Puffen en zweten in 2018

Ik kwam Gert afgelopen week tegen en die had wat moppers over mijn nalatigheid. Onze vakantieplannen waren nog niet gepubliceerd! En daar had hij helemaal gelijk in. Ik ben er al wel een tijdje mee bezig maar was er nog niet aan toegekomen om er een blogje over te maken.

Na wat wikken en wegen wilden we wel eens richting de Balkan. In eerste instantie zat ik te kijken naar een ronde in Slovenië, maar dat land is eigenlijk niet zo groot (half zo groot als Nederland, maar wel een van de groenste landen van Europa). Dus dan maar een stuk Kroatië erbij. Het probleem is dat het daar best geaccidenteerd is en er niet verschrikkelijk veel fietsroutes zijn. En het liefst willen we toch een rondje rijden.

Na een oproep op het forum van de wereldfietser  kreeg ik wat routes van anderen binnen. Daarnaast zag ik dat er een paar bestaande routes zijn van de Europafietsers.

Uiteindelijk komen we op onderstaand rondje. Hij is nog niet helemaal definitief maar ik denk dat er niet veel meer aan gaat veranderen. Het wordt een route door Oostenrijk, Slovenië, Kroatië (Istrië), Italië en weer terug door Oostenrijk.

Het grootste deel van de route is gebaseerd op de fietsroute van Salzburg naar Venetië en de fietsroute door Midden-Europa.

We beginnen in Salzburg. Daar gaan we met de auto heen en ik hoop die ergens op de camping te kunnen stallen. Het zwarte deel van de route hoorde eerder bij de Midden-Europa route, maar in de nieuwe druk lijkt het weer bij de Salzburg-Venetië route te horen alhoewel het daar niet beschreven is. Er was een GPS track van en die heb ik geoptimaliseerd.

Het rode deel is de Midden-Europa route. Hier is een boekje van en die volgen we, over de Seebergsattel pas tot in Slovenië. De route gaat eigenlijk rechtdoor richt Ljubljana maar dan vind ik dat we te weinig van Slovenië zien. Op basis van wat routes van anderen heb ik de groene route bij elkaar gepuzzeld. Deze gaat langs het bekende Bled en dan grotendeels door een natuurgebied en over de Vrizic pas. Hiermee pakken we toch een mooi deel van het enige land met –love- in zijn naam. De groene route heb ik iets doorgetrokken tot Ljubljana want daar willen we wel even kijken. Vanuit daar zoeken we weer aansluiting met de Midden-Europa route, die ons in Kroatië brengt.

Daar zijn twee opties waar ik nog geen keus tussen gemaakt heb. De lichtblauwe route brengt ons in Trieste. Daar komt voor in een van de boeken van Jack Vance en dat is op zich al reden genoeg er langs te gaan. Verder neemt die ons mee langs de kust van Istrië en, je weet, bij mij is de zee altijd plus één. Dus waarschijnlijk wordt het deze.

De roze route is iets korter en leidt ons meer door het binnenland Schijnt ook een mooie route te zijn.

Bij Parenzo willen we de boot nemen naar Venetië. Ik ben daar nog nooit geweest maar natuurlijk wel veel over gelezen. En vanaf daar hebben we de Salzburg-Venetië route (blauw) maar dan andersom. Via de Tarvizio pas, die met zijn 800 meter niet zo hoog is, komen we in Villach en zijn we weer in Oostenrijk. Wil je meer details van dit deel van de route zien dan kun je op dit kaartje kijken.

Al met al lijkt het iets van 1600 kilometer te worden. Minder dan vorig jaar, maar toen was het allemaal vlak en ik denk dat we hier aardig vaak de hoogte in moeten. Oostenrijk is bergachtig en Slovenië is ook niet echt vlak.

Mocht je op- of aanmerkingen hebben over de route. Of als je suggesties hebt voor iets waar we absoluut langs moeten gaan, dan hoor ik het graag. Ondertussen ga ik verder met de voorbereidingen en kan Gert weer rustig slapen.