55 km (totaal 1212 km) – 430 hoogtemeters.
Wild kamperen (€0,=)
Het gaat weer omhoog
De benen geven het op
Natuurplek nodig
Zonder spijt nemen we afscheid van el Ranch. Na de koude douche van vanochtend kan ik alleen maar concluderen dat het eigenlijk een verlopen bende is. We zoeken de route weer op en komen als eerste in Aviano. Aan de naam kun je al raden wat hier is; een Italiaanse luchtmachtbasis. Daar zien we overigens niet veel van. Wel van de markt, waar Mevr. van der Veeke nog een stukje verse kaas aanschaft.
Daarna maken we de geleidelijke klim af waar we gisteren mee begonnen zijn. Een korte heftige klim heeft ook wel wat want dit zeurt gewoon kilometers door. Alsof je continu tegen een harde wind in moet fietsen. Het voordeel is wel dat we een groot deel een mooi fietspad door de vallei hebben. Vlak voor Maniago steken we het dal over via een brug. Het valt op dat de rivierbeddingen hier droog liggen. Het meeste water stroomt ondergronds. De beddingen zijn eigenlijk alleen bij heftige regenval gevuld als de grond het niet snel genoeg kan verwerken.
En soms zit er ook gewoon een dam in waardoor er weinig waterstand is. Het water is ook hier, net als in Slovenië en Kroatië, erg mooi azuurblauw.
Het kan zijn dat we wat blasé worden want ik maak niet zoveel foto’s meer. Het kan ook zijn dat we gewoon moe zijn. Inmiddels zitten we in de vierde week en het lichaam vindt het welletjes. We hebben wel wat rustdagen gehad, maar dan sjouwden we meestal door een stad. Tenslotte kan het natuurlijk ook gewoon de Prosecco zijn van gisteren.
In elk geval rijgen we de kilometers aan elkaar. Het verkeer is niet druk en vaak hebben we een mooi pad door de velden. We fietsen eigenlijk weer terug naar waar we twee weken geleden waren. Richting Sloveense grens en de Vrsic. Zien we hem daar in de verte liggen. De fietsroute die we volgen is de FVG 3. FVG is de afkorting van de regionaam Friuli Venezia Giulia.
Plekjes voor koffie en een boterham zijn hier lastig te vinden. Ze hebben dan wel fietsroutes maar de verdere aankleding ontbreekt vaak. Wij zoeken dan een plekje bij een kerk of bij een begraafplaats. Daar is schaduw, er zijn bankjes of een trap waar je kunt zitten en, als je geluk hebt, ook nog een kraan. De Italiaanse begraafplaatsen zijn anders dan in Nederland. Hier doet de Lidl goede zaken met de kunstbloemen.
In Valeriano beraden we ons op het plan. Er schijnt een kampeerplek te zijn over een paar kilometer, maar, behalve de plek, kan ik er niets over vinden op internet. Wat betreft hotels en B&B is er de komende 25 kilometer niets. En over 25 kilometer is er ook een camping, maar dan zitten we al in een stuk van de klim naar de Tarvisio pas. En we zijn eigenlijk gewoon moe. Dus we gaan eerst kijken bij de onbekende kampeerplaats.
En die vinden we. Een stuk buiten Pinzano is een voetbalveldje en er is een grasveld. Verder is alles afgesloten. Geen wc, geen water, geen wifi en geen stroom. En ook geen andere essentiële levensbehoeften. Toch besluiten we hier te blijven.
Er is een overkapping waar we droog kunnen zitten. Iets verderop is de rivier waar we onszelf kunnen wassen. Van een hond-uitlatende vrouw horen we dat er verderop een drankengroothandel zit waar ik wat water kan kopen. En zelfs een koud biertje. Het enige is dat we geen boodschappen hebben gedaan. Het eten bestaat uit brood en kaas. En we hebben nog noedels als noodmaaltijd. Daarvoor terug krijgen we heel veel ruimte en rust.
Tegen half vijf begint het weer te regenen. En dat blijft het de hele avond doen. Ik schrijf dit verslag onder het afdak terwijl Mevr. van der Veeke lekker ligt te lezen in de tent. We warmen de noedels op en eten alles wat we nog hebben. De avond brengen we door met koffie en thee en lekker lezen. Morgen doen we het eerste deel van de Tarvisio.
Heerlijk een hele camping voor jullie alleen, zonder winkels die eten verkopen, met alleen een drankengroothandel in de buurt, je wordt op de proef gesteld Hans, ‘hoe sterk is de eenzame fietser’ ;). Ik kijk even op de kaart en vermoed dat jullie nogal wat klimwerk voor de boeg hebben. Heel veel sterkte en doe rustig aan: ik volg jullie vanachter mijn computerbeeldscherm.
Moe, moe, lees ik steeds meer, probeer toch nog een extra rustdag te pakken, en dan echt rust nemen en niet gaan wandelen of zo. Enne, pas bij forse inspanning op met alcohol en nu we toch op de belerende tour zijn bij hoge temperaturen verlies je veel zout en mineralen (“electrolieten”) door zweten dat kan soms aanvoelen als “de man met de hamer” (lage bloed suikerspiegel) maar extra zoetigheid helpt dan niet, wel een zakje chips ad hoc.en daarnaast het eten iets meer kruiden/zouten.
We genieten verder van je mooie verhalen, ga zo door !
Ben & Ingrid
Even terug naar het Lab. Hans “Als het rode storingslampje brand dan moet je de storing oplossen en niet het lampje los draaien” Waarschijnlijk met rust nemen is de storing opgelost.
Brand er bij mevr. van der Veeke inmiddels ook een rood lampje? Ook dat moet dan opgelost worden. (En dan bedoel ik niet een rood lampje waar jouw gedachte nu naar uit gaat)
Hans, volgens mij is er niets is met jou als ik af ga op de kerkhoffoto en jouw commentaar daarbij.