Pieterpad (11 en half 12)

Woensdag 3 maart 2021
Van Hellendoorn naar de Blauwe Tukker (23 km)

Een pad op het pad.

Er zit een pad op het pad. Je zou ook kunnen zeggen dat er een pad onder de pad ligt maar dat is taal technische haarkloverij. In elk geval struikel ik er bijna over en ben ik blij dat ik er niet op ben gaan staan. Het is een gevaarlijke plek voor hem en ik probeer hem te overtuigen elders te gaan zitten. Maar er zit geen beweging in. Hij voelt zich King of the Road. We twijfelen nog even welke soort het is, maar we kunnen niet anders concluderen dat het een Pieterpad moet zijn. Dat maak je zomaar mee onderweg en dit is nog niet eens het meest bijzondere dat we vandaag zien.

Traject 11, 12 en 13 zijn met resp. 16, 15 en 13 kilometer wat korter dan gebruikelijk. We vinden het handig om die te combineren in twee trajecten want dat scheelt wat heen en weer gereis. Daarnaast willen we graag weer met onze bus op stap. Met wat zoeken vind ik een Campspace die precies midden in traject 12 ligt. Een Campspace is een soort van kamperen bij mensen in de tuin. Vaak met minimale faciliteiten. Deze heet de Blauwe Tukker en we kunnen er terecht. Peter is de Tukker en gepensioneerd politieman (vandaar het blauwe) dus de bus staat er veilig. Een nadeel is dat er alleen een wc is. Dat wordt gecompenseerd doordat Peter ons twee keer naar het beginpunt van de wandeling wil brengen zodat we alleen terug hoeven te lopen.

Zo staan we om half tien weer in Hellendoorn waar we vorige keer geëindigd zijn. We lopen zelfs weer langs ons B&B van vorige week. Hellendoorn is vooral bekend van het pretpark. De radiocommercial is nooit uit mijn hoofd verdwenen (…en het ligt in Hellendoorn…). Een van de opvallende zaken waar we langs lopen is d’ooale Grieze, een kerk die uit verschillende delen lijkt te bestaan. Het oudste deel is uit 1200. De muur bevat opvallende donkergekleurde stenen.

We duiken het bos in.

Direct na Hellendoorn duiken we het bos in. Pas aan het einde van het traject, in Holten, komen we het bos weer uit. Dat maakt het een van de mooiste, met de meeste natuur, tot nu toe. Hier voelen we ons het fijnste. Dicht in de natuur en nauwelijks onnatuurlijke geluiden. Balsem voor de ziel. En er is onderweg genoeg te zien. Zo komen we langs het goudzoekerspad. Ooit heeft zelfs hier de goudkoorts gewoed toen mensen dachten dat er tussen het zand goud te zien was. Dat zat er ook wel maar was te weinig om rendabel te winnen.

We komen langs voormalig kamp Twilhaar. In 1930-1940 was het een werkverruimingskamp om de werkeloze vissers en zeelui wat geld te laten verdienen door ze op de hei aan het werk te zetten. In de tweede wereldoorlog namen de Duitsers het in bezit als Joods werkkamp. Vooral Joden uit Groningen werden hier geplaatst. En uiteindelijk afgevoerd naar de vernietigingskampen. Daarna werd het een opvangkamp voor gezinnen die hun huis verloren hadden. Als monument staan er twee foto’s. Een heldere met vrolijk lachende mensen. Gelukkig wisten ze niet wat hun te wachten stond. Als tegenhanger een vervaagde foto als symbool voor vervagende herinneringen.

Een andere naamdrager van Twilhaar (twee zandruggen) is de schaapskooi. In 1973 werden 400 schapen op de heide losgelaten om hem te onderhouden. Maar dit viel niet goed bij de korhoen, die het toch al heel erg moeilijk had. De korhoen had betere PR en de schapen moesten eraan geloven. In de jaren negentig is de kudde ontbonden. Wat rest is een mooie schaapskooi en wat opgesloten schapen. Zo zie je maar dat de natuur heel wreed kan zijn. Wij hopen de korhoen te zien want in maart moet hij hier veel rondscharrelen. Uiteindelijk is de enige plek waar we hem spotten op Wikipedia.

Zo trekken we verder over oude wegen. De route gaat over paden die al eeuwenlang gebruikt worden. Vaak ook door paard en wagen en om te voorkomen dat die in de modder wegzakten, werden stukken met stenen verhard. Dit ging ook de erosie tegen.
Eerst komen we bij het uitzichtpunt op de Haarlerberg (63 m). Deze is door de Rietslenk, een smeltwaterdal, gescheiden van de Noetselerberg. Daarna gaan we door de bossen van het landgoed van de Noetselerberg om bovenop de Holterberg uit te komen. Het is een gevarieerd landschap met mooie paadjes

Onderweg komen we vreemde clusters van eikenbomen tegen. Dit zijn eikenstrubben. Een eik werd omgehakt en aan de randen van de stronk groeien nieuwe bomen. Hierdoor ontstaan een soort van cirkels van stammen die steeds breder werden, de hakhoutstoven. En als je dat een tijd niet bijhoudt krijg je een soort van heksenkring van bomen.
Bovenop de Holterberg (58 m) is een schuilhut. Daar doen we even een bammetje terwijl we van het uitzicht genieten.

Keunen.

Vlak nadat ik over de pad gestruikeld ben, komen we bij Holten het bos weer uit. En bij het station hebben ze zowaar coffee-to-go. Holten is vooral bekend door handel in varkens (keunen). Daarom heet het tijdens de carnaval dan ook Keunedarp. De route leidt ons via het centrum waar dit allemaal duidelijk wordt.

Hiermee is etappe 11 afgelopen maar we doen de helft van etappe 12 er nog achteraan. We gaan daarmee richting de Achterhoek. Het landschap wordt hier gekenmerkt door kampen en beekdalen. Kampen zijn blokvormige kavels, begrensd door bomen en houtwallen. Waar je hier ook mee doodgegooid wordt, zijn kastelen en landhuizen. Maar die zien we voornamelijk morgen omdat we nu aan de rand van de Achterhoek zitten.

We hebben een leuk stukje door het buurtschap van de Beuseberg met prachtige boerderijen. Daarna een minder interessant stuk langs de weg en over de A1. Het is onderdeel van de E8 die van Den Haag naar Moskou loopt. Tot 1972 liep deze weg nog dwars door Holten heen. Door de A1 is het een stuk opgeknapt in Holten.

Bij Schipbeek wordt het landschap weer wat aantrekkelijker. Deze rivier was vroeger de waterverbinding tussen Deventer en Twente en trad vaak ver buiten zijn oevers wat veel wateroverlast gaf. Later is hij getemd door dammen en het rechttrekken van meanders. De dubbele rij beuken op de oevers geeft het een mooi aanzicht. Het is nu nog kaal maar in het voorjaar zal het een pracht gezicht zijn.

De zendmast van Markelo.

Hierbij krijgen we ook zicht op de zendmast van Markelo. Deze zendmast zorgde voor een gebied met een straal van 80 km voor de radio- en televisiezenders. In 2007 zijn die analoge zenders opgedoekt en kon de toren meteen 25 meter kleiner worden. Nu zit er een datacenter in. De mast zien we ook vanuit de camping dus we zijn weer bijna thuis. Korte tijd later zitten we aan een verdiend biertje bij de bus.

Vorige traject: Van Ommen naar Hellendoorn.
Volgende traject: Van Vorden naar de blauwe Tukker

5 gedachten over “Pieterpad (11 en half 12)

  1. Hennie zegt:

    Jullie hebben in een stukje Nederland gelopen dat mij erg na aan het hart ligt. Toen ik een jaar of 10 was mocht ik met mijn ouders helemaal bovenin de TV toren van Markelo (zo werd hij toen genoemd) het uitzicht bewonderen. Ik herinner me er niet veel van maar denk er wel elke keer aan, wanneer ik hem zie vanaf de A1. Fijn dat jullie zo genieten.

  2. Lenie zegt:

    Erg leuk om te lezen Ben zelf tot station Holten gelopen en hoop over 2 weken weer verder te kunnen Dus herkenbaar en verwachtingsvol over het volgende stuk

Leuk als je reageert