Comfort zone

A comfort zone is a beautiful place, but nothing ever grows there.

Corona heeft vele effecten op ons en onze samenleving. De meeste zijn duidelijk maar wat ik niet direct in het snotje had, is dat het ook mijn comfortzone beïnvloedt. Door het reizen met de fiets waren we gewend aan vele ongemakken. Niet dat we ze perse opzoeken maar als ze aan tafel aanschuiven dan weigeren we ze geen bordje. Wind tegen, regen en kou ondergaan we stoïcijns als een koe in de wei. Buiten onze comfortzone gaan, was geen probleem.
Omdat we door Corona niet op stap konden voor een lange fietsreis, kromp die comfortzone steeds meer. Het cirkeltje werd steeds kleiner. Als een Jehovagetuige kreeg het eerst een voet tussen de deur. Maar inmiddels zit het op de bank met de afstandsbediening, een zak chips en een van mijn speciaalbieren. Dit realiseerde ik me vorige week omdat we opeens de plannen moesten omgooien.

Eigenlijk zouden we vandaag onze eerste dag op IJsland besteden. De afgelopen maanden heb ik het internet afgestruind naar de mooiste routes en de indrukwekkendste plekken. Meer dan 120 heb ik op mijn lijstje staan. Het was natuurlijk wel spannend met Corona maar voor de verplichte week quarantaine had ik al een huisje geregeld (in de camperbus mag niet) en ook de testen om in Denemarken te komen waren geregeld. Totdat begin mei IJsland aankondigde dat Nederlanders helemaal niet welkom zijn. Hiermee viel de tweede voorbereide vakantie in het water. Gelukkig kon alles zonder problemen geannuleerd worden. Volgend jaar dan maar.

Op de Fiets

Maar goed. Het geeft nieuwe kansen en het riep om een nieuw plan met Nederland als begrenzing. Want in de meeste andere Europese landen zijn we ook nog niet echt welkom. We kunnen natuurlijk weer met onze bus op stap. Dat is lekker in onze steeds krapper wordende comfortzone. Een echt bed, een kachel en wel twee gaspitjes om op te koken. Toch kriebelt het fietsen ook en toen ik van een nieuwe route door Nederland hoorde, was het duidelijk. We gaan weer fietsen.

De nieuwe route heet Fietsen van Walcheren tot de Waddenzee en loopt van Vlissingen naar Harlingen (Dat is de rode route in de foto). Om naar Vlissingen te komen heb ik zelf een route gemaakt (de blauwe route). En vanuit Harlingen fietsen we dan weer naar huis (groene route). Bij elkaar ongeveer een 1100 kilometer. Ik trek er drie weken voor uit.
Eigenlijk zouden we afgelopen woensdag al op pad. De weersvoorspelling was niet zo goed  en toen ik ‘s ochtends lekker in mijn bed lag en de regen tegen de ramen kletterde, fluisterde mijn comfortzone me in dat het beter is om even te wachten. Want, zo redeneerde het, er zit niets achter ons aan. Dat is iets voor de loonslaven. Wij  hebben alle tijd en moeten niets. Zo werd het donderdag en vrijdag. Toen fluisterde het dat het tijdens de Pinksteren veel te druk is. En het regent ook nog steeds. Dus nog maar even wachten…

Fernweh

Maar aan de andere kant groeide de Fernweh. We willen weg. Daarna volgde er een strijd, in mijn hoofd, tussen deze twee partijen. En omdat geweld niets oplost, werd en een compromis gevonden. We vertrekken dinsdag maar gezien de voorspelling (er wordt afwisselend tussen de 10 en de 20 mm regen verwacht), is er wel een Vrienden op de Fiets geboekt. Dat laatste heeft als voordeel dat we wel weg moeten. Want annuleren, dat ga ik niet doen.
En na twee dagen in de regen fietsen is onze comfortzone weer gegroeid als badschuim in een bubbelbad. Overigens slapen we de tweede nacht ook binnen. En de derde nacht besteden we bij onze, altijd gastvrije, schoonzus Liedeke in Broek in Waterland. Daarna is de comfortzone weer van oude proporties en wordt het weer beter. Ik verwacht dan ook dat we de rest van de tijd in de tent zullen doorbrengen. Ik kijk er nu al naar uit.

To boldly go

We hebben dus de laatste dagen weer de oude paklijsten opgediept. Dat had twee voordelen. We komen weer in de stemming en de oude routine komt weer terug. In 2019 zijn we immers bijna zes maanden op de fiets onderweg geweest. En dit gevoel is als fietsen. Zelfs als je het jaren niet doet, stap je zo weer op en rijd je weg.

Je zult je misschien afvragen ‘Wat doet die pot daar?’. Dat vroeg ik me ook af. Het is een pot gevuld met rode vruchten ingemaakt in alcohol. Nu ben ik niet vies van wat roomijs met een flinke lepel uit deze pot. Maar om die nu mee te gaan nemen op fietsvakantie. Het is wel twee kilo extra.

Nu is de inhoud van de tassen van Mevr. van der Veeke een onderwerp van grote speculatie. Als ze ooit klaar zijn met de karretjes op Mars dan heb ik nog wel een nieuwe missie. To bodly go where no man has gone before. In elk geval zal deze pot moeiteloos zijn plek vinden in deze Tardis onder de fietstassen. Navraag leert dat dit de mirre en wierrook zijn om te kunnen logeren bij haar zus. Dus ze gaan maar mee tot Broek in Waterland.

En dit is decor van de komende weken. Ik hoop af en toe verslag te kunnen doen.