End of part one

Only those who will risk going too far can possibly find out how far one can go. – T.S. Eliot

Dag 017:

We slapen onder een dakraam en daar hoor ik de hele nacht de regen tegen het raam kletteren. De voorspelling was al niet best en als ik ’s ochtends op de buienradar kijk dan zie ik dit:

Niet goed dus. Maar later op de dag kan het beter worden. We rekken het ontbijt wat. Dat is ook niet moeilijk met versgebakken brood en andere lekkere dingen. Maar uiteindelijk moeten we toch gaan. We vertrekken zonder regenbroek, maar voor we Chartres uit zijn, kan hij aan. Langs de route staat St. Jacobus ons uit te zwaaien.

Eigenlijk regent het de hele ochtend. Wel in varianten van lichte regen, zware regen en hele zware regen, dus eigenlijk gebeurt er altijd wat. De temperatuur is overigens ook weer in de enkele cijfers, dus dat helpt ook niet mee. Daarom zijn we blij dat we even in de kerk van Meslay-le-Grenet kunnen kijken. Daar is een unieke muurschildering van de dance macabre, aangebracht naar aanleiding van de 100-jarige oorlog en de pestepidemieën. Grote toeristische borden wijzen erheen en als we aankomen dan… is de kerk dicht. Hij blijkt alleen de eerste zondag van de maand ’s middag open te zijn. Onbegrijpelijk.

Wij ploeteren voort. Het is hier een erg landelijke omgeving. Hier doorheen fietsen is voor mij hetzelfde als op blote voeten door een labyrint te gaan. Het voortdurende trappen, de druppels op mijn gezicht en de verplaatsing is een uitstekende manier om het onkruid uit het hoofd te wieden. Het is hier mooi, maar de dorpjes zijn klein en er zijn geen voorzieningen. Er is dus geen gelegenheid voor een koffie binnen. Daarom zitten we weer eens in een bushok.

Tegen de middag begint het wat op te klaren. Dit wil niet zeggen dat het droog blijft, maar de zon schijnt net lang genoeg om mijn jas te drogen waarna hij weer nat kan worden. Toch genieten we van de omgeving en komen we zomaar een menhir tegen. Daar worden we altijd even blij van.

Bonneval is een oud vestingstadje met mooie huisjes, nog intacte stadspoorten en een Notre Damekerk. Maar we zijn er niet van onder de indruk. In St. Christophe staat een mooi voorbeeld van een versterkte boerenhoeve en in Dheury zien we de traditionele rieten daken. Zelfs de wasplaats heeft er een.

Er zit ons een flink onweer op de hielen. We redden het niet en schuilen dan ook even in het kerkportaal van Dheury. Na wat donder en regen kunnen we weer verder.

Aan het begin van Chateaudun hebben we weer een Airbnb geboekt. Tot nu toe hebben we er goede ervaringen mee, maar met deze ging de communicatie wat bijzonder.  We komen terecht in een achterafbuurt waar we de fietsen in een rommelgarage kunnen stallen. De kamer ziet eruit als een boudoir en we hebben het vermoeden dat hij soms gebruikt wordt voor buitenechtelijke ontmoetingen. Onderstaande foto is een van de dingen in onze kamer. Maar goed, er staan een paar lekkere stoelen, het bed is schoon en goed en we kunnen gebruik maken van de keuken om onze maaltijd te maken. Morgen wordt het hopelijk mooi weer en kunnen we in de tent.

Dag 018:

We hebben geen spijt om deze Airbnb te verlaten. Ondanks dat we goed geslapen hebben, voelde het hier niet goed. Het is stralend weer, dus vanavond weer in het tentje.

We gaan eerst nog door Chateaudun heen. Gisteren hebben we nog niets gezien van de stad, maar dat wordt nu ruimschoots goedgemaakt.
Het stadje is gebouwd rondom een kasteel op een kalkstenen heuvel van 60 meter hoog. Lange tijd de residentie van het graafschap Dunois. In de 15e eeuw woonde Jean Dunois hier. Hij was de Jon Snow in de strijd tegen de Engelsen en vocht samen met Jeanne d’Arc tegen hun. In 1723 brandde de stad als een fakkel waarbij alleen het chateau en de kerken bleven staan. Bij het opnieuw opbouwen hebben ze voor een strak stratenpatroon gekozen. We komen nog wat authentieke straatjes en huizen tegen. De donjon is uit de 12e eeuw en 30 meter hoog. Een van de grootste en oudste in Frankrijk. Al met al is het een imposant optrekje.

Wij dalen af en komen al snel bij Le Loir (niet te verwarren met de Loire). Dit riviertje volgen we bijna de hele dag. We zitten hier in kastelen-land en dat is duidelijk te merken. Er is er altijd wel een in het zicht. Bij Montigny-Le-Gannelon komen we weer zo’n lekkere jongen op een heuvelrug tegen. Deze keer is het Chateau du Prince-duc de Montmorency. Het staat deels in de steigers. Mooi dat ze dit erfgoed zo onderhouden.

Cloyes-sur-le-Loir was een voormalig vestingstadje dat vroeger een etappeplaats was voor pelgrims. De naam van de herberg herinnert hieraan. Ook de kerk heeft een grote schelp in het glas-in-lood raam en een oud St. Jacobsbeeld. Die kan wel een likje verf gebruiken. Een kilometer naar het zuiden  ligt de Chapelle Notre Dame d’Yron. Onder aanvoering van de herder Estienne uit Cloyes vertrokken hier in de 12e eeuw zo’n 20.000 kinderen op kruistocht naar het heilige land. Niemand keerde terug. Hierop is het boek Kruistocht in Spijkerbroek gebaseerd.

Wij hebben een makkelijke fietsdag. De wind geeft een duwtje in de rug, de zon schijnt en de route gaat voornamelijk parallel met de heuvels. Weinig klimwerk vandaag zo langs de Loir. We passeren dorpjes als Morée, Fréteval en Pezou. Die hebben allemaal weer een bijzondere kerk en mooie oude straatjes. Maar daar hebben we er even genoeg van gezien. We zitten liever langs de Loir met een boterham en een bakje koffie.

Zo komen we vroeg in de middag bij Vendôme. Een schilderachtig plaatsje aan de Loir waar van alles te doen is. Maar daarover morgen meer.

We maken er een korte dag van en gaan lekker naar de camping. De tent is blij dat hij eindelijk weer uit het zakje kan en we vinden een mooi plekje in de zon. Omdat we zo vroeg in het seizoen zijn, staan er alleen een paar campers op het terrein. Enige nadeel is dat het hier wat lawaaierig is door de aanpalende snelweg. Toch besluiten we hier een rustdag te nemen. Daar zijn we wel weer aan toe na een week fietsen en het weer blijft nog even mooi. Dat geeft ons morgen ook alle tijd om Vendôme te bekijken.

De camping heeft een wasmachine. Na twee weken onderweg begint alles wat te ruiken. Wassen lukte wel met al die regen. Daar hoefden we haast niets extra voor te doen. Maar het drogen was een probleem. En als de mensen naast je in de winkel met hun neus beginnen te trekken, dan weet je dat het tijd. Afijn, na twee wasjes kunnen we voorlopig weer vooruit.

Dag 019:

De nacht doet rare dingen met je. We hebben ons voorgenomen om ons niets aan te trekken van het lawaai van de snelweg. Maar in je slaap heb je er toch last van als de vrachtwagens telkens langs denderen. Dus terwijl het nog donker is, besluiten we vandaag weer op pad te gaan. Daarnaast is het vannacht best koud en dat merken we in onze botten, gewrichten en rug. Toch gaat er niets boven in het tentje slapen en zo lang het weer niet te koud en te nat is blijven we dat doen.

We beginnen met een bezoekje aan Vendôme. Het blijkt een alleraardigst stadje te zijn. Op de een of andere manier hebben we een onzichtbare grens overgestoken van Noord-Frankrijk naar een meer mediterrane Midden-Frankrijk.

In de Gallo-Romeinse tijd heette het hier Vindocinum (witte berg). In de 11e eeuw werd hier een kasteel en een Triniteitsabdij gebouwd.

Het verhaal gaat dat St. Martin hier een stervend kind, in de armen van zijn moeder, tot leven wekte. Als zo’n hartverscheurend verhaal niet als een pelgrim-magneet werkt, dan weet ik het ook niet meer. En dat deed het ook. De stad is nu een belangrijk pelgrimsoord. En er is hier genoeg te zien. We kijken eerst naar de abdijkerk St. Trinité. Deze heeft een prachtige façade in laatgotische stijl.

Aan de Rue de St. Jacques staat nog de Jacobskerk. Maar afgezien van de naam zijn er geen sporen meer die ons herinneren aan onze grote leider. De kerk is nu een multifunctioneel centrum en ze zijn er net een expositie aan het inrichten. Het dak van de kerk is wel het bekijken waard. Het is net een schip op zijn kop en de dwarsbalken ontspruiten uit krokodillenbekken.

Aan het Place de St. Martin staat de vrijstaande Tour St. Martin. Dit is de 15 -eeuwse klokkentoren van een verdwenen kerk. Het is een van de mooiste (bij elke beschrijving staan weer superlatieven) van Frankrijk en het voorbeeld voor de klokkentoren van Chartres, die we een paar dagen eerder zagen.

Aan het pleintje staan nog een aantal oude vakwerkhuizen. Op nummer 24 zien we het beeld van St. Jacques en St. Martin.

Daarmee hebben we de bezienswaardigheden van de dag gehad. Het is prachtig weer en een harde wind in de rug doet ons de schamele 35 kilometer moeiteloos overbruggen. We genieten van het landschap en zelfs de meerdere route barrées kan ons niet van koers afkrijgen. We navigeren moeiteloos om de werklui heen.

Dan brengt ons vroeg in de middag in Chateau-Renault op een mooie, rustige municipal waar we voor € 9 een nachtje kunnen staan. We lopen even naar de Intermarche voor de boodschappen. Het stadje lijkt alleen te bestaan uit snelwegen en rotondes. Misschien dat we morgen, aan de andere kant van de snelweg, een beter beeld krijgen. We zien alleen het chateau, waar de stad zijn naam aan ontleent,  nog op de heuvel liggen. Inmiddels hebben we al een heel gasblik opgekookt, maar gelukkig kunnen we hier bij de Bricolage een nieuwe krijgen. Kunnen we weer twee weken vooruit.

De rest van de middag wordt in gepaste, en verdiende, rust doorgebracht. Wordt het toch nog een beetje een rustdag.

Dag 020:

Bij het verlaten van Chateau-Renault verandert onze mening niet. Hier is niets te zoeken. Mocht je hier ooit in de buurt komen, getroost je de moeite en rijdt snel door.

Vandaag hopen we minimaal Tours te halen en het eerste deel van het Santiago deel af te ronden. En ik kan alvast verklappen; dat lukt. We hebben weer een mooie landelijke route waarbij we veel versterkte boerderijen en chateau’s te zien krijgen. En er is wederom een harde wind in de rug. Ik vraag me af of het hier altijd zo waait. Wij vinden het in elk geval niet erg.

Ik vind het altijd knap dat de routemakers weggetjes weten te vinden waarmee je ongemerkt een grote stad binnenkomt. Ook hier is dat weer zo. We zitten een hele tijd op een voormalig treintraject dat ze als voie-verte hebben omgebouwd tot fietspad.  Zo fietsen we hier een hele tijd op de vroeger spoorbaan langs de Brenne. Geheel vrij van auto’s en mooi landelijk.

Het is hier een kalksteengebied. Dat merk je aan de huizen, de wegen en aan de heuvels. In Rocheberon zijn er in de hellingen vroeger grotwoningen uitgehakt. Tegenwoordig wonen hier geen mensen meer maar ze worden, als caves, gebruikt voor opslag van goederen. Hoog aan de monding van de Bedoire staat de Rochecorbon, een wachttoren uit de 15e eeuw.

Ook bij Tours, toch geen kleine plaats, zijn er voldoende fietspaden om de stad ongemerkt binnen te komen. Inmiddels zij we bij de Loire (niet te verwarren met de Loir) aangekomen en de Loirehangbrug leidt ons bijna rechtstreeks naar de kathedraal.

Ik had gezegd dat ik was uitgekeken op kerken, maar een mooie kathedraal krijgt me nog wel uit het zadel. En die van Tours is de moeite waard, al is het alleen maar om de stempel.

Tours was, en is, een belangrijke verzamelplaats voor pelgrims. Wij zien er dan ook meteen meer omdat allerlei routes hier samenkomen. De kathedraal heeft een hele historie. Een belangrijk figuur in deze historie is St. Martin, die wij beter kennen als St. Maarten. Je weet wel, die zijn mantel deelde en tegenwoordig de beschermheilige van de tandartsen is. Hij had hier een enorme tombe, maar die is verwoest. Later heeft hij een nieuw plekje gekregen in de basiliek. Meer details kun je op Wikipedia kunt lezen. Wat wij leuk vinden om te zien is dat je de verschillende bouwstijlen terug vindt omdat de bouwtijd zo lang was (13e-16e eeuw). Onderaan is het Romaans, in het midden de flamboyante gotiek en bovenop Renaissance  koepels. Ik vind de buitenkant dan ook mooier dan de binnenkant, ondanks de grote hoeveelheid gebrandschilderde ramen.

Tours is een leuke, gezellige stad. We fietsen nog even het centrum in om de oude huisjes te bekijken en een ijsje te eten aan het Place Plumereau. Ja, een ijsje. Het is inmiddels zo warm, dat ik in T-shirt fiets en we zin hebben in ijsjes.

Hiermee zijn we ook aan het einde gekomen van het eerste deel naar Santiago. Een kleine 1200 kilometer vanaf Baflo. Dit boekje kunnen we naar huis sturen.

Wij besluiten niet in Tours te blijven hangen. Als we een tijdje op fietsreis zijn, krijgen we steeds minder behoefte aan steden en meer behoefte aan het platteland. We slaan de camping in Tours over en nemen de volgende in Veigne. Dat blijkt een leuke camping te zijn met een erg grappige eigenaar. We vinden een mooi plekje. Het waait alleen wat hard, maar tegen de avond gaat hij liggen. Nu maar hopen dat het vannacht ook wat minder koud is. Want afgelopen nacht moest ik er wel drie keer uit om te plassen en dat was een bitter koude bedoening.

12 gedachten over “End of part one

  1. Gert zegt:

    Zoveel mooie verhalen en afbeeldingen en ik ga pietluttig doen over een u die naar mijn gevoel in een e veranderd moet worden. Het gaat om “vocht samen met Jeanne d’Arc tegen hun”. Volgens mij moet er hen in plaats van hun staan.
    Ik heb onder andere gekeken op https://www.schrijfwijzer.nl/top_taalvragen/10_hen_of_hun en dan wreekt zich dat ik altijd een broertje dood heb gehad aan ontleden. Er staat namelijk:
    Een oude schoolregel over het gebruik van hen en hun luidt als volgt: Gebruik hen na een voorzetsel en als lijdend voorwerp, en hun als meewerkend voorwerp (zonder voorzetsel).
    Naar mijn idee waren de Engelsen toentertijd letterlijk en nu taalkundig lijdend voorwerp en is tegen een voorzetsel.

    • hansvanderveeke zegt:

      Gert, volgens mij was er maar één lijdend voorwerp. Dat was de man die in het donker en in de kou op een trapje bij de receptie een blog in elkaar zat te sleutelen. Overigens betekent lijden niet dat het daardoor gespeend is van plezier.

  2. henaontour zegt:

    Als ik een petje bij me had zou ik hem opzetten zodat ik hem kon afnemen. Onze bewondering en respect hebben jullie alvast verdiend voor dit eerste deel, zeker gezien de weersomstandigheden die jullie niet erg gunstig gezind waren. En dat van die kerken begrijp ik wel een beetje, zeker als je er wel in wilt maar ze dicht zijn. Dat hebben wij een beetje met alle indiaanse cliffdwellings en pueblo’s, maar daar ontkomen we niet aan zolang we in het gebied van het Colorado Plateau zijn.
    Hennie en Ad.

  3. Koen zegt:

    Telkens weer een mooi verslag. Meefietsen via het beeldscherm. Ik ben blij voor jullie dat het stilaan wat beter weer wordt. Valt er naast de mooie verhalen over kerken en kastelen ook iets te vertellen over culinaire streekgerechten?

  4. Aukje zegt:

    Ooooh wat zijn jullie al een eind. En wat weer een super verslag. Fijn dat het weer mee gaat werken. Groetjes ook aan Sas.🙋

  5. Bert zegt:

    Mooi verslag, prettig om te lezen.
    knap dat je de moed er inhoud met de regen en kou. Hoop dat het in de nachten wat warmer wordt.
    Praktische vraag gebruiken jullie prik of schroefdraad gasflesje?
    Ik wacht op het volgende verslag, 😉.
    Groet Bert

    • hansvanderveeke zegt:

      Bert, Ik kan schroefblikjes (coleman) gebruiken en ik heb een adapter voor click-blikjes van campingaz. Er is ook een prikblikadapter maar die vind ik te groot.

  6. Marjorie zegt:

    Het ziet jullie nog niet mee qua weer helaas. Gelukkig fietsen jullie gewoon door want ik kijk elke dag uit naar een nieuw verslag, heerlijk.
    Marjorie

  7. Liedeke zegt:

    Wat een prachtige bouwwerken zijn er toch te zien op jullie route. En met je omschrijvingen komen ze tot leven. Fijn dat het weer bij jullie beter wordt! Ik ben intussen snipverkouden geworden van de wisselingen tussen warmte en kou.

Leuk als je reageert