Pushbike

Remember that a foreign country is not designed to make you comfortable. It is designed to make its own people comfortable. – Clifton Fadiman

Dag 66:

Als ik later oud ben en mijmerend terug denk aan de goede dagen in mijn leven, dan zal deze er ook bij zitten. Het was een prachtige dag waarin alles mee zat.

We fietsen Porto uit op een zaterdagochtend. Het is nog heerlijk rustig in de stad. Mensen beginnen met het opbouwen van hun kraampjes en we hoeven alleen even te remmen voor een vroege hardloper. We verlaten Porto via het bovenste dek van de mecano-brug en dalen af naar Villa Nova de Gaia. Voor de port-huizen langs volgen we de Douro weer naar de kust. Daar hebben we het grootste deel een mooie fietsroute. Vaak weer vlak langs de kust en soms wat door het binnenland.

Het is bedekt weer, heel fijn om te fietsen. We hebben zelfs een windje in de rug. Tegen de middag komt de zon erbij. Zo gaat het meestal hier aan de kust. ’s Ochtends bewolkt en ’s middag waait dat weg en schijnt de zon.
Als ik de plattegrond van Espinho zie, dan kan ik alleen maar concluderen dat hier een vooropgezet plan was bij de bouw van de stad. De straten liggen zo strak in het gelid.

Het pad loopt een heel eind door de duinen en de dennenbossen. Veel bomen hier huilen. Ze hebben op het onderste deel de bast verwijderd en diepe kerven gemaakt. Zo wordt de hars geoogst. Waarvoor? Geen idee. Misschien hiervoor?

In Faradouro hebben we in café Amadeu een perfect maal. Ik zou er zelf niet op komen, maar je kunt een heerlijke bonenschotel (Judias con mariscos) maken met schelp- en schaaldieren. En de Sangria die ze erbij schenken is hemels. Zelden zo lekker gegeten. Een aanrader, mocht je hier ooit komen.

Daarna gaat het verder over de landtong richting Sao Jacinto. Dit zijn een soort van uiterwaarden met zoet- en brakwater en het is een beschermd natuurgebied. Nog niet zo lang geleden werd dit gebied regelmatig door de oceaan overspoeld. Nu is het gecultiveerd en heeft alleen nog een kunstmatige verbinding met de zee. Kenmerkend zijn de gekleurde bootjes, de ‘moliceiro’ .

Morgen nemen we in Sao Jacinto de pont naar de overkant. Deze kilometers gaan moeiteloos want het is harder gaan waaien. En zoals bekend, soms een mooi fietspad en soms houdt dat ineens op zonder een waarschuwing of een bordje.
Na een kleine 70 kilometer is er een camping. Voor minder dan een tientje kunnen we een nachtje blijven. In de avondzon drinken we nog een biertje. Soms zit gewoon alles mee.

Ik realiseer me dat ik zeer bevoordeeld ben. Ik ben opgegroeid en heb gewerkt in een rijk land. En dat ik financieel gezond ben én lichamelijk gezond genoeg ben om dit te (kunnen) doen.
In schril contrast staat dat vandaag de begrafenis is van een voormalig collega van me. Renske Vera Talstra is op haar 28^e overleden aan kanker. Voor haar geen (fiets)reizen op latere leeftijd. Toch weet ik dat ze het me gunt en als ze nog geleefd had, dan had ze mee genoten van de reis. Maar dit soort gebeurtenissen doet me wel stilstaan bij het feit hoe goed ik het heb. En daar ben ik dankbaar voor.

Dag 67:

Zo mooi als gisteren was, zo valt het vandaag tegen. Het begint wel goed. We kunnen eindelijk de tent eens droog inpakken. Daarna fietsen we naar Sao Jacinto. Bij een Pastelleria halen we ontbijt en een koffie. Daarna steken we met de pont over (€4,20) en fietsen naar Aveiro. Ook wel het Venetië van Portugal genoemd. Ook de reisgids doet er heel lovend over maar het is een grote deceptie. Een gemiddelde Nederlandse plaats heeft meer kanalen en grachten. Hier is alleen het Canal Central en daar varen weliswaar leuke bootjes doorheen, maar het stelt niets voor.

Ik heb de route van een andere fietser en die kiest er hier voor het binnenland in te gaan. Dat leek ons ook wel leuk maar na 20 kilometer drukke en slechte wegen ben ik er wel klaar mee. De dorpen ogen wat vervallen en dat komt met name doordat ze oude huizen niet opruimen maar gewoon laten wegrotten. Regelmatig zien we een prachtige villa naast een ingestort huis staan.

Ik heb wat geboekt, dus we moeten door maar morgen gaan we weer richting de kust. Het binnenland heeft wel wat bezienswaardigheden, maar om hier zoveel kilometers voor om te rijden, inclusief alle hoogtemeters, dat heb ik er niet voor over. Langs de zee en door de duinen vond ik veel leuker. Ik ben tenslotte een kind van de zee.

Ondanks dat het later wat rustigere wegen worden en in het, niet toeristische, binnenland wat meer te zien is, herplan ik ’s avonds de route, op de Surface, om weer naar de kust te gaan en zo af te zakken naar Lissabon. Qua afstand maak het weinig uit en ongeveer 130 kilometer verder sluiten we weer aan op de geplande route. Het lost ook het probleem van accommodaties op. In het binnenland is nauwelijks wat te vinden en aan de kust zijn voldoende kampeermogelijkheden.

Maar daarvoor moeten we eerst nog bij onze overnachting komen. Er was niet veel keus dus ik heb iets in de buurt van de snelweg geboekt. En de enige manier om er te komen is ook via de snelweg. Of een enorm eind omfietsen. Gelukkig zit er een brede vluchtstrook en is het maar een paar kilometer tot de afrit, maar het is geen feest.

Dag 68:

We hoeven niet via de snelweg terug. Er gaat vanaf hier een kleiner weggetje binnendoor om op de route te komen. Vandaag staat Coimbra op het programma. Dit was eens (11^e-12^e eeuw) de hoofdstad van Portugal en het is nog steeds een belangrijke plaats door de aanwezigheid van een universiteit. De stad ligt op de noordoever van de Rio Mondego wat betekent dat het tegen de helling op de hoogte in gaat. En dat hebben we geweten. De kathedraal en de universiteit liggen op het hoogste punt van de stad. En aangezien asfalt hier een scheldwoord is, zijn alle straten met kinderkopjes belegd. Fietsen kan dus niet door de stenen maar ook niet door de steilheid. Een uitstekende combinatie om studenten niet aan het fietsen te krijgen. Zwoegend duwen we onze fietsen omhoog want we willen dat natuurlijk wel zien. Ondertussen vloek ik wel alles bij elkaar. Kinderkopjes, stratenmakers, rivieren, noordhellingen, alles krijgt er van langs.

Maar goed, eenmaal boven is het wel mooi en zijn we blij dat we het gedaan hebben. We dalen ook weer lopend af met stuiterende fietsen over de kinderkopjes. Wat kan een mens een hekel krijgen aan levenloze zaken als stenen. Gelukkig ligt de Igreja de Santa Cruz gewoon beneden. Dezelfde bling-bling als in Spanje maar hier zijn ze erg goed met het tegelwerk (Azuljo). We zagen het al eerder in Porto, maar hier is de halve kerk ermee behangen. Ook staan er wat bijzondere beelden in deze kerk. Het valt me ook op dat hier altijd mensen in de kerk zitten. En dan niet eentje, maar tientallen zitten te bidden en devoot te kijken. Lastig foto’s maken zo.

Om richting de kust te gaan, steken we de Rio Mondego over en klimmen het rivierdal uit.

De rest van de dag zitten we in het binnenland van Portugal, wat toch wel verrassend mooi is. Kleine dorpjes waar de mini-supermarkt gewoon in een schuur is. En er is overal een barretje waar altijd mensen zitten. Te kletsen, koffie te drinken of de krant te lezen. Overal staan fruitbomen. Ik zie sinaasappels, citroenen, abrikozen, kiwi’s, pruimen, kersen, olijven en druiven.  En een deel van de route zijn we weer aan het pelgrimeren. Hier loopt het pad naar Fatima waar we dankbaar gebruik van maken.

Het is wel weer veel klimmen vandaag en omdat de zon uitbundig schijnt, dus ook zweten. Ik heb voor een belachelijk lage prijs van €23 een kamer geboekt. En dat is dan inclusief ontbijt. Bij dat soort prijzen, is het altijd spannend waar je terecht komt. In dit geval in een heel klein dorpje, met een paar huizen, waar de hele familie op ons zit te wachten. Drie generaties waarvan de laatste (kleindochter) wat Engels spreekt. Maar opa is ook heel handig met Google translate. Het is heel leuk om bij deze mensen thuis te komen en een gesprekje te voeren. Ze zijn vol ongeloof over onze fietsprestaties en wij leren wat meer van het Portugese leven. De kamer is prima, dus helemaal goed zo.