Woensdag 1 augustus: Kransjka Gora – Kobarid

72 km (totaal 613 km) – 1117 hoogtemeters.
Camping Lazar  (€25,92)

Haarspeld na haarspeld
Het lijf zwoegt zich in het zweet
Keien in de bocht

Op tijd opgestaan? Check! Goed uitgerust? Check! Ecologisch (lees:koud) gedoucht? Check! Goed ontbeten? Check! Op tijd vertrokken? Check! Kortom, we hebben er alles aan gedaan om de omstandigheden naar onze hand te zetten. Om half acht rijden we van de camping weg. We kopen nog broodjes voor de lunch en dan begint het klimmen.

Het was een goede beslissing om de klus uit te stellen. Ik zou haast willen zeggen, een van de betere in mijn leven. Met een graad of achttien is het veel beter te doen. Bovendien is het zo vroeg nog lekker rustig op de weg. Net buiten Kransjka Gora ligt een meertje waar het overdag erg druk is. Nu is er niets te doen.

We starten op ongeveer 840 meter. We stijgen in ongeveer 10 kilometer naar 1611 meter. Dit betekent  770 meter in 10 kilometer wat omgerekend gemiddeld 7,7% is. (Als je meer wilt weten van hoogteprofielen en hoe je ze moet lezen, dan heb ik er hier een artikel over geschreven). In de praktijk blijkt dat het nogal varieert. Er zijn steilere stukken en minder steile stukken. Wij hebben twee keer moeten lopen omdat het boven de 15% zat

De Vrsic pas ligt in de Julische Alpen, is 1611 meter hoog en is de hoogste pas in Slovenië. Het is ook de hoogste pas die we ooit, met fiets en bagage, hebben gedaan. De pas verbindt Boven-Carnolio met de Trenta Vallei. De weg heeft 50 haarspeldbochten. 24 aan de, voor ons, stijgende kant. En 26 aan de dalende kant. Aan de stijgende kant zijn de haarspeldbochten bestraat met klinkertjes.

De pas wordt al heel lang gebruikt maar dan meestal lopend of met lastdier. In 1909 is de weg verbreed om de afvoer van gekapt hout te verbeteren. In de eerste wereldoorlog bleek hij van strategisch belang. Door 10.000 Russische krijgsgevangenen is de huidige weg aangelegd. Dit duurde tot 1917. Daarom wordt deze weg nu ook wel  ‘de Russische weg’ genoemd. Onderweg is nog een Russische kapel om de gevallenen te herdenken. Het Sloveense vršič betekent letterlijk ‘kleine top’, een verkleinwoord van het woord ‘vrh’ dat top betekent. Ongeveer halverwege vinden we een plekje om even bij te komen. We maken een bakje koffie en eten wat lekkers. Het shirt plakt aan mijn lijf ondanks de relatief lage temperaturen. Op de achtergrond kijken de machtige bergen op ons neer. Moeilijk te zien op de foto maar rechts bovenin zit een gat in de berg. 

De verzuring begint langzaam in te treden. Het lichaam vraagt zich af waar we eigenlijk mee bezig zijn en of dit wel nodig is. Eigenlijk wil het gewoon stoppen en gaat in overlevingsmodus. Voor mijn zintuigen betekent dit dat ze in een soort van tunnelvisie gaan. Ik heb steeds minder aandacht voor mijn omgeving en zie steeds minder van de schoonheid waar we eigenlijk in fietsen. Terwijl er genoeg te zien is onderweg, zoals deze plek waar ze honderden torentjes van stenen hebben gebouwd.

In het laatste deel zit nog een vrij steile klim. Ik moet zelfs nog 100 meter lopen. Maar uiteindelijk komen we, na drie uur, boven met een gevoel van euforie. We hebben dit toch maar even gedaan. Daarnaast beseffen we dat we tegen de grenzen van ons kunnen aanzitten. Ik riep altijd dat ik de Mont Ventoux ook wel met bagage kan beklimmen, maar nu weet ik dat ik dat niet meer ga redden. Niet met een fiets van 17 kilo en dertig kilo bagage.

Boven genieten we van het uitzicht en nemen we de tijd om bij te komen. Ik vind het altijd weer verbazingwekkend hoe snel het herstel is. Maar goed, we zijn er nog niet. We hebben morgen een afspraak op de camping in Kobarid, dus we moeten nog 45 kilometer. Gelukkig kunnen we eerst met een afdaling beginnen. En deze keer is de zwaartekracht mijn vriend. Nog maar 26 haarspeldbochten en geen klinkers. Het asfalt is goed dus vaak zit ik boven de 50 km/uur. En er is nu ruimte om te genieten van de uitzichten. 

Uiteindelijk vlakt de weg wat meer uit en worden de snelheden lager. We zitten weer rond de 800 meter. Het wordt ook weer een stuk warmer omdat we na het middaguur zitten.

We hebben de hele tijd op de enige, grotere weg gezeten die hier loopt. Bij Bovec drinken we wat. Hier is ook een deel van The Chronicles of Narnia verfilmd. We gaan verder op een kleinere weg waar nauwelijks verkeer is en volgen het riviertje de Soca. We komen hiermee ook in een meer toeristisch gebied. Dat merken we aan het feit dat er meer campings zijn en je bij iedere hoek kunt raften, kanoën en canyonningen. Maar het water in de rivier staat erg laag en we zien menigmaal een kano over de keien schuren om verder te komen.

Ik kan vertellen dat we aardig stuk zitten. We pauzeren om het uur even. Ook de hitte begint zijn tol te eisen. In de schaduw is het te doen, maar sommige stukken in de zon zitten op wel 35 graden, zie ik op mijn thermometer. Mijn lichaam heeft zich wel eens beter gevoeld (ook wel eens minder trouwens). Voor Kobarid hebben we nog twee korte klimmetjes die gelukkig niet al te steil zijn. Daar tegenover staan er twee heerlijke afdalingen. 

Kobarid is bekend van de slag van Caporetto (1917). Hemingway baseerde er zijn boek A Farewell to Arms op. De plek is al sinds de prehistorie bewoond en met name in de Romeinse tijd van strategisch belang geweest. Misschien dat er daarom in Kobarid vier campings zijn. We zoeken Camp Lazar op. Op een tentenveldje mogen we een plekje uitzoeken. Maar omdat we later dan normaal zijn, lukt dit met moeite. Ik vind het altijd vervelend dat, als je al zo vermoeid bent, je nog met de onderste lagen van de piramide van Maslov bezig moet zijn. Het weer is dreigend, dus we willen graag de tent snel hebben staan. We zijn te moe om te koken, dus we gaan lekker uit eten. Het lijkt wel een patroon te worden, bij elke pas die we doen. Maar daar kan ik mee leven.