13 september 2022
Van Koekkoeksbrug naar Eibergen (23 km)
Het lijf protesteert wat bij het opstaan en probeert het opnieuw bij de start van het lopen maar ik geef er weinig response op. Het verzint nieuwe tactieken maar daarover later meer. Voorlopig bussen we vlot terug naar Koekkoeksbrug en daar pakken we de route weer op bij de Kielweg. Deze is vernoemd naar de lokale kluizenaar Kielgraads die eigenlijk geboren was onder de naam Gradus Wegdam. Moeder ging dood en vader ervandoor. Gradus groef een gat in de grond en ging daar leven als kluizenaar. Maar niet zo strikt dat hij meestal bij een van de boerderijen in de buurt aanschoof voor een warme maaltijd. Uiteindelijk is hij door een auto overreden. Zo zie je maar; zonder je ouders loopt het vaak slecht met je af.
Vrij vlot zijn we in Siberië. (En dan afvragen waarom mijn voeten zo zeer doen.) Dit is dan weer leuk om te noemen aan de kleinzoon Tygo waarmee ik regelmatig een treinspoor bouw. Hij mag dan kiezen of we een rondje maken of naar Siberië gaan. Langs deze verlaten weggetjes is het boerenprotest het grootst. Ik vraag me af wie hier langs komen om te beïnvloeden maar dat mag de inzet niet drukken. Om de 100 meter staan spreuken en hangen de vlaggen op de kop.
Het Buurserveen en het Haaksbergerveen zijn de laatste hoogveengebieden van Nederland. Ooit was er een gebied van 230.000 hectare in Nederland. Nu is daar maar 3.000 van over. Vandaar dat ze er alles aan doen om dit deel te bewaren en te vergroten. Het is een belangrijk gebied voor vogels maar ook insecten (voedsel voor vogels) gedijen hier goed. Er zijn wel 23 soorten libellen te vinden in dit hoogveen. We zien er een paar van. In het gebied is een plankenroute uitgezet die door crowdfunding gerealiseerd kon worden. Om de paar planken zien we wie ervoor betaald heeft. Waarvoor dank want het is leuk om dwars door het gebied te kunnen lopen, ook als het nat is. Daar hebben we nu weinig last van want er is nog steeds een regentekort in Nederland.
Hierna lopen we door de velden en langs de typische modderpaden van dit gebied richting de Oostdorper watermolen. In Groningen zie je dit soort wegen niet want dat zou een grote blubbertroep worden. De molen staat er mooi bij. In 1946 was dat anders want toen heeft een waterstroom hem weggespoeld. Daarna is het gerestaureerd en in 1987 hebben ze de puntjes op de i gezet. Nu is hij weer volledig functioneel en in de weekenden draait hij. Er zijn drie raderen. Twee raderen worden gebruikt voor het malen van graan. Een rad zorgt voor het persen van olie. We zijn er eerder deze week een keer ’s avonds geweest en dat leverde een mooi plaatje op.
We zijn halverwege de route van vandaag en zitten een steenworp van de camping vandaan. We gaan dus even een bammetje doen bij de bus en dan kunnen de schoenen ook even uit. Het lichaam vond dat het niet voldoende aandacht kreeg en is een nieuw offensief met knellende tenen en blaren begonnen. We wisselen schoenen, plakken pleisters en sussen de boel wat. We moeten tenslotte nog een stukje.
Ik had graag even op landgoed het Lankheet gekeken en dan met name het waterpark. Daar hebben ze een vloeiweidesysteem opgezet om vervuild water te filteren. Het vieze water gaat door drie rietvelden heen en komt er als schoon water weer uit. Normaal gesproken kun je door deze velden heen struinen maar voor de afvoer van de afvalstoffen moet het riet jaarlijks gemaaid worden en daar zijn ze nu net mee bezig.
Hierna lopen we een tijd langs de Koffiegoot. Eigenlijk heet hij de Middelhuisgoot maar omdat er altijd bruin water doorheen loopt, noemen ze hem hier de Koffiegötte. Toch schijnt het water niet vervuild te zijn want er zijn speciaal vistrappen aangelegd en de zeldzame modderkruiper komt erin voor. Dat zal nu wel afgelopen zijn want het ziet er voor mij uit als een droge sloot.
Uiteindelijk brengt de route ons bij de Berkel. In dit voormalige riviertje dat nu meer op een kanaal lijkt staat wel voldoende water. We lopen er een lang stuk langs maar ook hier komt geen schip meer voorbij. Via het dorpje Rehobooth (wie verzint dit soort namen?) komen we bij de Mallumse molen. Deze molen stond er al in de vijftiende eeuw en men was vroeger verplicht om hier het graan te laten malen. Maar nu heeft hij vakantie en staat even niets te doen.
Het is hierna nog een klein stukje naar Eibergen en dat is maar goed ook. De voeten schreeuwen om aandacht. Wat daarbij niet helpt is dat we net de bus terug voor onze neus zien wegrijden. Toch is dit ook weer een voordeel want nu kunnen we vast even boodschappen doen in Eibergen. Eenmaal terug op de camping vergelijken we blaren. Hierbij vallen we beide in de prijzen. Mevr. van der Veeke met het grootste aantal en de grootste oppervlakte maar ikzelf gooi hoge ogen met uitvoering en presentatie. Afijn, morgen verplaatsen we naar de volgende camping en krijgen de voeten even rust. Ik hoop dat het gemopper van de voeten daarna over is.
Van KOEKKOEKsbrug naar EI-bergen is een etappe die wat vogeligheid goed past binnen het Trekvogelpad. Met de kanttekening dat een ei hoogstens een potentiële trekvogel is. An sich is een ei geen migrant.
Prachtige omgeving mensen! En de streektaal is ook mooi! Ik wil we me er niet mee bemoeien (Doe dat dan ook niet!!😉) Maar ik zie dat mevr van der Veeke sandalen aan heeft, is dat wel een goede keuze?
Leuk dat jullie weer op pad zijn en dat wij mee mogen genieten. Veel plezier en hopelijk mooi weer.