Pieterpad (7)

Vrijdag 12 februari 2021
Van Sleen naar Coevorden (21 km)

Veel later dan dat we wilden, pakken we het Pieterpad weer op. Dit traject stond al gepland in november. De B&B was geboekt maar een dag voor vertrek rijdt een onverlaat Mevr. van der Veeke op de fiets aan. De schade aan haar voet heeft wat tijd nodig om te herstellen. Daarna is  de weersvoorspelling niet echt motiverend. Maar nu worden twee prachtige dagen beloofd en die belofte komt uit.
Tot nu toe konden we steeds rechtstreeks terug reizen tussen begin- en eindpunt met het openbaar vervoer. Tussen Sleen en Coevorden is dit niet zo. Maar je kunt wel met de trein van Coevorden naar Emmen. En in Emmen kun je lijn 29 pakken (6 over het hele uur) naar Sleen. Om logistieke redenen boek ik een B&B in Emmen. Om vijf voor tien staan we met de auto op de P+R in Emmen. Die helaas vol is. Maar de aanpalende tandarts heeft ook parkeerplaatsen en er mag toch niemand naar de tandarts nu.

Zo staan we om kwart over tien weer op de plek waar we een paar maanden geleden eindigden. Wel aan de andere kant van het dorp en op deze manier zien we toch nog het voormalig raadhuis uit 1938, dat we anders gemist zouden hebben. Sleen was vroeger een belangrijke plaats op de handelsroute tussen Groningen en Coevorden. De kerk heeft de hoogste toren (68 m) van Drenthe en was daarom een belangrijk baken voor reizigers. Onze buschauffeuse weet Sleen zonder dit baken ook te vinden.  

Voormalig raadhuis in Sleen
Voormalig raadhuis in Sleen

Het heeft hier veel meer gesneeuwd dan in Groningen en dat merken we meteen als we het dorp uitlopen. Tot over de enkels zakken we weg in de sneeuw. Er zijn ons wel wat Pieterpadders voorgegaan maar niet heel veel. Net genoeg om de route gemakkelijk te kunnen volgen. Onderweg hebben we natuurlijk weer wat geocaches maar de meeste zijn niet te vinden onder de sneeuw. De enkeling die we wel vinden maakt veel goed.

De Jongbloedvaart ligt er verlaten bij. Dit kanaal loopt tussen Sleen en de Verlengde Hoogeveense Vaart. Het is in 1925 geopend en was een werkverschaffingsproject. Het is stijf dichtgevroren en nu heb ik er spijt van dat we de schaatsen niet meegenomen hebben. We hadden daarmee dit traject een stuk sneller af kunnen leggen.

Dit brengt ons bij de Verlengde Hoogeveense vaart waar we weer op het asfalt komen. Vroeger stonden hier alleen hutjes en keten. Die zijn in de twintigste eeuw vervangen door boerderijtjes. En zo te zien zijn die weer mooi opgeknapt door drentenierders. De route loopt over beide gietijzeren draaibruggen die nog in de vaart liggen.

Een van de gietijzeren draaibruggen in de verlengde Hoogeveense vaart.

Bij verslagen van andere mensen lees ik vaak dat ze dit traject wat saai vinden. Dat zit dan voornamelijk in dit stuk van de route waar je veel langs een weg loopt. We hebben het geluk dat de sneeuw het landschap aantrekkelijk maakt. En ik vind het leuk om door de gehuchten Holsloot en Den Hool te lopen. In deze laatste wordt zelfs een single malt whisky gestookt. Ik had graag een flesje meegenomen maar alles is dicht. Den Hool heeft een beschermd dorpsgezicht. De koeien staan hier binnen en kunnen buiten lunchen. Hoe bijzonder is dat?

Binnen staan en toch buiten lunchen.

Wij moeten ook lunchen en dat doen we bij de plek waar vroeger het stationnetje van Dalerveen stond. Begin twintigste eeuw werd de Noord-Ooster Locaal Spoorweg Maatschappij (NOLS) opgericht dat onder andere een lijn onderhield tussen Coevorden en Gasselternijveen. Na 40 jaar bleek het niet meer rendabel en in 1938 werd het traject onderdeel van de NS en het stationnetje afgebroken. Nu is het onderdeel van het Arriva net. We zien hem langskomen als we aan de hete soep en een boterham zitten.

Buiten zitten en buiten lunchen.

We blijven op asfalt en komen in Dalerveen. Hier is de ijsbaan geopend en draaien de kinderen rondjes op het ijs. We blijven de muziek nog lang horen. We komen nu in een open veenkoloniaal landschap. Grote percelen grond en afwateringskanalen. Vanaf de zeventiende eeuw werd hier turf afgegraven. Dat was het aardgas van die tijd. Een deel van de veenmoerassen werd pas later afgegraven omdat ze deel uitmaakten van de landsverdediging. Pas eind negentiende eeuw ging de schep flink in de grond. De afgegraven stukken werden geschikt gemaakt voor landbouw door het te mengen met zandgrond en afgegraven terpen. Daar is dus al die vruchtbare Groninger grond heen gegaan! Overigens werd de laatste turf in 1980 gestoken.

Iets verderop komen we langs een kleine Joodse begraafplaats. Die worden altijd in eigen bezit gekocht omdat een profetie (Ezechiël 37) zegt dat alle overleden Joden lijfelijk uit hun graven worden opgewekt om naar Israël terug te keren. Maar tot die tijd moeten ze wel kunnen blijven liggen. De zombies die we dus altijd in de films zien zijn dus eigenlijk van Joodse afkomst. Het heeft hier 250 jaar onaangeroerd gelegen en in 2003 is er een verse zombie toegevoegd. Ik vind dit altijd magische plekjes om te kijken.

Zombie-nation.

Hierna hebben we een mooi stuk door de besneeuwde velden en langs het Drostendiep. Een afwateringskanaal dat in 1850 gegraven is. Om ons heen is het een kakafonie van gakgeluiden. Veel ganzen zijn hier neergestreken. We zien ze als ontelbare zwarte vlekjes in de witte sneeuw. Blijkbaar kunnen ze hier wel wat te eten vinden.

Kniediep in de sneeuw ploeteren we langs de N382 naar het Stieltjeskanaal. Deze is rond 1880 gegraven en vormt de verbinding tussen de Hoogeveense Vaart en het Coevorden-Vecht kanaal.

Stieltjeskanaal.

Ik moet zeggen dat ik verrast wordt door Coevorden. We zijn er vast wel eens op de fiets doorheen gekomen en toen maakte het niet zoveel indruk. Het is de enige echte stad van Drenthe. Het ligt op een smalle zandrug, omgeven door moerassen. En daarom was het altijd goed verdedigbaar. In de dertiende eeuw krijgt het al stadsrechten. In de zeventiende eeuw wordt het een vesting. Dit duurt tot de negentiende eeuw als het gebied ontgonnen wordt. Hierna wordt het een industriestad met een villa wijk. Je kunt nog steeds de vestingwerken in de huidige stad zien als je naar de plattegrond kijkt. Via het van Heutzpark komen we de stad in. Hier staan mooie negentiende-eeuwse villa’s rondom de oude vestinggracht. Daar wordt nu flink op geschaatst. Ook de watertoren is een plaatje. In het centrum zien we nog het voormalige kasteel van Coevorden liggen.

Op het station nemen we de trein naar Emmen. Omdat daar de auto staat en ook omdat ons B&B daar is. In Coronatijd kunnen we niet uit eten. Dat vind ik erg jammer wat even wat drinken in een leuke kroeg en lekker uit eten is wel de kers op de taart op dit soort tochten. Nu moeten we zelf koken en daarom heb ik een B&B gezocht met een keukentje. Die vinden we in de Vossenburcht. Hele vriendelijke mensen en een prachtig appartementje met alle faciliteiten. Daar gaan de voeten omhoog, wordt een bier opengetrokken en evalueren we deze prachtige dag nog een keer.

Vorige traject : Van Schoonloo naar Sleen
Volgende traject : Van Coevorden naar Hardenberg

7 gedachten over “Pieterpad (7)

  1. Yvon zegt:

    Leuk Hans, het toeval wil dat ik dit traject ook ooit in de sneeuw heb gelopen. Dat maakt het bijzonder en zeker niet saai zoals inderdaad vaak wordt genoemd. Mooie herinnering is het geworden daardoor!

  2. Heleen van Wijnen zegt:

    Leuk hoor zo’n verslag in coronatijd. Ik geniet ervan en we hopen zelf ook weer eens op pad te gaan. Laatste keer was op 11 oktober, op 14 oktober zijn we huiswaarts gegaan omdat de horeca sloot.

Leuk als je reageert