De best verborgen schatten van Nederland (22)

Dinsdag 24 april
Overasselt – Nijmegen(63 km)

Ze zijn er nog in Nederland. Magische plekken waar het verleden nog in het heden rondwaart. Waar dingen anders zijn dan ze lijken. En waar het gevoel belangrijker is dan de ratio. Op onze laatste dag bezoeken we er een paar.

We beginnen bij ‘De Koortsboom’. Er zijn meerdere legendes over. Maar de bekendste is dat de dochter van de heidense rover Walrick ziek is. Het is een aflopende zaak, totdat Willibrordus hem helpt. Hij moet zich bekeren en een lapje van stof, door haar gedragen, in een boom hangen. Het helpt. Ze wordt beter. Walrick is zo blij dat hij een kapel maakt en een eik plant waar de zieken kunnen bidden. Maar zijn rovervrienden nemen hem dat niet in dank af en vermoorden hem en zijn dochter. Van de regen in de drup noemen we zoiets.

Afijn, de kapel is blijven staan (of later hier gebouwd) en mensen kwamen nog steeds om van de koorts (vroeger ging men daar vaak dood aan) of andere kwalen af te komen. En er zijn al die tijd nog bomen waarin mensen lapjes hangen. Bijvoorbeeld als ze last van hun rug hebben of zo. 

Het is in elk geval een magisch plekje. In de muur staan twee beelden waarvan een van Maria. Daaronder zit een ‘echte’ steen uit Lourdes gemetseld. Allemaal fetisjen die mensen op de een of andere manier het geloof moeten geven dat ze geholpen kunnen worden. Of het nu ziekte, leed of tegenspoed is. En het lijkt al duizenden jaren te werken.

We blijven in de bomen want we fietsen door naar ‘De Kabouterboom’. Je verwacht dan iets kleins zoals een bonsai-boompje maar niets is minder waar. Het gaat hier om een boom van 600 jaar oud en een omvang van 8,5 meter. Hij staat in de buurt van Berg en Dal in het bos. 

Ik moet zeggen dat het een imposante jongen is, die je niet snel over het hoofd ziet. Vaak rotten dit soort oude bomen van binnenuit waardoor ze open splijten. En een of andere zieke geest dacht dat het leuk was om de binnenkant in de fik te steken. Dat is niet gelukt maar hij is wel wat verkoold van binnen. Gezien zijn toestand en de plek waar hij staat, vraag ik me af of hij er over vijf jaar nog is. Wel weer een magische plek in het bos waar een bijzondere sfeer hangt.

Wij vinden bomen van 600 jaar niet oud genoeg en gaan op zoek naar bomen die 8500 jaar oud zijn. Kan dat? Ja, dat kan. In de Millingerwaard zijn ze bij het baggeren eikenbomen tegengekomen die zo lang geleden in rivierklei zijn weggezakt. Daardoor zijn ze min of meer geconserveerd en hebben ze de tand des tijds overleefd. 

Nu zijn ze als symbool overeind gezet, maar ook omdat ze staand minder snel vergaan dan liggend. Een soort van ‘Woodhenge’, naar Stonehenge waar ze de stenen overeind hebben gezet. Alleen Stonehenge is wel 4000 jaar jonger.

Het viel niet mee om hier te komen. Omdat de Millingerwaard hevig op de schop genomen wordt onder het mom van natuurbeheer (maar wij denken dat hier puur economische motieven achter zitten) zijn de wegen die ik in mijn GPS heb ineens verdwenen. Daardoor kan het dat we de palen wel kunnen zien liggen, maar dat we daar niet kunnen komen zonder waterfietsen.

Uiteindelijk lukt het ons door een stuk omfietsen over zanderige hobbelpaden en een stuk lopen om er te komen. En het is het waard. Ook hier weer een magische plek waar het verleden tastbaar wordt.

Hierna moeten we twee pontjes hebben. De eerste is een voetveer, die ons over de Waal zet. Hiervoor is het wat plannen omdat hij maar een keer in het uur gaat. Gelukkig is het er niet druk. De tweede zet ons over het Pannerdense Kanaal en gaat continu. Daar zijn we de enige passagiers.

Als laatste stopplaats van deze fietstocht hebben we Kasteel Doornenburg. Ik moet zeggen dat dit het kasteligste kasteel is dat ik ben tegengekomen. Deze burcht, uit de dertiende eeuw, is een van de grootste en best bewaarde van Nederland. Het bestaat uit een voorburcht en een hoofdburcht, gescheiden door een houten (vroeger ophaal) brug. 

Het ziet er heel oud uit, maar dat is maar schijn. Want het was tot de 19e eeuw bewoond en begon toen te vervallen. Van 1937 tot 1941 is men met de restauratie bezig geweest zodat het in 1945 door de Britten plat gebombardeerd kon worden. 

Tussen 1947 en 1968 is het weer compleet opnieuw opgebouwd. Ik ken het natuurlijk van mijn televisieheld Floris. Het kasteel kwam vaak in de opnames voor en ik wist niet dat het zo mooi rood was, omdat Floris nog in zwart-wit was.

Hierna fietsen we langs de Waal terug naar de auto. Het is nog even bikkelen omdat we een fikse wind tegen hebben. Maar op een paar sputters na blijft het de hele dag droog. En met10 graden niet echt warm. Ik fiets met berijpte  (blote) kuiten en kijk jaloers naar Mevr. van der Veeke die wel handschoenen meeneemt als het 28 graden is.

We hebben weer een prachtige tocht gehad waar ik een paar conclusies aan kan verbinden;

1. Er is heel veel moois te zien in Nederland.
2. Het kan in één week net zo heet zijn als in Zuid-Frankrijk en net zo koud zijn als in Noorwegen.
3. Bij mooi weer fietsen alle mannen van boven de 60 in blokjesoverhemden.
4. Onder het mom van natuurbeheer worden veel economische projecten verstopt.
5. Met Mevr. van der Veeke is het altijd gezellig fietsen.

Noot:
Deze blog maakt deel uit van een serie van artikelen over bijzondere plekken in Nederland. Het overzicht van alle plekken kun je vinden op mijn website. Daar kun je ook info-boekjes, kaartjes en gpx (route) bestanden downloaden.