Een alternatief rondje Nederland (1)

Baflo – Menaldum (77 km)

Met de comfortzone is het wel goed gekomen vandaag. Die is gegroeid als de buik van een darter. Bij het vertrek doen we de regenbroek aan. We denken voor de warmte want het is maar 6 graden. Voor we Baflo uit zijn, hebben we hem al nodig voor de regen. Parallel aan de provinciale weg gaan we via Wehe, Leens en Ulrum naar Zoutkamp. We hebben visioenen van een verwarmd terras, koffie en appelgebak. Maar het pittoreske Zoutkamp is uitgestorven als een cursus eerlijkheid voor politici. Bij het leugenbankje kunnen we min of meer droog zitten en maak ik een koffie. Lang stilzitten is nu geen optie, we tikken de koffie vlot achterover en gaan verkleumd weer verder.

Ondanks dat het afzien is, genieten we toch weer met straaltjes van het buiten zijn. Door de Marnewaard is mooi. De bermen zijn  groener dan groen en het getik op mijn capuchon brengt me in een zen-achtige toestand. Bij de Kollumerpomp zien we een verlaten, maar overdekt, terras. Als we er neerstrijken voor een bammetje, beweegt er binnen wat. Toch maar even vragen of we hier mogen zitten. Het blijkt dat niet alle helden een cape dragen. We worden gastvrij binnen uitgenodigd, krijgen koffie en kunnen even opwarmen. Bij controle zijn we tijdelijk de broer en zus van de held.

De rest van de dag zitten we grotendeels langs de Dokkumer Grutdjip. Een prachtig fietspad waar we omhelsd worden door schouderhoog fluitenkruid. Als je iets te ver naar de kant fietst dan geeft het natte kushandjes. Zo kronkelen we naar Dokkum waar het gezellig druk is en de terrassen vol zijn. Het is leuk om even door dit stadje te fietsen. En de regenbroek kan zowaar uit.

Na Dokkum gaat het verder langs de Dokkumer Ee. We passeren Burdaard waar de tuinen vol kunst staan. We stempelen even af Bartlehiem en nemen met spijt afscheid van het fietspad langs het water. De wind is behoorlijk aangetrokken en we hebben hem pal tegen als we verder naar het westen gaan. Het is behoorlijk bikkelen voor we in Stiens zijn. Tussen de weilanden door gaan we naar Menaldum. Hier is onze vriendin op de fiets. We hebben een comfortabele kamer maar geen gelegenheid tot koken. Bij de plaatselijke patatzaak haal ik een portie gefrituurd goud. Tot mijn verrassing staat er een Vietnamese dame achter. Ze heeft net verse loempiaatjes gemaakt en die zijn heerlijk. De eerste 80 kilometer zitten erop. En het kan alleen maar beter worden.

Menaldum – Wognum (77 km)

We staan op met blauwe luchten en witte stapelwolken. En dat is een cadeau want de voorspelling was anders. Omdat alles in evenwicht is, wordt dit gecompenseerd door meer wind dan in een hillbilly dorp na het jaarlijkse bruine bonen festival. Tussen groene weiden door gaan we naar Franeker. Het valt me op dat hier meer veeteelt is dan landbouw is. Anders dan in Groningen.

In Franeker trakteren we onszelf op een koffie met appelgebak in het zonnetje. Dat het de stad van het kaatsen is, wordt wel duidelijk. Op het kaatsveld in de stad staan alle schoolkinderen klaar voor de kaatsles. Het slechte weer van gisteren is helemaal vergeten. We passeren Hitzum, Achnum, Arum en Kimswerd op weg naar de Afsluitdijk.

Het was even puzzelen hoe we in Noord-Holland kunnen komen want de Afsluitdijk is nog steeds gesloten voor fietsers. De eerste optie was het veer Stavoren-Enkhuizen. Maar door Corona vaart deze nu niet. Misschien weer ergens in Juni. Toen heb ik gekeken naar het veer tussen Urk en Enkhuizen. Ook die vaart pas in juli. Dan hou je de route via Lelystad over of toch maar over de Afsluitdijk, maar dan met de bus. We kiezen voor de laatste. Die gaat een keer per uur. Het is flink door bikkelen tegen de wind maar één minuut voor vertrek zijn we er. We zijn de enige klanten. De chauffeur lijkt wat chagrijnig dat er toch mensen komen. Het lijkt mij toch fijn dat je niet voor niets rijdt.

Vanaf Den Oever nemen we de Zuiderzee route langs het IJsselmeer naar Medemblik. Halverwege begint het te regenen. Eerst zachtjes, daarna hard. In Medemblik doen we examen Comfortzone. Ons eindwerkstuk bestaat uit het, zonder gêne, produceren en opdrinken van een kop thee in een bushok. We slagen cum laude.

In Noord-Holland is het veel drukker met auto’s dan in Friesland. Maar ze hebben hier ook mooie fietspaden door de velden. Het is leuk om de verschillen in de dorpen met Friesland te zien. We passeren plaatsen als Opperdoes, Twisk, Midwoud en Nibbixwoud. Met name Twisk is een plaatje, zelfs in de regen. In Wognum doen we boodschappen en zoeken onze overnachting op. Het blijkt een tuinhuisje met minimale verwarming te zijn. Na het douchen en eten gaan we lekker onder de deken zitten om warm te blijven. Een onverwachte uitbreiding van de comfortzone.

Wognum – Broek in Waterland (47 km)

Volgens mij logeren we bij de voorzitter en de secretaris van de vrekkenclub. Niet alleen het huisje was karig in warmte en hygiëne, ook het ontbijt is van een soberheid zoals ik die zelden gezien heb. Als we inmiddels met regenpak aan klaar staan om weg te gaan, zegt ze dat ze me eigenlijk nog een tweede koffie bij het ontbijt had willen aanbieden. Ja, ja. Had willen maar niet gedaan. O ja, en ze zag op internet dat ze ook toeristenbelasting mag vragen, dus of we nog even €2,50 bij willen betalen.

Zo hebben we de eerste kilometers wat om over na te praten. We zitten in het staartje van de regenbuien die langzaam naar het oosten wegtrekken. Reden genoeg om in Hoorn even voor een luxe koffie te gaan. We hebben de keus uit tien soorten cheesecake en ze zijn goddelijk. Het regenpak kan uit en we hebben genoeg calorieën binnen voor de rest van de dag.

Het is een heerlijke route langs de kust van het IJsselmeer. We hebben zowaar de wind schuin in de rug. Rechts zien we oer-Hollandse landschappen. Hollandse luchten met daaronder Hollandse molens en Hollandse weide met Hollandse koeien. Prachtig.

Edam is een plaatje met al het water en de ophaalbruggetjes. Het aanpalende Volendam zijn we vaker met de fiets doorheen gekomen. Fietsen was dan onmogelijk door de drukte. Door de Corona  is het hier minder druk dan bij een condoomautomaat in het Vaticaan. Als ik er een grapje over maak, wordt ik boos aangekeken door de winkeliers in hun lege winkels. Het is waarschijnlijk de eerste en laatste keer dat we zo door Volendam kunnen fietsen.

Via Katwoude en Scharwoude zijn we zo in Broek in Waterland waar Liedeke ons al opwacht met koffie en thee. We laten ons hier lekker een extra dag verwennen. Want afzien is niet erg, het is ook fijn om af toe wat luxe te hebben. We beginnen met een stukje ramptoerisme. Broek in Waterland was deze week in het nieuws omdat criminelen er na een bankoverval heen gevlucht waren. In een wild-west shoot-out zijn (de meeste) gepakt. Wij inspecteren de crime-scene in de hoop wat verloren goudstaven te vinden. Maar we vinden alleen een avondzonnetje en daar zijn we ook heel blij mee.