Dinan - St. Launeuc

Vannacht prima geslapen alhoewel we midden in de nacht door de hitte zijn bevangen. Alles uit en alles eraf gaf wat verkoeling, maar het bleef een wisselbad met dekens erop en eraf. Het ontbijt is prima en de man van de B&B zit wat verlegen om een praatje. Sterker nog, we vermoeden dat de extra tafel die gedekt is voor hem is, als we hem maar uitnodigen. Maar dat doen we toch maar niet.
Buiten is het mistig en het miezert een beetje. We hebben wat boodschappen nodig voor de lunch dus we gaan in Dinan op zoek. Ria scoort eindelijk een tandenborstel, bij de slager kopen we een worstje en de bakker levert brood. Voor de rest is op dit tijdstip nog niets open. Door de regen is het glibberen op de klinkers van Dinan. Voorzichtig dalen we af en komen zonder valpartijen beneden. Voor Lucas is dat niet spannend genoeg en in het bos weet hij alsnog onderuit te gaan. Behalve zijn ego is er weinig schade. De schade zit meer bij Ria. Sinds gisteren heeft ze last van haar knie en slikt ze pijnstillers. En gedurende de dag wordt het ook niet beter.
Het eerste stuk moeten we dezelfde weg terug. In Léhon bekijken we de abdij uit de 12e eeuw nu wat beter. Sommige mensen vinden het hier wel gezellig en liggen er al vanaf 1240. Er is ook een mooie binnenplaats.

Langs het water fietsen we terug. Gisteren vertelde ik dat het niet herfstiger kon worden. Ik had het mis. Het kan wel. De mist, het vocht en de natte bladeren maken het af. Het is windstil en de reflecties van de bomen in het water zijn een plaatje. Maretakken genoeg hier, dus we begrijpen eigenlijk niet zo goed waarom Panoramix ze altijd zo moeilijk kon vinden.

Bij Trévon komen we weer op een oude spoorlijn. Hier krijgen we ook een hele reeks caches achter elkaar. Voor de eersten stoppen we nog. Een zit vernuftig in een paal verstopt. Maar het wordt wat saai dus we slaan er een aantal over. Meestal struikel je er bijna over en we maken er een sport van te raden waar hij ligt voor we gaan kijken Bij het langsfietsen zien we hem soms al liggen. Intussen hebben we ook al zin in koffie. Er komt geen bankje, dus we gaan gewoon op het pad zitten. Buiten ons is er toch niemand onderweg. Bij elke kruising staan levensgevaarlijke paaltjes. We snappen niet hoe iemand zoiets kan bedenken maar ze zitten wel prima.

De laatste cache besluiten we nog te doen. Deze ligt bij een stationnetje. Geheel blasé wordt van afstand al gewezen waar hij ligt. Niet dus. Een ander graaft een steen leeg. Ook niet. Uiteindelijk blijkt hij onder een oud stukje rails te liggen. Erin zit Obelix, die Ria onder haar hoede neemt.

In Merdréac hopen we een warme lunch te kunnen vinden. Er is niets open. Mensen proberen ons te helpen maar begrijpen gewoon niet dat je met de fiets niet 10 kilometer of meer omfietst. We hebben nog een goed alternatief. Brood met worst. Deze nemen we bij het voormalig stationnetje in een open wachtruimte want het miezert nog steeds af en aan. We snapten al niet waarom we weer via de gewone weg geleid worden maar hier zien we waarom. Ze hebben een deel van de spoorlijn laten liggen en daar kun je met gekoppelde fietsen overheen.

Na een tijdje komen we weer op de voie verte. Het is hier mooi fietsen. Bij goed weer zal het nog mooier zijn. In St. Méen-le-Grand doen we boodschappen bij de supermarché. Er is geen restaurant in de buurt van waar we overnachten dus we doen boodschappen voor een semi-koude maaltijd. Daarna is het nog een klein stukje die we, helaas, niet droog overbruggen. De miezer gaat over in regen. Toch wel nat komen we aan bij le Manoir-des-fees.

Het boeken van deze gelegenheid was een bijzonder aangelegenheid. Op internet was ik op zoek gegaan naar hotels en B&B’s. In Frankrijk noemen ze de laatste ‘Chambre d’Hôtes’. Even googlen op deze term en de plaats waar we stoppen en er komt een keurig lijstje met verhuurders. Maar hoe maak je de keuze? Heel simpel. Je kiest diegene die niet alleen Frans spreekt, maar ook Engels, Italiaans en…Nederlands. Daar wil ik wel boeken en ik stuur een mail. Niet in het Nederlands, want ik moet het nog zien dat ze dit spreken, maar in het Engels. En soms een beetje in mijn schoolfrans. Vanaf daar gaat het bergafwaarts:

Mijn eerste vraag:

Good afternoon/Bon jour,
I hope you can read English? Or Dutch.
I have an inquiry. We would like to know if it is possible to stay with 4 persons (2 rooms) on 22 October. Can you mail back to me?

Het antwoord kwam snel

Dag,
Ya, er is een possibiliteit voor de 22 oktober voor vier personen
Zien mail van 31 augustus.
Groetjes
Sebastien

Dat ziet er redelijk uit. Misschien iemand die een tijdje in Nederland gewoond heeft. Ik probeer het wat concreter te maken. En omdat we ook moeten eten, informeer ik naar het restaurant wat er in het dorp zou moeten zijn:

Merci beaucoup pour l’information.
How can I book the rooms?
And a question about the restaurant. Is it open on Monday?

Hierna wordt het antwoord al wat lastiger te interpreteren. Maar het is nog goed te begrijpen:

Niet probleem.
Voor reserven, jullie me confirmeren per mail en ik uw verzend een contract met de mode betalling. Er is een restaurant naar Moncontour( specialist mosselen) en een andere naar Broons (specialist pancake Breton)

Groetjes
Sebastien

Volgens mij zijn die restaurants te ver weg, dus ik mail hem weer even terug:

Sebastien,
Thanks for the prompt reply. We will be coming on the bicycle (velo) so the restaurant should not be too far away, since we will already cycle 80 km that day. Moncontour and Broons seem to be too far away. Is there something closer by or is there a possibility to prepare our own food?

En daarna wordt het gokken wat hij bedoelt want zijn antwoord is:

Hello Hans,
Il kan uw besturen aan restaurant dat is gratis, we het doen aan fietsen onder probleem. We hebben een gewoonte maken. Ik verzeed de contract morgen, ik ben niet het huis nu.
Goedeavond
Sebastien

Hij is bestuurder van een gratis restaurant? Dat is mooi meegenomen. Maar wat doen ze de fietsen aan? En welk gewoonte hebben ze te maken? En als hij nu niet het huis is, wanneer is hij dan wel het huis? En gaan wij daar last van hebben of niet? Intrigerend. Ik overleg met mijn mede-fietsers en die zijn unaniem voor een ontmoeting met Sebastien.

Ik wacht een tijdje. Want huis wordt je niet zomaar en met name de transformatie terug zal wel wat tijd nemen. Maar dan wil ik toch een bevestiging en om hem tegemoet te komen gebruik ik ook Google Translate:

Sebastien,
Je voudrais renseigner sur la réservation de l’accord le 22 Octobre.
Merci!

Het antwoord is verrassend. Zelfs voor Sebastien:

Dag Hans,
Niet probleem voor de reservatie, dat is bloqueren maar ik moet traducteren de contract, dat neem time, bedankt
Sebastien

Gelukkig. We zijn er zeker van dat we terecht kunnen. Nog even wachten op de traductie van het contract. Dat zal een feest worden om te lezen. Ik kijk er nu al naar uit.

Helaas wordt ik teleurgesteld. Het volgende mailtje komt in het Frans. Gmail detecteert dat het niet in mijn moedertaal geschreven is en geeft een knopje om te vertalen. Daar komt een prima tekst uit zodat ik begrijp wat er van mij verwacht wordt. Alleen zijn ondertekening vind ik wat merkwaardig.

Als we bij huis van de feeën aan komen, dan is het een plaatje met zijn torentje. Daar slapen we ook. De man blijkt echt Google-translate-Nederlands te spreken. Hij heeft een tijdje in Nederland gewerkt. En hij spreekt zoals hij schrijft. We hebben een grote zitkamer met open haard (die wij en ook de heer des huizes niet aan de praat krijgen) en een eetkamer. En een lange en vrije (!) avond in het vooruitzicht. Gedurende deze avond hebben we een feestmaal met al onze boodschapjes. We hadden twee noodmaaltijden pasta bolognese mee. Er is brood, verschillende soorten kaas en worst. En natuurlijk een glaasje wijn erbij. De rest van de avond wordt lui doorgebracht op de bank met e-reader, IPad en computer. Vandaag waren het ongeveer 75 kilometers. Morgen een lange dag met meer dan 85 kilometer. Maar dan komen we aan de kust en daar kijk ik naar uit.