Trekvogelpad (12)

Maandag 25 september
Vaan Maarn naar Leersum (19 km)

Gisteren zijn we geëindigd bij het station in Maarn. Daar pakken we vandaag de route weer op en lopen langs het authentieke stadhuis van Maarn weer de bossen in. Deze keer zijn het de Kaapse bossen die vooral beplant waren met eiken. Uit de bast van de eik wordt looizuur gewonnen voor de lokale leerlooierijen. Nu proberen ze er weer meer heide in te krijgen door het gebied te plaggen en om de biodiversiteit te stimuleren is er een natuurpoel aangelegd. Maar we zien ook bouwwerkzaamheden van kapitale villa’s. Net als vroeger trekken er nog steeds rijke mensen deze kant op. Chalet Helenaheuvel is helaas gesloten dus de koffie moet even wachten. Wel leid ik Mevr. Van der Veeke vandaag naar meerdere hoogtepunten voor we in Doorn aankomen.

In Doorn vinden we wel koffie. En deze keer hebben we er een ski-gebakje bij. Volgens de ober een specialiteit van de Utrechtse Heuvelrug. Iets wat ik niet helemaal kan plaatsen maar het gebakje ziet er inderdaad als een ski-piste uit. Hij smaakt overigens voortreffelijk.

Bekende mensen uit Doorn zijn Prinses Irene en de schrijver Simon Vestdijk. Beide hebben hier jaren gewoond. Van Vestdijk hebben ze zelfs een levensgroot beeld in het midden van het dorp staan.  

Maar Doorn is vooral bekend door Huize Doorn waar keizer Wilhelm II  zijn laatste jaren sleet nadat hij gevlucht/verbannen was uit Duitsland. Die Wilhelm is wel een apart figuur. Hij was de kleinzoon van Koningin Victoria van Engeland. Bij zijn geboorte ging er wat mis en daardoor is een van zijn armen nooit goed ontwikkeld. Dit leverde hem een minderwaardigheidscomplex op dat hij zijn leven lang meedroeg. Daarnaast was zijn jeugd ook een hel en tot overmaat van ramp werd hij ook nog keizer omdat zijn vader veel te vroeg aan keelkanker overleed. Zijn stijl van regeren kan alleen maar zwak en zwalkend genoemd worden. Eigenlijk kon hij niet regeren. Hij wist te weinig van de zaken waar hij over moest beslissen en nam ook steeds de verkeerde beslissingen. Deze manier van aansturen gebruikte hij ook tijdens de Eerste Wereldoorlog waardoor hem veel van het leed werd aangerekend. Aan het einde daarvan werd de republiek Duistland uitgeroepen en was er voor de keizer geen plek meer.

Hij vroeg asiel aan in Nederland en kreeg dat ook. Hij woonde eerst een tijdje in Amerongen en kocht daarna van zijn eenmalige oprotpremie Huize Doorn. Die liet hij verbouwen en moderniseren. Hij mocht een paar dingen uit zijn oude paleizen over laten komen. Dit resulteerde in 59 treinwagons met spullen waarvan er maar een heel klein deel in zijn huis kon. Tot zijn dood in 1941 leefde hij in Huize Doorn. Hij was geen gevangene maar mocht niet veel meer. Het was hem bijvoorbeeld verboden om zonder toestemming meer dan tien kilometer van Doorn vandaan te gaan. Naar Duitsland mocht hij sowieso niet meer. Hij leefde zich voornamelijk uit door te spelen dat hij nog steeds een keizer met invloed was, te tuinieren en bijna alle bomen op zijn landgoed om te hakken (ondanks zijn halve linkerarm).

Tijdens de wandeling komen we langs Huize Doorn maar zien er maar  weinig van. Reden genoeg om er de volgende dag weer langs te gaan om het beter te bekijken en ook binnen te gaan kijken. Het huis en de inrichting is in exact dezelfde staat als na zijn dood in 1941. Je kunt er alleen met een rondleiding in (behalve op zondag) en die is zeer de moeite waard.

We verlaten Doorn en hiermee ook de bossen. We komen meer in het open land, de bospaden worden vervangen door asfaltwegen en de bossen door weilanden. Onderweg is genoeg te zien want het wemelt hier van de kasteeltjes en landhuizen omdat veel van de Utrechtse adel hier een buitenverblijf liet (ver)bouwen. Niet allemaal zijn ze even goed te bekijken, een aantal zijn zeer gesteld op hun privacy.

Van het 14^e eeuwse kasteel Lunenburg staat alleen de toren er nog. De rest is in de Tweede Wereldoorlog weggebombardeerd door de Engelsen omdat er Duitse legervoertuigen geparkeerd stonden. Het is hierna wat gerestaureerd maar het is niet publiekelijk toegankelijk.

Hierna komen we in het plaatsje Langbroek. Vroeger liep hier de rivier de Kromme Rijn maar die is in de 12^e eeuw bij Wijk bij Duurstede afgedamd waardoor hier slechts een klein stroompje overbleef. Hierdoor kon het gebied beter ontgonnen worden. Om het water nog beter kwijt te kunnen raken is in 1240 de 14 kilometer lange Langbroekwetering uitgegraven. Haaks daarop kwamen sloten en het land ertussen kon gebruikt worden.

Verderop komen we de Walenburg en de Sandenburg tegen. De eerste is een donjon uit de 14^e eeuw maar er is niets van te zien. Dichterbij komen kan ook niet want je struikelt continue over de prive-bordjes. Het kasteel Sandenburg op landgoed Sandenburg is wel goed te zien. Dit kasteel is ook uit de 14^e eeuw maar werd in de 19^e eeuw flink uitgebreid.  Het lijkt nu meer op een sprookjeskasteel en ziet er goed onderhouden uit. Je kunt er kantoorruimte huren, vergaderen maar ook trouwen. Het zal wel een kapitaal kosten om het te onderhouden en dan is dit soort neveninkomsten noodzakelijk.

Verderop zien we nog de poort van kasteel Groenestein. Dat is ook het enige wat van dit kasteel over is gebleven. Achter het kasteel lopen we nog een klein stukje door een bezemstelenbos. Deze bossen worden vooral gevormd door essen. Deze boom loopt snel weer uit na het snoeien en levert al na een paar jaar lange rechte takken die goed voor (tuin) gereedschap gebruikt kunnen worden.

Hierna komen we vooral op asfaltwegen waar best veel verkeer is. Dat is minder leuk lopen. Bij Kasteel Broekhuizen besluiten we dan ook van de route af te wijken en rechtstreeks naar het centrum van Leersum te lopen waar we de bus terug pakken. Natuurlijk kijken we nog wel even naar Kasteel Broekhuizen dat er florissant bij ligt. Het huidige witte huis wat we zien is uit de 19^e eeuw. Tegenwoordig is het een hotel en restaurant. Leuk weetje is dat hier van 2013 tot 2016 het programma ‘Heel Holland bakt’ is opgenomen.