Zon, zee en strand

As with any journey: Who you travel with is more important than the destination.

Dag 69:

Voor de €24 krijgen we ook nog eens een uitgebreid Portugees ontbijt. We verwachten een cakeje en koffie, net als in Spanje, maar het is net zo compleet als het ontbijt dat we in Nederland krijgen. Met als topstuk eigen gebakken bananen-cakejes. En als we die niet allemaal opeten, krijgen we de rest mee in een zakje. Erg aardige mensen.

Het is grijs als we vertrekken en dat blijft het voorlopig ook. We zien weinig zon vandaag. Via klimmen en dalen gaan we richting de kust. Op de velden wordt nog veel met de hand gedaan. Ik zie veel oude mensen gebogen over de aarde met een schoffel bezig. Of op de knieën. Vaak met hele families. En dan niet in de tuin, maar op het land. Als ik even op Mevr. van der Veeke sta te wachten, knoop ik vaak een praatje aan. Want de mensen zijn aardig, open en nieuwsgierig hier. Ze willen altijd weten waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat.

Verder zien we (denk ik) rijstvelden en vervallen kloosters. Ik heb het idee dat ze hier wel bezig zijn om meer toerisme aan te trekken. Dat zie je door de restauratie werkzaamheden maar ook door de aanleg van wegen, fietspaden en voorzieningen.

Voor (maar ook na) we bij de kust komen, zitten we op de EuroVelo 1 in het binnenland. Deze loopt een stukje verder van de kust door wat vroeger dennenbossen waren. Maar de bosbranden van 2017 hebben hier goed huisgehouden. We fietsen tientallen kilometers door afgebrande bossen. Sommige stukken zijn ze aan het opruimen door te rooien en nieuwe aanplant neer te zetten. Een mega-klus. Maar het grootste deel zijn gewoon nog zwartgeblakerde stompen. Triest gezicht.

Dit deel van de eurovelo moet ook nog verder ontwikkeld worden. We zitten op een fietspad langs een weg. Eens in het halve uur komt er een auto langs. En het  fietspad kan duidelijk een maaibeurt gebruiken. Om een toeristische trekpleister te worden, moet er echt nog wat gebeuren.

Bij Pedrago zien we de zee weer. De stranden zijn hier leeg. Misschien omdat het weer grijs is, de temperatuur laag en de zee te woest? We zien een enkeling op het strand.

Ook verderop bij Praia de Viera is weinig te doen terwijl ze hier wel een boulevard hebben. Met een uitstekend restaurant (Naufragil Bar) dat toevallig vandaag voor het eerst open is. Tijdens de stormen van vorig jaar was de vorige weggespoeld. Het zit er vol en we eten er uitstekend.

Wij vinden het van de ene kant leuk deze dorpjes en boulevard te befietsen maar aan de andere kant duik je meestal een gat in om bij het dorp te komen en daarna is het weer zwoegen om eruit te komen. We laten flink wat zweetdruppels.

In Sao Pedro de Moel vinden we het welletjes. In de duinen aan de andere kant van het dorp vinden we een plekje op de camping. Het is mooi kamperen aan zee maar je eindigt wel met overal zand.

Dag 70:

Als ik om zeven uur op sta (ja, ik sta nog steeds zo vroeg op), zie ik dat het nog grijzer is dan gisteren. Er hangt een zeemist die zo dicht condenseert dat het op een gegeven moment regent op de tent. We ontbijten daarom in de tent. Bij het inpakken is het gestopt met regenen maar de tent is erg nat.
In een mist die soms dichter en soms minder dicht is rijden we naar Paredes de Vitoria. Het lijkt erop dat veel kinderen hun schoolreisje hebben want het is druk op het strand met klasjes. Ze trekken zich gelukkig weinig aan van het grijze weer.

Na een koffiestop fietsen we door naar Nazare. Onderweg zien we het weer verbeteren en in de verte kunnen we Nazare al in de zon zien liggen. Of eigenlijk zien we het bovenste deel van Nazare liggen, dat vroeger Sitio heette. Het ligt boven op de klif en is het oudste gedeelte. En dat is ook het deel dat we als eerste gaan bezoeken.

Nazare is eigenlijk ondergegaan aan zijn eigen succes. Jarenlang hebben ze zichzelf op de kaart gezet als het mooiste dorpje van de Portugese kust en dat heeft ertoe geleid dat in de zomer het stadje volkomen verstopt zit met toeristen. Hierdoor heeft het veel van zijn charme verloren alhoewel ze moeite doen om wat van het authentieke terug te halen door het dragen van de klederdracht. Maar dat wordt voornamelijk door de formidabele varinhas (viswijven) gedaan. De jonge blommen doen liever een kek hoedje op.
Terwijl we uitkijken over het lager gelegen deel van Nazare zien we de wolken wegtrekken. En hiermee is het ook de rest van de dag(en) mooi weer geworden.

Daarna dalen we af naar het lager gelegen dorp waar ook de stranden zijn. Overigens gaat er een funicular omhoog naar Sitio maar die ziet er zo wrak uit dat ik liever zou gaan lopen. Beneden is het strand, de eethuisjes en nog meer toeristische drukte dan boven. Maar in de zon krijg ik het echte badplaats gevoel dat ik van Zandvoort en Katwijk ken. Voor ons is het druk maar als ik naar de grootte van de parkeerterreinen kijk, kan het nog veel drukker worden. Nazare is overigens ook bekend van de surfkampioenschappen. Als wij er zijn, zijn de golven redelijk rustig maar het kan er ook zo uitzien. Na al dit strandgeweld klimmen we Nazare weer uit en boven kijken we nog een keer terug op dit festijn.

We blijven voorlopig de kust volgen alhoewel het strand steeds een stuk lager ligt. Er staan hier mooie huizen maar mijn droomhuis is toch een omgebouwde molen die op een heuvel uitkijkt over zee.

Sao Martinho de Porte is minstens zo mooi als Nazare en minstens zo druk. Het heeft een afgesloten baai met zandstrand wat het aantrekkelijk maakt. We hebben wat moeite om aan de boulevard te komen omdat alles zo steil loopt en veel straatjes eindigen in trappen. Maar als je dan beneden bent, dan heb je ook wat. Hier eten we een ijsco en bewonderen het uitzicht.

In Foz do Arelho zoeken we de camping op. We hadden gedacht met een dikke 50 kilometer een makkelijke dag te hebben, maar dat blijkt in de praktijk anders. Door alle korte, maar erg steile, klimmetjes zijn de benen behoorlijk moe en vullen we de complete dag met fietsen. We zetten de tent op en koken een maaltje. En voor de rest gebeurt en niet veel meer want de luiken vallen vrij vroeg dicht.

Dag 71:

Het is weer een bijzondere dag. We zien het prachtige stadje Obidos en voor het eerst in mijn leven vraag ik op een camping mijn geld terug. Daarnaast was het landschap weer erg geaccidenteerd, tot grote ontsteltenis van mijn benen. Ik weet inmiddels wel dat ik liever een lange geleidelijke klim heb dan al die korte steile stukjes die in de deel van Portugal zijn. Maar goed, eerst Obidos.

Na een stukje fietsen zien we de mooie restanten van een kasteel op een heuvel liggen. We zeggen tegen elkaar ‘Daar gaan we niet omhoog klimmen’ want Obidos ligt aan de andere kant van de heuvel. Maar Obidos ligt óp de heuvel. Het kost wat zweet maar het is elke druppel waard want Obidos is een juweeltje. Het is bekend als ‘the Wedding City’ want het wordt traditioneel door de Portugese koningen aan hun koningin gegeven. Saillant detail is dat de 15-jarige koning Afonso V hier met zijn even oude nichtje, Isabel van Coimbra, trouwde. Ik vraag me af wat die ’s avonds in bed tegen elkaar te vertellen hadden?

Zij: “Heb je je Legio starwars schip nog afgekregen?’.
Hij: “Nee, ik was een van de vleugelstukjes kwijt. En jij? Lekker met de poppen gespeeld?”
Zij: “Ja, alle haren gekamd en ze op een rijtje gezet. Hebben we morgen nog staatszaken?”
Hij: “Ja, er moeten nieuwe smarties gekocht worden. En de nieuwe wet uitvaardigen dat kinderen niet meer verplicht naar school hoeven. “.
Zij: “Mooi, dat was weer een drukke dag. Maf ze.”
Hij: “Ja, lekker pitten. Tot morgen. ”

Héél vroeger klotste de oceaan hier tegen de wallen en legden schepen aan bij de stadsmuren. Tegenwoordige klotsen de toeristen door de straten, want ondanks dat we vroeg op de dag én het seizoen zijn, kun je over de Chinese koppen lopen (zou je niet zeggen op mijn foto’s want ik stuur altijd alle Chinezen even weg). Toch blijft het een mooi plekje, zeker als je buiten de hoofdstraat gaat.

Wij verlaten het feestgedruis en gaan via binnenwegen weer richting kust.  In een mini-dorpje zien we nog een traditionele wasplaats. Hij ziet eruit alsof hij nog steeds gebruikt wordt.

De volgende stad is Lourinha. Een fris, net stadje waar we voor het eerst zien dat ze ook oude huizen kunnen opruimen. Hier hebben ze voor een ander toeristenmodel gekozen. Ze hebben geen stranden, geen boulevards (want het ligt landinwaarts) maar ze zeggen dat ze wel dinosaurussen hebben. Ooit. Gehad. En daar is hun verdienmodel op gebaseerd. Bij het (gesloten) museum staan nog wat botjes. Maar ik zal Lourinha voornamelijk herinneren omdat het een fikse klim was om eruit te komen.

Van Maceira naar de kust toe hebben we een mooi pad tussen een aantal kloofjes door. Er waait een fikse wind en die hebben we al de hele dag tegen. Ondanks dat het hier vlak is moeten we flink trappen om er tegenin te komen.

Daarom zijn we blij om op camping Praia de Santa Cruz aan te komen. Hij is met €10 erg goedkoop maar de receptie moet echt eens op een cursus ‘klant is koning’. Iemand brengt ons naar een plek waar we kunnen staan en wijst een zandbak aan waar ik meteen tot mijn enkels wegzak in het zand. Als ik uitleg dat we daar niet kunnen staan wijst hij een grotere zandbak aan. Daar proberen we de tent op te zetten maar de wind trekt steeds de haringen compleet uit de grond. Mevr. van der Veeke probeert nog wat anders te regelen maar er is weinig mogelijk. Van alle suggesties die ze doen is de beste dat ik een stuk verderop bij de supermarkt containers met 5 liter water ga halen voor het vastzetten van de hoekpunten van de tent. Met de fiets. Ik heb het allang gezien. Stel dat we de tent uiteindelijk wel opgezet krijgen dan heb ik er een erg onrustig gevoel bij. Als het harder gaat waaien dan lig ik wakker want dan blijft de tent niet staan. Op booking.com regel ik 300 meter verder een kamer. Is iets duurder maar daarvoor krijg ik wel héél veel zielenrust terug.

’s Avonds lopen we Santa Cruz in. Het heeft mooie stranden maar verder is het een verzamelplek van lelijke, grote hotels en appartementencomplexen. Er is geen echte boulevard maar wel een mooie vuurtoren. En een geweldig restaurant. Met uitzicht op een ondergaande zon hebben we in Boca Santa Cruz een heerlijk maal van schelp- en schaaldieren, rijst en een soort soep. We moeten wel om een lepel vragen maar dit is een echte aanrader. Hand in hand, zien we de zon in zee zakken. Romantischer kan het niet worden. En dat op onze leeftijd.

Dag 72:

Even buiten Santa Cruz komen we weer een camino tegen. Deze keer is het een eco-camino wat betekent dat we een prachtige fietsroute langs kliffen en door de velden krijgen. Maar het betekent ook weer flink klimmen. De afgelopen dagen, en ook weer vandaag, moeten we regelmatig de fiets omhoog duwen. Dat is niet erg want het zijn meestal maar korte stukjes. Een voordeel daarvan is dat we de armen ook eens trainen want die komen wel te kort ten opzichte van de benen. En de hoogte geeft gewoon prachtige uitzichten dus dat is steeds weer genieten.

Een hoogtepunt van de dag is het dorpje Ericeira. Ergens heb ik gelezen dat het een van de meest pittoreske dorpjes van Europa is. Nou, ‘das war einmal’ want als wij er komen kan het de competitie met een willekeurige biercamping op Terschelling goed aan. Er loopt heel veel jeugd te flaneren met sixpacks, handdoekjes, surfplanken en grote flessen bier. De hormonen spoelen door de goten en het is zaak je zo voordelig mogelijk te etaleren voor het andere geslacht. Heerlijk om naar te kijken.

Toch moet ik toegeven dat, als je hier een beetje doorheen kijkt, het dorp een bepaalde charme heeft met zijn straatjes met kinderkopjes, vissersprullaria en blauwe randjes aan de huizen. En de stranden zijn fenomenaal. Ik hoop dat de foto’s dit een beetje weergeven.

We hebben besloten de route van vandaag wat in te korten. Want we zien op tegen de 70 kilometer met deze klimmetjes. Dus we laten Mafra (met zijn paleis) voor een latere keer liggen en blijven de eco-camino (EV1) langs de kust volgen. En dat is inspanning genoeg want uiteindelijk komen we aan het einde van de dag nog op bijna 1000 hoogtemeters.

Vooral het laatste stuk omhoog naar Sintra is een inspanning. Niet alleen door het klimmen maar ook omdat het op een drukke, smalle autoweg moet gebeuren. Dat levert altijd een bepaalde stress op. Ik ben dan ook erg blij als we bij ons huisje komen dat ik via Airbnb geboekt heb bij Fabio. Hier blijven we vijf dagen om bij te komen en op te laden voor het volgende stuk door Spanje. Het is een leuk klein appartementje en Fabio heeft een ontbijt/croissant winkeltje ernaast dus we krijgen elke ochtend een verse Portugese croissant, met een vulling naar keuze, als ontbijt. De Portugese croissant is overigens anders dan de Franse. De laatste is meer bladerdeeg terwijl de Portugese meer gewoon deeg is. Maar zeker niet minder lekker. En vanuit hier kunnen we Sintra bekijken en een dag naar Lissabon gaan.

Als laatste uitsmijter een selfie-parade. We hebben alle dagen een foto gemaakt en met zoveel rust heb ik er eindelijk een filmpje van kunnen maken die elke dag in een seconde laat zien. Aan het einde hoop ik van de hele reis een filmpje te kunnen maken, maar nu maar eerst de eerst 72 dagen: