Ziltepad (2)

Uithuizermeeden – Usquert (14,9 km)

Eerst weer dank aan de mensen die zich bij de reizigers van de niet genomen weg gevoegd hebben. Ben en Ingrid, Joop, en Hilda, dankjewel voor je bijdrage om de site in de lucht te houden. Het wordt zeer gewaardeerd. Wil je ook medereiziger worden? Kijk hier hoe dat kan.

Ondanks de grijze luchten en de frisse temperatuur, willen we er wel weer even uit om te wandelen. We nemen, vanuit Baflo, de trein naar Uithuizermeeden en pakken het traject Uithuizermeeden-Usquert op.

Over Uithuizermeeden en de Mariakerk heb ik het vorige keer al gehad. Van Uithuizermeeden zien we vandaag niet veel meer omdat we rechtstreeks vanaf het station naar de route lopen. We komen dan bij de Rensumaborg. Een borg waar ik nog nooit van gehoord heb. Het schijnt er al vanaf 1500 te staan en na diverse eigenaren, waaronder een tuinbouwschool, is het in bezit gekomen van de Rensuma Boon stichting, opgericht door de tuinarchitecte Renske Boon, die de tuinen weer in oude glorie hersteld heeft. Deze tuinen kun je bezichtigen maar vandaag zijn de hekken dicht. Jammer, want in de tuin staan prachtige stinzenplanten en er worden zeldzame appelrassen gecultiveerd.

Aan het einde van de zichtlijn staat een heuveltje met daarop een uitkijktorentje. Als het niet zo mistig was geweest dan hadden we tot de zeedijk kunnen kijken. Maar we zien nog altijd meer dan volgend jaar. We kunnen nu al nauwelijks over de begroeiing heen kijken, laat staan dan. Eigenlijk vind ik de windwijzer op het huisje het meest bijzonder hier. Het laat wederom een zeemeermin zien maar deze is wat corpulent en denkt dit te kunnen oplossen met bokslessen.

Via de Oudedijksterweg gaan we verder. In de dertiende eeuw lag hier de dijk en klotste de zee hier tegenaan. In de afgelopen eeuwen zijn de Uithuizerpolder, de Eemspolder en de Emmapolder hier ingedijkt en schoof de zeedijk een stuk op. Die deed zijn werk niet heel goed, getuige de vele doden bij de Kerstvloed van 1717. Daarna is de Middendijk aangelegd die een betere bescherming gaf. Van bovenaf is het verschil tussen het oude land en het nieuwe land goed te zien. De eerste is veel kleinschaliger verkaveld terwijl het nieuwe land langgerekte kavels heeft.

Via de langgerekte wegen komen we bij Uithuizen, waar we in eerste instantie bijna helemaal omheen lopen voor we naar het centrum gaan. Daarbij komen we als eerste langs de Jacobus de Meerderekerk. Deze kennen we nog van het stempeldrama voorafgaand aan onze pelgrimsreis. Zoals een goede kerk betaamd, is deze ook weer gesloten dus we kijken wat rond. Onder het beeld staat het pelgrimsmotto dat wij natuurlijk ook ter harte nemen:

Pelgrim,
je verlangen is groot
je weg is lang
je bent gedragen
je bent geborgen
vraag

Met deze stichtelijke woorden smaken de boterhammen nog veel beter. Ondertussen verbazen we ons over het contrast tussen de bestaande huizen en de nieuwbouw naast de kerk. Met de buik vol gaan we het dorp verder door. Je kunt zien dat het een rijk dorp is geweest want er staan heel wat architectonisch mooie panden. En als je de Liefde zoekt, dan kun je hier ook terecht want het is de naam van de molen in het dorp.

Aan het einde van de straat staat de Jacobikerk. Jammer dat ook deze weer dicht is want vooral het interieur schijnt erg mooi te zijn met als klapstuk een orgel van Arp Schnitger en mooi houtsnijwerk (voor plaatjes zie deze link en als je toch even binnen wilt kijken, klik dan hier). En één keer raden wat voor windwijzer er op de toren staat.

Langs rustige landweggetjes lopen we naar Usquert. Je verwacht het niet maar zelfs op het Groningen platteland kun je zomaar een Zen Tempel tegenkomen. Het zit in het gebouw waar ooit de vader van Seth Gaaikema een volkshogeschool stichtte om de jeugdwerkeloosheid aan te pakken en om de mensen dichter bij elkaar te brengen. Want je had hier grote verschillen tussen de rijke boeren en de arme arbeiders. En eigenlijk is het tegenwoordig niet anders. De rijken worden maar rijker en voor de armere mensen blijft het ploeteren.

We komen langs de wierde van Ölddörp dat, met 7 meter, eens het hoogste punt van Groningen is geweest. Bij het afgraven van de wierde zijn munten en scherven gevonden. Van de hoogte is nu weinig meer te zien en van de oorspronkelijke vijf boerderijen van Ölddörp zijn er nu nog twee over.

We steken de provinciale weg over en lopen het laatste stukje naar Usquert. Ook hier staan weer gigantische kapitale boerderijen. En daartussen kleine arbeidershuisjes. Vandaar dat het hier na de Tweede Wereldoorlog een rood bolwerk werd. De SDAP en de PvdA haalde hier de meeste stemmen binnen. Vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw is dat langzaam achteruit gegaan.

In Usquert worden we begroet met de woorden

twintig eeuwen gingen heen
nog veel ouder is deze steen
en hij houdt ons allen voor:
denk eraan – de tijd draait door!

Je moet er maar op komen. Ons einddoel is de Petrus en Pauluskerk in het midden van het dorp. Ook hier staan mooie huizen en Villa Biwema spant de kroon. Een prachtige pand in Art Nouveau stijl. En het is ook nog te koop. Als ik op Funda kijk zie het dat het ook nog een koopje is. Negenenhalve ton is werkelijk niets voor zo’n villa. En op de foto’s en filmpjes zie ik dat hij ook nog in prachtige staat is. Maar ja, Usquert…
Er is nog wel meer te zien in Usquert maar dat is voor een volgende keer.

We kijken even bij de kerk in de hoop daar een stempel en het nieuwe boekje te scoren. Maar ook deze kerk is zo gesloten als de dijen van een non dus we gaan door naar het station. Met wat hollen kunnen we net weer de trein naar Baflo halen anders waren we een uur op het desolate station gestrand. En hiermee sluiten we toch weer een mooie wandeldag af.