Pieterpad (8)

Zaterdag 13 februari 2021
Van Coevorden naar Hardenberg (19 km)

We hadden een koude nacht in ons appartementje. Je merkt dat de temperaturen extreem laag zijn en dat we hier in Nederland niet goed aan gewend zijn. Het ontbijt maakt veel goed. En het is moeilijk afscheid nemen want de uitbaters vinden het erg gezellig om even te kletsen. Gisteren had ik daar geen puf voor maar vandaag maken we even tijd.  Als compensatie worden we nog overladen met presentjes en snoepjes. We rijden naar Coevorden, parkeren de auto naast het station en gaan op pad.

Dit is de eerste keer dat we dit soort afstanden twee dagen achter elkaar lopen. De spieren protesteren en moeten op gang komen. Mijn thermometer zegt dat het min negen graden is. Toch voelt het niet zo want we lopen lekker in de zon. Het eerste stuk is nog door de stad en dat is geen straf. Zo zien we nog wat van Coevorden en er is genoeg te zien. Het oude tramstation van de Dedemvaartsche Stoom-tramweg Maatschappij staat er mooi bij. Ook molen de Arend zien we in de verte glimmen in de zon.
Het is vandaag veel off-road. Enerzijds is dat fijn, anderzijds is het wel door de sneeuw ploegen. Door de kou knerpt het onder de schoenen. Het loopt net zo zwaar als op het strand. Bij beide heb ik een vakantiegevoel maar wel andere kleding aan.

Op Facebook zit ik in de groep van de Pieterpad wandelaars en daar komen regelmatig iconische foto’s langs. Een van deze iconen is voor mij de Drentse Poort en ik heb er naar uitgekeken om hier onderdoor te kunnen lopen. In de sneeuw ligt hij er nog mooier bij dan ik had durven hopen.

Het is een kunstproject uit 2005 (hier kun je de bouw zien) en deel van een stenen beeldenroute. We kwamen andere objecten al tegen tijdens etappe 4 (kunstwerk als markering) en etappe 6 (Pieterpad monument). Maar ook de hunebedden zou je hieronder kunnen scharen alhoewel die kunstenaars al een tijdje niet meer onder ons zijn. Het is een plekje dat voor wat oponthoud zorgt want we blijven maar foto’s maken. Iconisch!

Het stuk hierna is langs de weilanden en door de velden. Door de wind en de grotere hoeveelheden sneeuw is het soms ploeteren omdat we tot de knieën in de sneeuw zakken. Je kunt zien dat er niet veel mensen voor ons waren. Ik ben hun dankbaar voor het banen van het pad want we kunnen via dezelfde stappen in de sneeuw verder. En dat scheelt een hoop inspanning.

Er zijn ook stukken bij die gewoon goed te doen zijn en ons een mooie winterwandeling geven. Ik moet zeggen dat we erg geluk hebben met het weer en de vorst. Ik kan me voorstellen dat dit normaal in dit jaargetijde een modderig pad is.

We lopen parallel aan het Afwateringskanaal. Dit kanaal is in 1925 gegraven en verbindt Coevorden met de Vecht. Maar de eigenlijke functie was om de wateroverlast, veroorzaakt door de turfwinning, te beperken. Het brengt ons bij de Haandrik, een conglomeratie van bruggen, sluizen, waterwegen (Vecht, kanaal Almelo-de Haandrik, Coevorden-Vechtkanaal) en ook nog een spoorlijn (Zwolle-Emmen). Normaal wordt hier druk gevaren maar nu is er niets te doen. Dat geeft een mooi lijnenspel op het ijs dat (nog) niet kapot gevaren is.

Nu kunnen we rechtstreeks langs het kanaal Almelo-de Haandrik naar Gramsbergen maar dat doen we gelukkig niet. We volgen een klein stukje de Overijsselse Vecht en gaan dan meer via het binnenland naar Gramsbergen. Dat is een goede keus want het is zoveel mooier.
Eigenlijk zijn we nu in het Vechtdal gekomen. De Overijsselse Vecht begint in Duitsland, in de buurt van Munster. Bij Gramsbergen komt ze ons land binnen en mondt uit in het Zwarte Water. Het is de kleinste van de Nederlandse ‘grote’ rivieren en heeft een roerige geschiedenis.
Vroeger was het een bochtig ding dat ’s winters altijd buiten de oevers trad en zomers weer droog stond. Als schipper op de Vecht had je dus altijd hoofdpijn als je met je zomp (zeilschip met weinig diepgang) over de rivier moest. In de zomer bouwden ze dammetjes die bij voldoende hoog water doorgestoken werden zodat je op de vloedgolf verder kon. En bij hoog water moesten  ze de schepen vol laten lopen met water zodat ze onder de bruggen door konden. En dan na de brug weer hozen.
Begin twintigste eeuw werden er stuwen in gebouwd en worden er 69 meanders ‘recht getrokken’ waardoor het traject 30 km (!) korter werd. Vroeger werd er veel zandsteen over de Vecht vervoerd. Tegenwoordig is er nauwelijks beroepsvaart meer maar wordt er vooral veel voor het plezier op gevaren.

Even later lopen we Gramsbergen in. Het is een mooi geconserveerd dorpje met prachtige panden en een straatje geplaveid met flinten. Je loopt meteen tegen de kerk aan met een beeld van de Pieterpadwandelaars.

Vanuit Gramsbergen is het een klein stukje naar Ane. Ik heb er nog nooit van gehoord maar in de elfde eeuw heeft hier een bloedige veldslag plaatsgevonden. Een handvol boeren, onder leiding van landdrost Rudolf II van Coevorden, lokt het leger van de landheer Bisschop Otto II het moeras in. De zwaar geharnaste ridders en paarden zakken in de grond weg en de boeren kunnen ze zo afslachten. Ik zit net Outlander op Netflix te kijken en kan me helemaal voorstellen hoe dit gegaan is. De bisschop wordt gevangen genomen, gescalpeerd (ik maar denken dat alleen indianen dat doen) en daarna gekeeld. Met Rudolf liep het niet goed af. Natuurlijk kwam een leger van de opvolger van Otto II (Wilbrand van Oldenburg) terug en Rudolf werd gepakt en geradbraakt. En dat was anders dan ik me voel na een nachtje doorzakken. Voor het monument moet je een stukje linksaf het dorp in.

Een mooi stuk door de velden brengt ons bij het Engelandsche bos, een voortbrengsel van de Vecht. In de zomer, als hij droog stond, ontstonden er vaak rivierduinen. Deze heten belten of bergen. Soms kom je deze in namen tegen (Junnerbelten en Gramsbergen). Op een van die belten is een bosje ontstaan. De kinderen zijn er blij mee want ze gaan er nu met sleetjes vanaf. De naam heeft overigens niets met het afvallige land te maken dat ten westen van Nederland ligt. Het naburig buurtschap heet Engeland wat hier weideland betekent.

Langs de Vecht komen we Hardenberg binnen Ook hier wordt van alles gedaan aan natuurontwikkeling . Er zijn paaiplekken voor vissen, een waterberging en hooglanders voor de begrazing. Die hebben het nu te koud want we zien ze niet. Delen van deze Vechtcorridor zijn stijf bevroren en er wordt op geschaatst. Via een grote loopbrug komen we in het centrum dat een stuk groter is dan ik verwacht had. Het is een oude bisschopszetel inclusief kasteel (Herdenberch) . In 1362 krijgt het stadsrechten en in de 16e eeuw wordt het kasteel weer afgebroken. Nu rest een modern centrum met veel winkels die helaas dicht zijn vanwege de lockdown. Dat haalt toch een stuk gezelligheid weg.

Wij spoeden ons naar het station dat een beetje buiten het centrum ligt. We kunnen net de trein naar Coevorden halen. Daar pikken we de auto op om naar huis te gaan. Want Pieterpad lopen is prachtig, maar je wordt er best moe van.

Vorige traject : Van Sleen naar Coevorden
Volgende traject : Van Hardenberg naar Ommen

7 gedachten over “Pieterpad (8)

  1. Heleen van Wijnen zegt:

    Heel leuk om te lezen. We hebben het fietserspad wel een gefietst van zuid naar noord. Maar Nederland zit topografisch goed in ons hoofd. Coevorden en Hardenberg en het vechtdal meerdere keren geweest. Daarom is het ook zo leuk om te lezen. Bedankt!

Leuk als je reageert