kilometers en mooi om even in te komen. Daarna gaan we weer de hoogte in. Tijd om even van het landschap te genieten met een koffie.

We zitten weer in de Yorkshire Dales, maar nu een stuk zuidelijker. Het landschap is hier lieflijker en minder woest. De heuvels zijn net even wat minder steil en hoog en de dorpjes wat vriendelijker. 

In Gressingham hebben ze in 1980 een lokale eend het laten doen met een Peking eend. Het resultaat heet de Gressingham Duck en ze hebben het alleenrecht erop verkregen. Ik had er nog nooit van gehoord en we zien ze ook niet. Ik wordt nu alleen nieuwsgierig hoe deze smaakt.

Hornby heeft een mooie achtkantige kerktoren en Castle Stede. Het kasteel is uit de 16e eeuw, maar tegenwoordig zitten er appartementen in. Van een afstandje ziet het er mooi uit.

Het dorpje Wray heeft in 1967 zijn eigen watersnoodramp gehad. Tijdens een plotselinge stijging van het riviertje werden huizen, bruggen en vee meegesleurd. Ze hebben een mosaic gemaakt om het te herdenken. Maar veel leuker is dat het dorp een jaarlijks vogelverschrikker festival heeft. We zijn net een dag te laat, anders hadden we mee kunnen doen. Nu zien we alleen nog de restanten van dit dorpsfeest.

Verder is het gewoon genieten van de uitzichten en het mooie weer. Heel fijn dat het gewoon de hele dag droog is. En we hebben nu de wind in de rug. Hieronder een paar indrukken van het landschap.

In Clapham doen we even boodschappen in een James Herriot winkeltje. We worden verleid door vanilla fudge, een fruitcake en de Kendal Mintcake. Allemaal lekkers en je gaat er nog goed op fietsen ook.

Uiteindelijk naderen we Settle. Met net 60 kilometer op de teller, ruim minder dan 900 hoogtemeters en een aankomst om vier uur lijkt het wel een vakantiedag.

Settle heeft heel lang erg afgelegen en alleen gelegen. Tegenwoordig is het een toeristische trekpleister voor wandelaars. Wij zitten vlak ernaast in het dorpje Giggleswick, met de meest dure overnachting van de reis, in een authentieke pub. Ik hoop dat dit garant staat voor een goed bed. Dat kunnen we vannacht wel gebruiken.

Getallen van de dag
Aantal kilometers: 61,9 (totaal 457)
Aantal hoogtemeters: 853