Kaiserstuhl

Af en toe moet je het leven ondersteboven houden om te zien of er nog meer in zit.
– Loesje

Zondag 27 september 2020
Tijdens de regendag hebben we lang zitten wikken en wegen waar we nu heen willen. Als je dan zo’n dag in de plensregen zit, dan wil je maar een ding: zon. Die blijkt lastig te vinden in Europa als je een week vooruit kijkt. Griekenland en Turkije hebben zon. Maar daar willen we niet heen. Je zou denk dat Zuid-Frankrijk zon heeft. Ten eerste is dat niet zo, ten tweede is het daar Corona-oranje. We kijken ook naar Sauerland en de Harz. Dat is iets meer dichter naar huis toe. Daar is de voorspelling ook slecht. Uiteindelijk komen we terecht bij een gebied dat de Kaiserstuhl heet. En frappant genoeg was dat ook ons oorspronkelijke plan. Het is maar iets van 100 kilometer rijden, dus we kachelen er rustig heen. Omdat de camping tussen de middag ruhe heeft, kijken we eerst nog even in Breisach. Vanaf de Munster heb je een mooi uitzicht..
Op camping Munsterblick bij Hochstetten mogen we zelf een plekje uitzoeken. Het is een typisch Duitse camping met Ordnung, Sauberkeit en Ruhe. Helemaal goed

De Kaiserstuhl (ik had er nog nooit van gehoord) is een gebied in Zuidwest Duitsland tegen de Franse grens aan. Zo dicht dat mijn telefoon de hele dag roept ‘Welkom in Frankrijk’, even later gevolgd door ‘Welkom in Duitsland’. De naam Kaiserstuhl verwijst naar het vermoedelijke feit dat Koning Otto III enkele jaren voor zijn keizerschap in 994 een gerechtszitting in Sasbach (am Kaiserstuhl) hield. Het is een klein laaggebergte van vulkanische oorsprong. Gelukkig hebben die vulkanen 16 miljoen jaar geleden hun werk gedaan, dus nu zijn we daar veilig. Het hoogste punt is 557 meter. Het gebied is ongeveer 16 km bij 12,5 km. In het centrum ligt het natuurgebied Badberg, waar zeldzame orchideeën groeien. Het is een bekend wandelgebied met uitzicht op het Zwarte Woud, de Rijnvlakte en de Vogezen. Jaarlijks heeft de Kaiserstuhl 1720 uur zonneschijn. Het warme klimaat zorgt voor in Duitsland ongebruikelijke soorten planten en dieren. Zo is de Kaiserstuhl een van de plekken in Europa met de grootste verscheidenheid aan orchideeën, er komen meer dan 30 soorten voor. Verder leven er mediterrane soorten als smaragdhagedissen en bidsprinkhanen. Als we de Kaiserstuhl naderen vallen meteen de terrassen op. Later zien we dat deze vooral vol staan met druiven en fruit. Het is ook een van de bekende wijngebieden van Duitsland. Al met al zijn we erg blij met deze bestemming. Hier gaan we ons wel een paar dagen vermaken. En als de zon dat ook nog even doorbreekt, is het helemaal goed.

Maandag 28 september 2020
Het is strak blauw als we opstaan. Dat betekent ook een koude nacht. Buiten was het ongeveer 6 graden. In de bus daalde de temperatuur naar 12 graden. In de Vogezen en het Zwarte Woud zien we de bewolking hangen maar bij ons is het mooi.

Vandaag doen we de Kaiserstuhl Radweg. Dit is een route van 60 kilometer om de Kaiserstuhl heen. Je hebt steeds mooi zicht op het gebergte en je komt door een paar prachtige stadjes zoals Endingen, Eigstetten en Burkheim. Vooral de laatste is een plaatje. We zijn de hele dag bezig met de tocht, ook omdat we onderweg meer dan tien geocaches doen. Een enkeling daarvan is erg uitdagend en ik breek de hele boel ervoor af. Het is een mooi en vermoeiend tochtje. Tegen het eind van de middag zijn we weer thuis. En dan begint het ook te betrekken. Als we onder de luifel zitten met een bier, vallen de eerste druppels.

Dinsdag 29 september 2020
De hele nacht tikte het al op het dak en ook ’s ochtends is het nog niet droog. We wilden gaan wandelen maar passen de plannen toch aan. Ook hier hebben we weer een Gästekarte gekregen waar we gratis op kunnen reizen met het openbaar vervoer. We nemen de bus naar Breisach en daar de trein naar Freiburg. En daar krijgen we geen spijt van.

Freiburg is typisch zo’n stad die we al honderd keer gepasseerd zijn op de snelweg. Terwijl het best het bezoeken waard is. Bij de VVV halen we een kaart en daar staat een stadswandeling op langs alle bezienswaardigheden. En die doen we gewoon de komende paar uur. Zie hieronder het resultaat. Wat niet op de stadswandeling stond maar wat je wel moet doen in Freiburg is een Lange Rote eten. En dat doe ik trouw. Voor de rest, noem ik bij de foto wat het is. Eigenlijk kunnen we maar een conclusie trekken. Freiburg is de moeite van een bezoekje waard.

Woensdag 30 september
Als we opstaan is het mistig. En achter die mist zien we een mooie dag verschijnen. Vandaag wordt een wandeldag. Over de Kaiserstuhl loopt een wirwar van routes. Veel doorgaande van 20 km of meer. En ook wat kortere circulaire routes. Van twee doorgaande routes maak ik een eigen circulaire. De route brengt ons in elk geval op de Totenkopf, het hoogste punt van het gebied. We fietsen naar Ihringen, parkeren de fiets bij de kerk en beginnen door de wijngaarden omhoog te lopen.

Het blijkt een bossige wandeling te zijn. In het begin heb je even uitzicht. In de verte zien we door de mistflarden het Zwarte Woud liggen. Daarna lopen we veel in het bos. Ook mooi maar ik mis dan toch wel de uitzichten. Onderweg kijk ik uit naar de smaragdhagedis maar het enige wat ik zie zijn andere, vooral oudere, wandelaars. Na een paar uur wandelen en klimmen komen we op de Totenkopf. Daar lijkt het wel EO-landdag, zoveel mensen zijn er. Er staat een toren die je kunt beklimmen. Je kunt daarboven goed met vier mensen staan. Terwijl we dat doen, komt er een groep van tien Corona-ontkenners omhoog. We dringen ons weer naar beneden en eten een bammetje.

De Totenkopf heeft zijn naam gekregen omdat hier, in de Middeleeuwen, koppen afgehakt werden van ter dood veroordeelden. In de 14^e eeuw ontstond hier een kapel, wat uitgroeide tot een klooster voor wereldvreemde monniken. Daarvan is, behalve de toren, weinig van overgebleven.

Via de zuidoost kant van de Kaiserstuhl dalen we weer af. Hier hebben we wat meer uitzicht. In de namiddagzon komen we terug bij de fietsen. Het was een pittige tocht met zijn 17 kilometer en de klim van 200 naar een kleine 600 meter, dus ’s avonds zijn we behoorlijk uitgeteld. Moe maar voldaan, zullen we maar stellen.

Donderdag 1 oktober
Als we opstaan dan kraakt en piept alles in ons lijf van de zware tocht van gisteren. We besluiten er een rustdag van te maken. In een waterig zonnetje drinken we koffie. De camping is behoorlijk leeg gelopen. Dat betekent dat we eindelijk snelle wifi hebben. En daar maken we optimaal gebruik van. In de loop van de middag begint het wat te regenen. Dit zet (nog) niet door. De voorspelling is niet goed maar morgen hopen we nog een doe-dag te hebben hier, voor we weer verder trekken.

Vrijdag 2 oktober
Het is een grijze dag als we opstaan. Met 12 graden niet echt warm en er valt een sputter. Toch stappen we vandaag nog even op de fiets voor een kleine ronde door de Kaiserstuhl. Deze keer gaan we op de fiets er doorheen, we kijken nog een keer bij Burkheim en we fietsen een stuk langs de Rijn.

Bij de meeste bakkers hier kun je ook koffiedrinken. Natuurlijk met een taartje uit de winkel. En dat doen we dan ook. Mevr. van der Veeke is helemaal blij als ze een Mohnschnecke ziet liggen. Het doet haar aan de baksels van haar oma denken. De dag kan nu al niet meer stuk.

Gelukkig hebben we eerst een klim om op te warmen. Zo kijken we nog een keer mooi uit over de wijngaarden. Daarna een lange afdaling naar Burkheim. Onderweg passeren we Bickensohl en Oberrotweil. Hier zien we de vele wijnproeverijen die ze, heel modern, vinotheken noemen. Sommigen zien eruit als een juwelier, zo chique als ze zijn.

Als we bij Burkheim komen, zet de zon het even nog mooier in beeld dan de vorige keer. Het is naseizoen en veel winkeltjes zijn niet open. Her en der lopen wat verdwaalde toeristen. Ik kan me voorstellen dat je hier in de zomer over de koppen kunt lopen. Daar hebben we geen last van. Op een bankje in de hoofdstraat maak ik een soepje en eten we onze boterham op. Daarna gaan we langs de Rijn terug naar Breisach.

Het is een mooi afscheidsrondje van de Kaiserstuhl. Een mooi gebied dat me verrast heeft. Je kunt hier prachtig wandelen en fietsen. We komen er vast nog eens terug.