Pieterpad (16)

Woensdag 23 maart 2021
Van Braamt naar Millingen (24 km)

Deze keer moesten we even puzzelen op de logistiek van het reizen. Allereerst besluiten we om niet het pontje naar Millingen te nemen maar voor die tijd te stoppen. Het pontje vaart niet zo vaak buiten het seizoen en zeker lopend is dit lastiger te plannen. We hebben het pontje al vaak genoeg gehad toen we hier met de fiets langs kwamen.
Voor het heen en weer reizen tussen begin- en eindpunt hebben we de fietsen mee. We parkeren onze bus op de camperplaats in Tolkamer. Daarna fietsen we naar Braamt en laten de fietsen daar staan. Dan lopen we naar het eindpunt en halen de bus weer op. Op weg naar huis stoppen we in Braamt om de fietsen weer op te laden. Mooie oplossing vinden we zelf. Het fietsen naar Braamt is geen straf. Het is mooi weer en in de verte zien we de Hulzenberg liggen, waar we strak overheen lopen.

Met gezwinde pas gaan we op stap.

In Braamt kunnen we de fietsen kwijt bij het dorpshuis en de dorpswinkel. Ze hebben zelfs een bakkie koffie voor ons. Aan de informatieborden en bouwwerkzaamheden is te zien dat Braamt grote plannen heeft. Het is een actief dorp. Door de katholieke achtergrond heeft het een schutterij, een fanfare en een carnavalsvereniging. Ik moet zeggen dat de gezellige ontvangst in de dorpswinkel haast Brabants aanvoelt. Met koffie-ondersteunde, gezwinde pas lopen we het dorp uit en de bossen in.

Het is prachtig weer vandaag en ik heb er spijt van dat ik de korte(re) broek niet heb aangedaan. Door de bossen gaan we op en neer. We gaan eerst de Hettenheuvel op. Dit is met zijn 86 meter (Wikipedia zegt 91,6) de hoogste van het Montferland. Deze wallen zijn tijdens de ijstijden opgestuwd. De gletsjers namen veel stenen en kiezel mee waarvan sommige zijn blijven liggen. Hier vinden we de Pieterpadcache van dit traject (op elk traject ligt er een). Ik voel altijd een heerlijke rust als we door de bossen lopen. Het ruisen van de toppen, het ritselen van de blaadjes en ik ruik het voorjaar in de lucht. Een groot feest.

Van de Hettenheuvel komen we via de Rijsberg op de Hulzenberg. Hierbij kruisen we de Boterweg. Het is haast niet voor te stellen dat dit vroeger een belangrijke handelsweg tussen Nederlandse en Duitse steden was om zuivel te verhandelen. Nu gaat alles via de snelweg en is de Boterweg rustiger dan een kerkhof.
Bovenop de Hettenheuvel staat een uitkijktoren van Natuurmonumenten. Mevr. van der Veeke kiest ervoor om even in de zon uit te rusten maar torens zijn er om beklommen te worden, dus ik ga even naar boven. Daar is een mooi uitzicht en met bordjes zie je precies waar je naar kijkt. Ik zie de komende kilometers door Duitsland al liggen met het torentje van Hoch-Elten prominent in beeld.

Een kale betonnen paal, met nummer 700, markeert de grens tussen Nederland en Duitsland. Na de oorlog is dit stukje even Nederland geweest. In de herstelannexatie (wiederguttmachung) , vlak na de tweede Wereldoorlog, eiste Nederland een kleine 5000 vierkante kilometer als compensatie. Graag leeg opleveren. Ter referentie, hiermee zou Nederland met 15% groeien. Uiteindelijk werd dit gereduceerd tot 70 vierkante kilometer waaronder dit stuk bij Elten. Het was 14 jaar lang Nederland. Daarna werd het weer terug verkocht aan Duitsland voor 280 miljoen Duitse Marken. En daarom lopen we nu toch weer even door het buitenland tijdens het Pieterpad. De kabouters maakt het niet uit. Die wonen overal, grens of geen grens.

Via de Eltenberg komen we in Hoch-Elten. Frappant dat je in zo’n klein stukje compleet van beleving wisselt. Het is meteen Duitsland. Je ziet het aan de huizen, de borden en de auto’s. Je waant je meteen in het buitenland. Door de bomen is van het uitzicht weinig te zien. Daarom gaan we de St. Vituskerk maar even in. Deze hoorde bij het naastgelegen vrouwenklooster. Meest opzienbarend vind ik het beeld van de heilige Machutus van Wales, dat hier staat met op zijn schoot een kind wat progeria lijkt te hebben. Het was een beeld van Maria met Jezus op schoot uit de twaalfde eeuw. Maar Maria verloor haar hoofd en kreeg een mannenhoofd terug.
Buiten kijken we ook even bij de Drususput, genoemd naar Romeinse veldheer Drusus. We kunnen er niet in om te controleren of hij inderdaad 57 meter diep is. De echo schijnt fenomenaal te zijn.

Via een oude uitloper van de Rijn lopen we over de grens richting grenspaal 662 om weer in Nederland te komen. Het is een saai stuk langs een autoweg. Gelukkig vind ik wat afleiding in een aantal caches waar flink voor gepuzzeld moet worden voor ik de codes van de cijfersloten weten.

Mini-rustplaats.

Het laatste stuk is niet om over naar huis te schrijven. Of beter gezegd, alleen om over naar huis te schrijven. Bij Spijk kom je op de dijk langs de Boven-Rijn Deze volg je kilometerslang tot in Tolkamer. Lopen op de dijk is niet leuk vanwege de auto’s en vrachtwagens  die langs je heen razen. Onderaan de dijk zijn ze bezig met de aanleg van een fietspad en daar maken we dankbaar gebruik van. In de geocaches die we doen zie ik een mini-rustpunt staan. Daar denken we even uit te kunnen rusten. Maar de titel is letterlijk bedoeld. Het is echt een miniatuur rustpunt. Gelukkig kan ik de code wel weer kraken.

Om ons heen zien we de rivier met heel veel scheepvaart. De rivier gaat hier, in het laagland, veel langzamer stromen. Dat gaf veel klei en grind vandaar dat hier veel steenfabrieken staan. De rivier splitst hier in de Rijn en de Waal. Door een onevenredige verdeling gaf dit veel wateroverlast maar dat is inmiddels opgelost door wat waterbouwkundige trucjes. Zo lopen we door tot Tolkamer. De naam geeft al aan dat hier vroeger tol geheven werd. Deze tol is in de negentiende eeuw opgeheven. Je kunt aan de huizen zien dat het een rijk dorp was. Ik zou hier uren kunnen zitten om naar de langsvarende schepen te kijken. Omdat het er zoveel zijn hebben ze hier zelfs een drijvende supermarkt. Wij doen boodschappen bij de gewone supermarkt. Met een maaltijdsalade en een uitzicht sluiten we de dag af. Daarna vetrekken we weer naar huis waar we net voor de avondklok binnen zijn. Volgende keer gaan we in Millingen verder.

Vorige traject: Van Zelhem naar Braamt
Volgende traject: Van Millingen naar Groesbeek

6 gedachten over “Pieterpad (16)

  1. Hennie zegt:

    Hans, bedankt voor je verhaal. En daar ben ik weer met mijn herinneringen. Ik was 8 toen Hoch Elten weer terug ging in Duitse handen. Mijn ouders vonden dat we daar toch nog even moesten kijken zolang dat kon zonder de grens over te moeten steken. De put herinner ik me goed hoewel ik niet meer weet hoe de echo klonk, maar ik vond het wel vreemd dat hij in een winkel stond (staat) We genieten allebei van jullie wederwaardigheden.

  2. Gert zegt:

    TypoAlert kerhof moet denk ik kerkhof zijn.

    Als je bij Nijmegen naar de schepen op de Waal kijkt, valt het grote snelheidsverschil op tussen schepen stroomopwaarts en stroomafwaarts. Is dat ook het geval bij Tolkamer?

    In de middeleeuwen werden kinderen altijd afgebeeld als miniatuurvolwassen. Wat dat betreft past de progerialijder op schoot in de tijdgeest.

  3. Joost zegt:

    Leuk verslag van de wandeltocht. Één ding snap ik niet. In Hoch-Elten geef je aan dat je geen uitzicht had door de bomen. Waarschijnlijk heb je dan niet het pad achter de kerk genomen, waar je de mooiste vergezichten hebt die je maar kunt bedenken. Richting de brug van Emmerich, over het Rijndal, richting Kleve.

Leuk als je reageert