Sjoemelen

Wise choices can put us in control of situations where we might otherwise be tempted to compromise our principles. We cannot control all that happens to us; however, we can choose to be in control of our responses.  – L. Lionel Kendrick

Dag 59:

Ondanks dat we de camino afgesloten hebben, doen we vandaag toch nog een stuk Santiago route. Het is eigenlijk de heen route, vanuit Santiago, naar Finisterre, maar dan in omgekeerde richting. Vanuit Ponte Olveira is het eerst een klein stukje klimmen. En dan een kilometerslange afdaling naar Noia. Van dit kustplaatsje wordt gezegd dat de ark van Noah hier in de baai eindigde. Vandaar de naam. Als hij dat nu zou doen, dan weet ik zeker dat hij meteen de trossen weer los zou gooien want het deel van Noia waar wij doorheen komen is vervallen en verwaarloosd. Maar ze schenken er wel een goede koffie, dus wij leggen wel even aan.

Want hierna komt een lange klim. We zitten op zeeniveau en moeten naar 400 meter. Gelukkig is het een geleidelijke klim en daarna hebben we weer een lange afdaling naar Padron.

Padron is een halteplaats voor de Portugese camino. En ook hier zien we de Santiago relieken weer langs komen. We komen langs de Fuente del Carmen, een fontein met een afbeelding van het onthoofde lichaam van Jacobus in een bootje. De paal waar dit bootje aangemeerd zou hebben ligt in Padron. Zeggen ze. En de originele paal(= Padron, vandaar de naam) staat in de kerk, onder het altaar. Zeggen ze. Daar nemen we ook even een kijkje. Er zit ook een stempelgrage meneer, maar wij doen niet meer aan stempels.

Het is weer een lange dag met veel kilometers en hoogtemeters. Dus het laatste stuk slepen we ons, en met name Mevr. van der Veeke, naar Pontevea. We eten eerst nog een uitstekende maaltijd bij pizzeria la Mama. Hier heb ik de hele avond en nacht nog plezier van vanwege een verkeerde garnaal. Ik blijk een kamer geboekt te hebben in een kuuroord met de uitstraling van het hotel van Norman Bates. Want we lijken weer de enige gasten te zijn. Maar wel mooi en luxe. En met verplicht uitslapen, want het ontbijt wordt pas vanaf 9 uur geserveerd. Ik ben er nog niet uit of dit nu een voordeel of een nadeel is. Dat weet ik morgen pas.

Dag 60:

De dag begint met een conflict. Tussen het hoofd en het hart, de logica en het gevoel. De afgelopen dagen hadden we al steeds veel hoogtemeters. En als ik naar het hoogteprofiel kijk van de komende dagen, dan wordt dat niet anders. We gaan vijf heuvelruggen kruisen. Daarnaast is het een, voornamelijk, stedelijk overbruggingsstuk waar we doorheen moeten om bij de kust te komen. Mevr. van der Veeke ziet dit allemaal niet zitten en komt met de suggestie om een taxi te bellen. En daar is niets tegenin te brengen als ik naar de argumenten kijk. Toch zegt het gevoel dat dit sjoemelen is. Het is tegen onze principes. Dit doen we (bijna) nooit. En zeker niet in deze hoeveelheid.

Twee uur later zet een taxi ons, de fietsen en de fietstassen bij Baiona eruit. 120 kilometer verder en aan de kust. Het kost €150 euro maar het scheelt 3 dagen klimmen, een muitende vrouw, zeven ruzies en ongeveer tweeduizend dodelijke blikken. Het is alsof we naar een ander universum getransporteerd zijn. Hier hangt de bekende Spaanse strandstemming. Het weer is warmer, de mensen vrolijker en de stemming opperbest. De beste investering ooit.

Er ligt een mooi fietspad langs de kust. We ruiken de zee en zien de branding opspatten. De meeuwen krijsen. Heel anders dan de Camino, alhoewel hier de Portugese Camino langs loopt. We fietsen een stuk langs de kust en als we een camping zien liggen, is de verleiding te groot. Het tentje mag eindelijk weer uit de zak en we loungen een middag met uitzicht op zee. Hier word ik betoverd door de golven en de branding. Uren kan ik er naar kijken. Het verveelt nooit. Als ik oud ben, neem ik een tiny-house aan zee. Overdag kijken naar de golven, ’s avonds staren in het vuur.

Ik had gedacht dat het hier drukker zou zijn, maar we zijn weer de enigen op de camping. In de cafetaria willen we ‘s avonds wat gaan eten. Het lijkt wel of we in Fawlty Towers terecht zijn gekomen. Met moeite kunnen we een dikke puber van zijn game-computer losweken. Hij moet tenslotte toch het eten voor ons maken. Dat wordt even respectloos behandeld als wij. De wortelsoep is net zo slecht als eerder deze reis. Maar de hoofdmaaltijd is redelijk. Kippenpootjes, groene pepers en patat. We moeten weer even in het ritme komen van boodschappen doen. Ik hoop morgen weer zelf te kunnen koken. In de tent vallen we in slaap met het geluid van de branding. Een beter slaapmiddel is er niet.

Dag 61:

Weer een dag vol verrassingen. We blijven de kust volgen en komen eerst in het prachtige dorpje Oia. Vanaf hier houden we de zee rechts. Het pad volgt soms een fietspad naast de grotere weg. Maar hele stukken zitten we ook op de Camino en is het gravel of steenslag.

Bi A Guarda steken we over naar de andere kant van dit schiereiland. Dat betekent een klein stukje klimmen. In Camposancos gaat de pont die ons naar Portugal moet brengen. Maar als we daar komen, blijkt dat deze op maandag niet vaart. Gelukkig is er een camping vlakbij. Daar maar wachten op morgen. Hebben we zomaar weer een rustige dag. Maar op weg naar de camping drink ik nog even koffie in een kroegje. De barkeeper is een gezellige, behulpzame man die ons wijst op een service dat je met een bootje overgezet kunt worden. Hij belt voor ons en een half uur later laden we de spullen in een motorbootje.

In een kwartier zijn we aan de overkant, in Portugal. En dat voor €10. (de pont zou €7 gekost hebben). Ik weet nu niet of we legaal of illegaal in Portugal zijn maar zolang we niet aangehouden worden, is het goed.

In Portugal is het even zoeken naar de weg. We hebben geen fietsroute, maar ik heb een eigen route samengesteld uit tochten van andere mensen. Deze leidt ons eerst het bos in. Gelukkig kunnen onze fietsen daar tegen alhoewel het wel wat zwaarder fietst. Daarna komen we op de Ecovia do Atlantico. Dit is een fietsroute die met Europees geld aangelegd wordt. Sommige delen zijn klaar en sommige stukken niet. En dan houdt het fietspad ineens op. Met die route en mijn track gaan we de komende dagen richting Porto. Maar voor vandaag vinden we het bij Gelfa genoeg en zoeken we camping Sereia da Gelfa  op.

De receptie is een en al marmer en goud, dus ik verwacht er heel wat van. Maar ik denk dat na de receptie het geld op was want de camping valt wat tegen. Hij is voornamelijk bevolkt door caravans die eens hebben kunnen rijden, maar nu uitgebouwd zijn tot woonschuren en er staan enorme tenten waar meerdere generaties permanent lijken te wonen. Kortom het doet meer aan als een vluchtelingenkamp dan een luxe camping. Iets buiten deze pittoreske setting weten we toch een rustig plekje te vinden. De andere faciliteiten bevestigen echter het beeld; het zwembad is gesloten, net als de bar, ondanks dat de deuren open staan en er voldoende personeel rondloopt. Niemand wil me een biertje verkopen.

Gelukkig hebben we daarop geanticipeerd en hebben we in Spanje nog anderhalve liter Sangria gekocht. Moest er wel een eind mee fietsen, maar het was elke kilometer waard. Bij de tent koken we een maaltijd van bonen, gehaktballetjes en mais. Een heerlijk maal na al die menu’s de Peregrino.

Dag 62:

Vandaag moeten we wennen aan Portugal. Maar misschien moet Portugal ook aan ons wennen. Wij zijn het meest verrast door de route. We zijn gewend uitgezochte routes te fietsen. Dan zijn er weinig verrassingen. Je weet dat de weg te fietsen is, dat je ergens uitkomt en als het steil wordt, dan kun je dat lezen in de beschrijving.
Nu rijden we een eigen route en die heeft een eigen wil. Wegen die als weg op de GPS staan, blijken karrensporen met vuistdikke stenen te zijn. Stippelpaadjes zijn vaak wandelpad maar hier zijn het prachtig aangelegde fietspaden. Soms moeten we door het zand duwen en soms zijn het geitenpaadjes waar je langs komt. En dan hebben we nog te maken met het feit dat heel veel wegen hier gewoon met kinderkopjes bestraat zijn. We stuiteren vandaag heel wat af en ’s avonds op de camping kijk ik eerst of ik al mijn vullingen nog heb.

Maar los van dat gestuiter zijn er ook prachtige routes over vlonders door de duinen en fietspaden langs de boulevards.  En we hebben het geluk dat we op een oude Romeinse weg zitten en lopend over een brug van stenen mogen. We zien hele mooie dingen van Portugal. Viano do Castello is een prachtige stad met een mooi centrum. De kerken zijn hier heel anders dan in Spanje met meer Moorse invloeden. We zien betegelde huizen en komen door kleine dorpjes. Kortom, we zijn de hele dag bezig met dik 50 kilometer maar zijn hier heel voldaan over.

Misschien moest ik aan Portugal wennen, maar met de Portugezen is goed om te gaan. Het is een aanraak-graag volk.Een hand op de schouder, even de arm aantikken. Er gaat een bepaalde warmte en intimiteit vanuit. Ze spreken vaak ook redelijk Engels of Frans en zijn minder xenofoob dan de Spanjaarden.

De campings zijn nog steeds erg rustig en we hebben alle keus voor een mooi plekje. Bij de tent koken we weer een maaltje. Af en toe sputtert het maar tussen de druppels door kunnen we alles warm krijgen en opeten. De camping heeft een doorgang naar het strand en voor het eerst deze vakantie staan we met de blote voeten in de Atlantische oceaan. We kunnen maar een conclusie trekken: het was een mooie dag vandaag.

Dag 63:

Vandaag fietsen we naar Porto. Het is weer een stuk langs de kust. Die verveelt eigenlijk nooit. We komen weer door authentieke vissersdorpjes, fietsen veel langs het strand en vaak over houten loopbruggen waar ook de camino over loopt.

Afwijkend is wel dat we met regen opstaan. Vannacht heeft het geregend, maar ook vanochtend tikte het nog op de tent. Wel kunnen we droog ontbijten maar als we onderweg zijn, miezert het nog steeds. Dat lossen we op door een koffie te doen bij een strandtent. Daarna is het droog en gedurende de middag begint zelfs de zon weer te schijnen.

In een klein dorpje stoppen we bij een bijzonder restaurantje. De abuelo (grootvader) staat op een bbq de vis en het vlees te bakken. Tweelingzussen bedienen. Ik kan ze alleen uit elkaar houden omdat de een bril draagt en de ander niet. En ze doen dit met een zekere flair. We eten uitstekend met vis die zojuist uit de oceaan gehaald is. En omdat we de tafel delen met een Portugese Duitser komen we veel te weten over de gebruiken.

Povoa de Varzim is een grote badplaats vergelijkbaar met Katwijk aan zee. Een boulevard, strand met strandtentjes en veel winkeltjes. Maar hier hebben ze prachtige tegeltableaus. Ik dacht dat wij er wat van konden met ons Delfts blauw maar hier zie ik ze nog veel mooier.

Vila do Condo is een heel oud stadje dat we even in fietsen. Het oude centrum, bij de haven, is inderdaad mooi maar door de totale constipatie met auto’s (zoals in veel Portugese steden) verliest het veel van zijn charme. Iets verderop moeten we een heel stuk omfietsen omdat de route langs de zee is afgesloten. In Portugal doen ze niet aan het aangeven van omleidingen en we moeten onze eigen weg zoeken. En naar het binnenland gaan betekent automatisch klimmen. Een zweterig stukje.

Iets voor Porto, in Leixoes, moeten we de inham Rio Leca oversteken. Er zijn twee bruggen. Een kleinere weg met een fietspad en de snelweg. Natuurlijk willen we de eerste maar die brug staat open en lijkt voorlopig ook niet dicht te gaan. Dan maar via de snelweg. Dat blijkt een stressvolle onderneming te zijn op een strook van minder dan een meter terwijl het verkeer met 120 km/uur langs je heen raast. Als we erop zitten, blijkt aan de andere kant van de vangrail een looppad te zijn. Gevoed door de stress til ik de fietsen (ongeveer 50 kg met bagage) erover heen. De komende dagen herinnert mijn rug eraan dat dit geen handige actie is.

Ook Porto in fietsen is geen feest. Grote, drukke wegen met veel verkeer dat geen enkele rekening houdt met fietsers. Die laatste paar kilometers slopen me volledig en ik ben blij als we bij onze Airbnb aankomen. Een mooi hostel met veel faciliteiten maar wel met een prive-kamer. Alleen jammer dat we weer op de bovenste verdieping zitten. Dit betekent dat we alle bagage zes trappen omhoog moeten sjouwen. In de hostel is het gezellig met andere reizigers, waar we samen mee eten. Het kon minder.