Metamorfose

Het weer voor vanavond is 99% kans op wijn .

Dag 117 en 118:

We hebben twee dagen vakantie in Avignon. Ik heb in het oude centrum een appartementje geboekt op de eerste verdieping. Het is heerlijk om hier naar beneden te kijken waar gestaag een stroom toeristen langs komt. Uren kan ik hier zitten en alleen maar kijken. Tegenover ons zit een luxe bakker waar we taartjes en belegde broodjes halen.

Het appartement heeft een wasmachine, dus alle kleding die we hebben ruikt weer fris. En tussendoor lopen we regelmatig de stad in. Avignon is een overzichtelijke, niet te grote stad. Sowieso heb ik na één dag al mijn oriëntatie op orde en voelt het een beetje als thuis. Ook ’s avonds is het gezellig in Avignon. De grootste drukte is dan voorbij maar er is nog genoeg te doen. En tegen de schemering gaat de verlichting aan dus het geeft mooie plaatjes. Hieronder mijn foto impressie van Avignon.

Mijn voorband is na 6000 kilomeer zo kaal als een pizza van Iglo. Daarom krijg ik bij het minste of geringste een lekke band. Ik ga in Avignon op zoek naar een fietsenmaker. Ten zuiden van de stad, iets buiten het oude centrum zit Dynamo Cycles. Het is een fietsenzaak zoals je er alleen maar van kunt dromen. Opgeruimd en overzichtelijk. En Rémi Champion is uiterst kundig op het fietsgebied. Hij helpt me aan een nieuwe voorband, een lekkere koffie en een gezellig praatje. Mocht je ooit in Avignon een fietsenmaker nodig hebben dan is dit waar je heen moet gaan.

We zijn weer helemaal klaar voor het laatste stuk naar huis.

Dag 119:

De wekker gaat om vijf uur. Vroeger zouden de kinderen geroepen hebben dat dit geen vakantie maar een strafkamp is, maar we kunnen het hebben. Als paarden ons om vijf uur wakker klossen, dan kunnen we ook zelf op die tijd opstaan. We zijn zo vroeg op omdat onze eerste trein al om 6:21 gaat.

In het oorspronkelijke plan zouden we door de Provence, via de Gorge du Verdon, naar noord-Italië fietsen en daarna naar Bazel in Zwitserland. Als we dat zouden doen, dan komen we pas ergens in november thuis. Dat vinden we te laat. Daarnaast is de lokroep van kinderen en Tygo sterker aan het worden. Daarom treinen we van Avignon naar Mulhouse, iets onder Bazel, in drie trajecten. Eerst naar Lyon, dan naar Belfort en tenslotte naar Mulhouse. Het kost ons een dag en € 160 en daarmee winnen we enkele honderden kilometers en hopen we ergens in september thuis te komen.

In Avignon hebben we geluk. We kunnen van de stationshal zo in de trein en omdat hij hier start, is er ruimte genoeg. Lyon is een enorm station met liften waar twee fietsen tegelijk in passen. En de fiets kan zo de trein in gereden worden maar er zijn meerdere fietsers en de trein is kleiner. Iets meer dringen dus. In Belfort hebben we pech. We moeten hier twee uur wachten en gaan even de stad in. Ze zijn het station aan het verbouwen en er is geen lift. Fiets en bagage moet eerst de trap af en dan weer op gesjouwd worden. En dat twee keer. Gelukkig kunnen we in Mulhouse weer in de lift. Al met al een treinreis die prima te doen is met de fiets.

Onderweg zien we de metamorfose voor het raam voorbij trekken. In plaats van stenige bergen, krijgen we beboste hellingen en groene weiden. Droge beddingen worden brede rivieren. En zandstenen gebouwen worden vervangen door vakwerkhuizen. Naar buiten kijken is genieten. En het is hard werken om lui te zijn maar het schijnt heel goed en nodig te zijn. Ik begin deze manier van reizen wel te waarderen maar ben blij dat we, na een paar dagen rust, morgen gewoon weer een stukje fietsen.

Dag 120:

Het is heerlijk om weer op de fiets te zitten. Zeker omdat het prachtig weer is. Je merkt dat het hier veel meer op het fietstoerisme ingesteld is, dan in het zuiden. Er zijn veel fietsroutes, veel fietspaden en langs die fietspaden zijn eindelijk weer voorzieningen zoals bankjes. Het eerste deel fietsen we tijden door het bos. Het voelt fijn om weer tussen het groen te zitten. Begrijp me niet verkeerd, Spanje en Portugal was mooi, maar ik voel me beter thuis in een groene omgeving. Het fietsen gaat gemakkelijk en dat komt ook omdat het hier vlak is. Zo tikken we ongemerkt de kilometers af.

De Elzas hier heeft last van een identiteitscrisis. Het is Frankrijk, maar het voelt als Duitsland. Wat wil je ook met namen als Mulchhouse, Pfaffenheim, Hattstatt en Eguisheim. Door de eeuwen heen is het gebied van land gewisseld en als laatste was het Frankrijk die de pot won. De mensen die we hier spreken zijn ook tweetalig en ik merk dat ze eerder de voorkeur aan het Duits geven dan aan het Frans. De dorpjes doen, met hun vakwerk en kleurtjes, ook erg Duits aan. Voor ons is het even een mentale omschakeling. Ik heb nog steeds de neiging om “Si, si, si” en “Por favor” te zeggen, laat staan dat ik nu ineens “Ja” en “Danke” ga zeggen.

We volgen nu de Rome route van Benjaminse. Deel een gaat van Maastricht naar Bazel. Wij volgen die andersom. Bij de laatste onderhandelingen heeft Mevr. van der Veeke bedongen dat zij de dagplanning mag doen. Ze heeft voor de camping in Eguisheim gekozen. Dat is een bijzonder stadje, maar daarover morgen meer. Want ze heeft namelijk ook meteen de joker voor een rustdag ingezet. Het schijnt nog een week mooi weer te zijn, dus we willen daar nog optimaal van genieten door het laatste stuk een beetje te rekken. Tenslotte is het zo dat als we weer thuis zijn, de reis afgelopen is.

Dag 121:

We zijn in Eguisheim blijven hangen omdat het een van de mooiste dorpjes van Frankijk is. Het is een eeuwenoud wijndorpje dat uitermate goed bewaard is gebleven. De huisjes zijn prachtig gekleurd, het is een Ville fleurie met het hoogste aantal sterren en de straten zijn van klinkertjes. Als je een dorp ‘sprookjesachtig’ zou mogen noemen, dan is het Eguisheim wel. Het wordt zo mooi  onderhouden met behulp van de parkeergelden. Aan de rand van het dorp is een grote parkeerplaats en daar moet betaald worden. Erg fijn zo’n dorp waar weinig auto’s rijden. Zouden ze vaker moeten doen. Verder zitten we hier in het Elzasser wijngebied. Je struikelt over de wijnhuizen, ook hier in het dorp. Als je wilt, kun je dagenlang dronken zijn op degustations. Ik vermoed dat dat ons niet gaat lukken want als we met beladen fietsen het terrein op komen, dan weten ze dat ze aan ons geen dozen wijn zullen slijten.

Het centrum van Euisheim bestaat uit meerdere cirkelvormige straatjes en het leuke daarvan is dat je om elke bocht weer een ooohhh-moment hebt omdat je een nieuw stukje straat ziet. Het dorp is oorspronkelijk rondom een kasteel (Chateau des Comtes d’Eguisheim) gebouwd. Daarvan is nu alleen nog de kapel over. Vanaf het plein met de Fontaine Saint Leon heb je er een mooi zicht op. Natuurlijk staan er klepperde ooievaars op de toren.  De ooievaar is overigens het symbool van de Elzas. Maar de populatie ging de laatste decennia behoorlijk achteruit. Grotendeels omdat de omgeving minder ooievaar-vriendelijk werd, maar vooral omdat de ooievaar overwintert in Afrika en daar zagen ze het als voedselhulp uit Europa. Tegenwoordig kortwieken ze de ooievaars zodat ze niet naar Afrika kunnen vliegen en sindsdien gaat het beter.

Ik was een beetje van de kerken af, maar deze is minstens net zo mooi als de huisjes in het dorp. Dat komt door de beschilderde binnenkant. Vroeger zagen de meeste kerken er zo uit met een stripboek op de muren voor de ongeletterden. Hier gaat het verhaal voornamelijk over Paus Leo IX die oorspronkelijk uit dit dorp kwam.

In zo ’n dorp loop je natuurlijk over de koppen maar we kiezen ervoor om ’s ochtends op tijd te gaan kijken. Vandaar dat je op de foto’s bijna geen (andere) mensen ziet. Mocht je in de buurt zijn, dan zou ik hier zeker een kijkje nemen.

0 gedachten over “Metamorfose

  1. Liedeke zegt:

    Fijn. Jullie komen weer dichterbij. De stal trekt. En jullie nemen het mooie weer mee richting noorden. Hier momenteel ook zomerse temperaturen na veel regenval. Mooi dit glooiende groene landschap in vele tinten groen afgewisseld door sprookjes taferelen.

  2. Joop zegt:

    Fijn dat jullie eindelijk een beslissing hebben genomen om naar huis te gaan. Ik kreeg bij het lezen van jullie blog maar al te vaak het gevoel dat jullie niet echt genoten. Te nat, te zwaar, te warm, te steil. Soms moet je ook aan jezelf toegeven dat het niet echt je ding is. Of een e-bike en in Nederland blijven 😉

    • hansvanderveeke zegt:

      Joop

      Dank voor je reactie. Maar je gevoel klopt niet. We genieten van elke dag onderweg. Of het nu regent, koud is, warm is of als we moe zijn. Dit zijn aspecten van de reis en die probeer ik te beschrijven. Ik hoop dat dit het verhaal realistischer maakt. En het gaat zeker niet vanzelf en dat mag duidelijk zijn. Fietsen is zeker ons ding anders zouden we dat niet 15 jaar en, dit jaar, 4 maanden hebben volgehouden.
      Maar ik kan me ook goed voorstellen dat mensen ondertussen uitgekeken zijn op de blog. Het valt ook niet mee om het zo lang boeiend te houden. Uiteindelijk is het een soort van persoonlijk dagboek waar anderen een kijkje in mogen nemen.

  3. Jan Veerbeek (Hilver) zegt:

    Hi Hans,

    Tot nu toe heb ik genoten van jullie belevenissen. Dat hoop ik ook van het laatste deel van jullie queeste te kunnen doen. Thx so far.

    MVG

    Jan

Leuk als je reageert