Trekvogelpad (8)

Maandag 18 september 2023
Van Weesp naar Hilversum (20,7 km + 2 km naar station)

Een kleine anderhalf jaar geleden eindigden we in Weesp met een aantal vrienden die toen meeliepen. Vandaag staan we weer in Weesp. In de tussentijd hebben we nog wel trajecten gelopen maar die zaten meer aan de oostkant. Toch hebben we besloten om in Weesp verder te gaan. Voor mijn gevoel was dat de beste richting. De bus staat op de camping de Zeven Linden in Baarn en met de trein is het een klein stukje naar Weesp. We wijken even van de route af om in het centrum op zoek te gaan naar koffie. Er is op maandagochtend weinig open maar café de Eendracht schenkt een goede bak en serveert er ook nog appeltaart bij.

Weesp is niet altijd een vestingstad geweest. Pas na de belegering door de Fransen in 1672 was men er klaar mee en bouwde ze bolwerken en bastions. Dat heeft niet kunnen voorkomen dat ze in 2022 bij Amsterdam ingelijfd zijn. Het ligt strategisch aan de Vecht, die ze ook wel de Utrechtse Vecht noemen, een titel die wat voorbarig is want de Hollandse Vecht had er ook wel bij gepast. Beide provinciën hebben aanspraak op deze rivier gemaakt. Nu ligt de provinciegrens deels in de rivier.

Bij het verlaten van Weesp komen we langs het Torenfort aan Ossenmarkt dat onderdeel was van de Nieuwe Hollandse waterlinie. Het was als een van de laatste forten gebouwd en in 1892 ging het over naar de Stelling van Amsterdam. Beide waren overigens verdedigingslinies.

Hierna komen we op lange rechte wegen door het polderlandschap van Utrecht. Weidse uitzichten maar wel een beetje saai om zoveel over het asfalt te lopen. Een voordeel is wel dat er nauwelijks verkeer is, geen auto’s, geen fietsers en ook geen wandelaars. Ondertussen krijg ik wel last van mijn voeten. Ik heb verkeerde sokken aan en dat geeft potentiele blaren. Gelukkig heeft Mevr. Van der Veeke zogenaamde wandelwol mee. Dat blijkt net zoiets als Haarlemmer olie. Het is de gewone schapenwol die je wel eens in het prikkeldraad ziet hangen. Bij gebrek aan beter stop ik het in mijn sokken en loop door.

We zijn blij als we bij het Naardermeer (plaatselijk spreekt men van oudsher over de Naardermeer, van de droogmakerij van het Naardermeer of de Naardermeerpolder) komen. De route loopt daar grotendeels omheen door stukjes bos met soms een uitzicht op het meer. Het Naardermeer heeft wel een bijzondere geschiedenis. Het is een natuurlijk meer (veel van de andere plassen in de omgeving zijn door turfwinning ontstaan) dat al in de Romeinse tijd is gevormd.  Gedurende de eeuwen is het gegroeid doordat bij hoog water en stormen stukken veen werden weggeslagen. Tijdens de Tachtigjarige oorlog (1629) is een stuk ingepolderd en nog hetzelfde jaar weer onder water gezet om te voorkomen dat de Spanjaarden Amsterdam binnen zouden vallen. In de 19^e eeuw zijn een paar pogingen gedaan om het droog te malen (pompen). In 1809 lukte het de molen de Onrust niet.

Maar in 1833 lukte het Willem Rutgers van Rozenburg wel met een stoomgemaal de Machine. Het kostte hem wel twee en een halve ton goud. Maar de polder bleek erg slechte grond te hebben dus al na twee seizoenen trok hij de stekker eruit (alhoewel ik betwijfel of hij überhaupt wist wat een stekker was). Binnen no-time liep de polder weer vol en werd het weer een natuurgebied. Maar… rond 1900 wilde Amsterdam er een vuilstortplaats van maken, iets waar Jac. P. Thijsse en Eli Heimans voor gingen liggen. Ze richtten Natuurmonumenten op en kochten het gebied. Hiermee is het in 1906 het eerste natuurreservaat van Nederland geworden. Overigens zorgt de Onrust nog steeds voor de bemaling. Van de Machine is alleen het gebouw nog over.

Uiteindelijk is het nu een prachtig vogelgebied waar je de zwarte stern, aalscholver, purperreiger en rietzanger kunt vinden. En waar je in het omringende struweel ook de winterkoning, de roodborst, de zwartkop, de boomvalk en de zilverreiger kunt zien. En ook nog de keep, wie kent hem niet? Nou, ik dus niet en dat is ook niet zo raar. Want hier lees ik dat er maar 4-5 broedpaartjes voorkomen in Nederland.

Het Naardermeer was een genot om langs te lopen. Hierna lopen we door de buitenwijken van Naarden en daarna om Bussum heen langs de Karnemelksloot en door de Keverdijkse polder over de Melkmeent. Enorme lange rechte asfaltstukken en dat is <gaaaaaap> saai. Overigens heeft Natuurmonumenten deze polders gekocht omdat veel water uit het Naardermeer weg loopt (ze hoeven dus niet eens te bemalen). Door hier het waterpeil te verhogen wordt dat tegen gegaan. En het heeft als bijkomend voordeel dat het veel kieviten, watersnippen en tureluurs aantrekt.

Bij landgoed Bantam gaan we weer de bossen in. Vroeger moest je een entreekaartje kopen maar tegenwoordig (het is ook van Natuurmonumenten) kun je er gewoon doorheen lopen. Het gaat bijna naadloos over in het Spanderswoud. Dit is ooit begonnen als productiebos maar nu wil men er een natuurlijk bos van maken. En dit is jammer voor de exoten zoals de lariks en de spar. Ze worden meedogenloos afgevoerd.

Bij de Zanderij is een natuurbrug aangelegd zodat het wild kan zwerven over het Gooi én over de Utrechtse Heuvelrug. Reeën, vossen en konijnen passeren dagelijks. Maar ook dassen, boommarters, bunzingen, hermelijnen, eekhoorns, wezels en de incidentele egel en mol maken gebruik van deze brug over snelweg en treinspoor. En wij natuurlijk, ook een soort wild dat niet overreden wil worden.

De Westerheide moet wachten tot morgen. Wij voelen de benen en de heupen na 20 kilometers en buigen af naar het station Hilversum Mediapark. Daar pakken we de trein terug naar Baarn. We kunnen net nog boodschappen doen en op de camping komen voordat een enorme plensbui uit de lucht valt. Dat is wel even een gelukje want de hele dag hebben we droog bij aangename temperaturen kunnen wandelen. En nu zitten we droog in de bus met het gezellige getik op het dak. Als nu mijn voeten ook nog minder zeer gaan doen, dan zou het helemaal perfect zijn.