Donderdag 9 augustus: Triban – Porec (Parenzo)

64 km (totaal 976 km) – 699 hoogtemeters.
Apartments Ivicek Stojakovic (€70,=)

De Parenzana
Rotsblokken, keien en grind
De weg die mij sloopt

Met weemoed nemen we afscheid van de camping. Soms voelt een locatie gewoon goed en valt alles op zijn plek. Dit is er zo een. 

Vandaag had ik op het programma staan om de Parenzana door het binnenland te doen, maar door de ervaringen van gisteren houden we het eerst maar even bij het asfalt. We reizen door het dal van de Mirna, de weg is rustig en er is nog veel schaduw. Dat is wel nodig ook want bij vertrek stond de thermometer al op 29 graden.

Zo slingeren we ons door dit stukje oud Italië. Het gaat langzaam omhoog, dus goed te doen. Hier en daar staat één huis en is het meteen een plaatsje met bijbehorend unieke plaatsnaambord. Bijzonder.

In Sterna vinden we het even genoeg. Tijd voor koffie. Meteen worden we belegerd door een nest jonge katjes. Mevr. van der Veeke stopt er meteen een paar in de fietstas, maar gelukkig zie ik dat op tijd.

Alleen als we Oprtalj naderen moeten we even op de pedalen. Je ziet het al in de verte op een heuvel liggen. Het laatste stukje ga ik overigens weer lopen. Ben over de schroom heen en het gaat net zo snel.

In het dorp lijkt het of de tijd stil heeft gestaan. Op de hoek van het pleintje zitten oude mannetjes koffie te drinken en huisvrouwen staan te roddelen in de straat. Sommige huizen zijn vervallen en andere zijn weer prachtig.

Ook het uitzicht vanaf hier is mooi. Je kijkt zo over de vallei uit naar alle kanten. De lucht trilt in de hitte. Ik zou hier uren kunnen zitten, maar dan wel in de schaduw met een koel drankje.

Maar goed, dat gaat nu even niet lukken. De afdaling lonkt. In een serie van haarspeldbochten storten we ons naar beneden en verliezen onze hoogte tot op het bot. Daarmee komen we in Livade, wie kent het niet? Nee, ken je het niet? Hier is ooit een van de grootste truffels ooit gevonden. Ze hebben er zelfs een monument voor opgericht.

Wij gaan verder. Op de volgende heuvel (270 m) ligt Motovun, alweer zo’n middeleeuws stadje. Het stadje is niet alleen heel oud, het is ook onderdeel van de folklore van Kroatië. Het is de stad van de reus Veli Jose, die symbool staat voor de Kroatische populatie van Istrië die onderdrukt werd door de Duitsers en Italianen. Het is bedacht door de nationalist Vladimir Nazor, een van de bekendste Kroatische schrijvers. Wij bewonderen het in elk geval vanuit de verte en laten de reus rustig verder slapen.

We hebben het al moeilijk genoeg want dit deel kunnen we geen asfalt pakken en moeten we over de Parenzana. Een deel hebben ze vernieuwd wat betekent dat we in een grindbak rijden waar je zomaar Jos verstappen tegen kunt komen. Maar ook op de niet vernieuwde delen hebben we het zwaar. Je moet zo geconcentreerd rijden om de vuistgrote stenen te vermijden en het beste pad te kiezen, dat je geen gelegenheid hebt om om je heen te kijken. We zijn blij als we bij Meloni weer op de weg kunnen.

Het is heet en de vermoeidheid bouwt toch weer op. Met veel stops voor brood en drinken banen we ons een weg naar Porec. Daar zoeken we eerst het kantoor van de ferry op. Morgen vertel ik daar meer over. Daarna gaan we naar een terras en verwennen we onszelf met een koud drankje. Porec is het Volendam van Kroatië. Ik hoor meer Hollands en Duits om me heen dan lokale talen. En de straten zijn gevuld met souvenirwinkeltjes. Toch slenteren we even rond, je komt er tenslotte niet elke dag.

We eten een pizza in de stad en zoeken ons appartement op. Dat heb ik geboekt omdat we morgen om 7 uur al in de haven moeten zijn. Het ligt een paar kilometer van de haven en is super-de-luxe. De camping van gisteren was mooi, maar een kamer met airco heeft ook wel wat. We genieten nu extra van de luxe. Morgen steken we over naar Italië en dan staat Venetië als eerste op het programma.