Donderdag 21 september 2023
Van Baarn naar Soesterberg (21 km)
Ondanks dat we gisteren een rustdag hadden, hebben we het niet erg rustig gehad. Met Corrie spreken we af om te lunchen in Baarn en daarna moeten we ons naar de camping haasten omdat Loes langs komt en blijft eten. Allemaal heel gezellig.
Vandaag gaan we weer op pad. De weermannen hebben er al de hele week voor gewaarschuwd; op donderdag regent het. En ze hebben gelijk. Het regent als we om zeven uur opstaan, het regent als we om half tien vertrekken en het regent als we om zes uur thuiskomen. En tussendoor regent het ook. Voor ons is dat geen reden om thuis te blijven. Het regenpak gaat aan en we gaan op pad.
We lopen vandaag bijna de hele dag door de bossen en het is heel zen en rustgevend om het geruis van de regen op de bladeren te horen en het gedrup in de plassen. Er zijn apps die deze rust verkopen en wij krijgen het zomaar in de schoot geworpen.
We vertrekken vanaf de camping, het stuk vanaf Baarn tot de camping lopen we pas op het laatst. Boswachterij de Vuursche wordt gevormd door voormalige landgoederen. Vandaar dat we regelmatig statige beukenlanen tegenkomen. Er staan voornamelijk naaldbomen maar vanaf midden vorige eeuw probeert men meer variëteit te krijgen, onder andere door lariksen te planten. Werd vroeger het dode hout allemaal geruimd, tegenwoordig laten ze het aan de natuur over. Dit levert niet alleen voeding voor de bodem op maar ook meer insecten en daardoor meer insectenetende soorten zoals vogels en vleermuizen.
Ik sta me even te verbazen bij een schuimvoetende boom. Het lijkt wel of ze daar shampoo gemorst hebben maar het schijnt een natuurlijk proces te zijn. Op de bast zitten algen, mossen, stoffen uit de boom en ook eiwitten. Daarnaast komt er ook saponine uit de bomen. Ze gebruiken dat als afweer tegen de insecten. Dat alles samen maakt van de boom een schuimkanon. Je ziet het overigens alleen bij harde regenbuien. In de herfst zijn er ook allerlei paddenstoelen te zien. We struikelen bijna over een Bondarzewia Berkeleyi die zo groot als een soepbord is. Hij klinkt als een Poolse landarbeider maar het is een schimmel die over de hele wereld voorkomt.
We lopen van het ene natuurgebied in het andere. Via het Erfgooiersbos en het Maartendijkse bos komen we bij Lage Vuursche dat ze ook wel het pannenkoekendorp noemen omdat er zoveel pannenkoekenrestaurants zijn. Op de kruising waar we aankomen zien we er al drie. Overigens kampen ze alle drie met personeelstekort aan de borden voor de deur te zien. Toen Beatrix klaar was met het land besturen, is ze hier, op Drakensteyn, gaan wonen. We wilden even op de koffie bij haar maar vandaag is schoonmaakdag en ze zit net met haar rubber handschoenen de koninklijke pot te schrobben. Daarom maar een koffie bij een van de pannenkoekrestaurants.
Na de koffie regent het, zo mogelijk, nog harder. Over een aaneenschakeling van verschillende landgoederen volgen we het pad door de bossen. We gaan over landgoed Pijnenburg en over landgoed Op Hees. Op beide werd vroeger turf gestoken dat allemaal naar Amsterdam ging. Ondertussen beginnen we ook aardig trek te krijgen. Andere keren had ik brood gesmeerd maar omdat we het gisteren met al dat bezoek te druk hadden om brood te kopen, hebben we wat beleg mee en vanochtend wat broodjes gekocht bij de receptie van de camping. En in het bos zijn geen bushokken om even droog wat te smeren. De maag rammelt intussen zo dat we toch maar besluiten dit in de regen te doen. Terwijl we dit doen, stopt er een moeder met twee jongetjes in een bakfiets. Al snel wordt duidelijk waarom. We staan naast een grote plas en de jongetjes willen wel eens weten hoe diep die is. Hij is precies diep genoeg om de laarzen van de kleinste vol te laten lopen. Geweldig dat zulke kinderen bestaan en dat er moeders zijn die zulke kinderen laten bestaan.
De bossen worden even onderbroken door de Lange en Korte Duinen. Deze zandverstuiving is ontstaan door overbegrazing door schapen. Om het binnen de perken te houden werden er bomen omheen geplant. Inmiddels is men erachter dat dit een zeldzame biotoop is. Omdat het levend stuifzand is, loopt er nogal wat zand weg van de vlakte. Om hem in stand te houden worden er elk jaar vrachtwagens vol zand van de ene hoek naar de andere hoek verplaatst.
Over landgoed de Palz komen we bij de voormalige vliegbasis Soesterberg. Hier ligt nog steeds een enorme hoeveelheid asfalt. In 1910 begon men hier met een vliegveld. In de Tweede Wereldoorlog werd het flink uitgebreid. Hier vertrokken veel Duitse toestellen voor een bombardement in Engeland. Na de oorlog werd het compleet kapot gebombardeerd om in 1954 weer opgebouwd te worden zodat de Amerikaanse luchtmacht hier terecht kon. In 1994 vertrokken die en werd het een helikopterbasis. Begin 21e eeuw is het nog een tijdje een detentiecentrum voor asielzoekers geweest. Tegenwoordig zit het Nationaal Militair Museum erin.
We steken deze grootste militaire landingsbaan over om in Soesterberg te komen. Daar nemen we de bus naar Amersfoort en dan de trein naar Baarn. Ondanks de regenkleding zijn we toch nog behoorlijk nat geworden. Naast het station in Baarn zit de Generaal, een Jugendstil-achtig gebouw waar we lekker even uitrusten, opwarmen en opdrogen. De laatste drie kilometer naar de camping terug zijn daarna een eitje. Ondanks de regen was het weer een mooie dag. Morgen gaan we verkassen naar een andere camping.
Wat een doorzetters om met deze regen te blijven wandelen Hoewel jullie door een prachtig gebied lopen
Dat is bij mij om de hoek, (ik woon 1 min van Kasteel Groeneveld)
de komende etappes zijn goed te doen, veel bos. De etappe die Langbroek passeert is het even doorbijten, vooral saai asfalt. maar daarna gaan jullie richting de veluwe :-).