Pieterpad (22)

Donderdag 22 april 2021
Van Venlo naar Swalmen (23 km)

Een etappe met een interessant begin, een mooi einde en daartussen bos. Heel veel bos. En nog meer bos.

Station Venlo.

Afijn, laten we bij het begin beginnen. We fietsen naar Venlo en zetten de fiets in de bewaakte stalling op het station. Dat is gratis voor de eerste 24 uur en ze staan daar veilig. Venlo heeft een bijzonder station. De grote luifel en de stationstoren zijn de kenmerken van een wederopbouwstation. Het benadrukte ook het belang van dit grensstation. Sommige mensen vinden het lelijk maar ik vind het wel wat hebben, die jaren-zestig look.

We werden gewaarschuwd…

Langs het spoor lopen we Venlo uit en komen op de Jammerdaalse heide, een hoogterras waar veel klei en zand is afgegraven. Daardoor heeft het landschap het nodige reliëf gekregen. Onderaan de hellingen en in de uitgegraven gaten bleef het water staan. Er ligt een  steen met een gedicht over bos. Dat had al een aanwijzing kunnen zijn. Had ik al gezegd dat het vandaag veel bos is?

Het is een gekte op de huizenmarkt.

Even verderop staat een heilige tiny-houses te verkopen. Het is de plek van een voormalig trappistenklooster. Ze produceerden hier voornamelijk miswijn en likeuren. De broeders van Abdij Ulingheide werden oud en er kwam geen nieuwe aanwas. Het complex wordt nu gebruikt door de ideële Emmaus organisatie. Jammer, ik had graag een trappistebiertje opgepikt. En met een bak koffie was ik ook al blij geweest.

Koffie met vis.

We klimmen de Wambachgroeve op. Je zou denken dat het een overgroeide vuilnisbelt is en eigenlijk is het dit ook een beetje. Het is een oude afgegraven kleiput die ze met puin en bouwafval gevuld hebben. Andere putten, groot en klein, zijn met water gevuld. Bij een ervan, die als visvijver is ingericht, nemen we een pauze.

Hierna begint het bos. Kilometerslang over voornamelijk rechte zandpaden. We lopen daarbij soms op de grens en ook stukken over de grens. Officieel mag dit niet maar de boa’s die dit moeten controleren zijn door de saaiheid in slaap gevallen. Deze grens is wel even een dingetje. Vaak worden natuurlijke scheidingen als grens aangemerkt. Hier zou de Maas een mooie scheiding zijn. Dat was heel vroeger ook zo. Toen Napoleon in 1815 verslagen was, werden de grenzen opnieuw bepaald. Pruisen mocht geen invloed meer op de Maas hebben. Invloed werd vaak met kanonnen afgedwongen dus de afstand van een kanonschot vanaf de Maas (ongeveer vijf kilometer) werd de nieuwe grens. In Duitsland heet deze grens dus ook de “Kanonenschutzlinie”

We zijn blij met elke onderbreking. Zelfs met een stuk steen in de grond. Eerst komen we Grijze steen tegen. Het is de oude grenssteen van hertogdommen Gelre en Gulik. Iets verderop is Witte Stein, ook een voormalige grensmarkering alhoewel die in het niet valt met de horeca en de speeltuin. De speeltuin is dicht maar de horeca is open. En als je in Limburg bent, dan moet je vlaai eten. Ze serveren een heerlijk stuk met kersen. Daarna is het weer bos, afgewisseld met bos en onderbroken door bos.

Met Swalmen in zicht komen we bij de Swalm. Een prachtig meanderend riviertje en een fotogeniek gebied. We volgen de Swalm totdat we bijna midden in Swalmen staan. Dit is de mooiste manier om een stad(je) te naderen. De stad zelf bewaren we voor de volgende keer. We nemen de kortste weg naar het station en in twintig minuten zijn we terug in Venlo.

Vorige traject: Van Van Swolgen naar Venlo
Volgende traject: Van Swalmen naar Montfort

Eén gedachte over “Pieterpad (22)

Leuk als je reageert