Well saipet is hauf shaven.(*)

We zijn weer thuis, de wasmachine draait op volle toeren en de bus is lekker afgesopt. En ik heb nog steeds last heb wegwee dus we pakken een setje schoon ondergoed in om weer op pad te gaan. De bus mag deze keer een tijdje uitrusten want we gaan met ons stalen ros.

De reis gaat deze keer naar Schotland. Komende maandag zitten we op de boot naar Newcastle. Ik hoop op een beetje rustig weer want een wiebelende zee maakt mijn ingewanden toch wel wat onrustig.

Opmerking: Op bovenstaande kaart zie je wat we ongeveer willen doen.

Na aankomst steken we eerst over naar de westkust via de Hadrians Wall Cycle Way. Dit is een route die we ook al eerder andersom gefietst hebben. Daarna volgen we min-of-meer de kust naar het noorden toe. Hierbij probeer ik zoveel mogelijk stukken te bezoeken die ik nog niet eerder gezien heb. Bijvoorbeeld het eiland Arran en de buitenste Hebriden. Dit is een woeste eilandengroep voor de westkust van Schotland. Ik zie plaatjes van ruige landschappen, zoals we ook op de Faeröer zagen, maar ook foto’s van goudgele stranden.

In elk geval hebben ze daar eeuwen vrij geïsoleerd geleefd en dat doet wat met de mensen en het land. (Om een indruk te krijgen hoe het leven daar is, lees het boek ‘I am an island’ van Tamsin Calidas).

Via Ullapool komen we weer op het vasteland (of eigenlijk gewoon weer op een ander eiland wat ze dan het vasteland noemen) en dan gaan we verder naar het noordelijkste puntje van –daar is hij weer- het vasteland van Groot-Brittannië; John O’Groats. Ze zeggen dat de regen en de wind de grootste uitdaging voor ons worden maar ik denk dat het dit deel gaat worden. Omdat het zo’n mooi stuk is, hebben ze er een hele bekende toeristische route van gemaakt; de NC500. Dat betekent dat de (smalle) weg gevuld zal zijn met campers, caravans, auto’s en motoren. En twee fietsers.

Afijn, op de een of andere manier zullen we daar wel komen. Daar nemen we de boot naar de Orkneys, een eilanden-groepje boven –roffflll- het vasteland (niet de noordelijkste eilanden want dat zijn de Shetland eilanden die een stuk noordelijker liggen).

Vanaf de Orkneys hoop ik een ferry te nemen naar Aberdeen. Die brengt ons een stuk zuidelijker aan de oostkant van Schotland zonder te hoeven fietsen. Vanaf daar zakken we af, al dan niet langs de kust, naar Newcastle. Onderweg slaan we Edinburgh natuurlijk niet over. Een prachtige stad die we graag nog een keer bezoeken.

Hoe lang gaat dit feest duren? Daar heb ik geen idee van aangezien we tegenwoordig alle tijd hebben. Ik heb de boot terug (nog) niet geboekt. Mijn inschatting is dat het binnen 6-7 weken wel moet lukken.

Ik hoop onderweg wat blogs te kunnen maken maar ik merk in de praktijk dat het steeds meer inspanning vraagt. Hoe ik dat vroeger deed is me nu een raadsel maar het moet vast lukken om af en toe wat foto’s te plaatsen. We gaan het zien.

(*) Goed ingezeept is half geschoren.