Dinsdag 24 oktober - St. Launeuc - Erquy
Vandaag
begint niet optimaal. Wat ik ook probeer, ik krijg de douche niet
warm. Ze had al gezegd dat het even duurt, maar na vijf minuten geef
ik het toch echt op. Een geluk is dat ze hier washandjes hebben, een
artikel wat ik zelden tegenkom in het buitenland.
Het ontbijt met warme pannenkoekjes maakt echter veel goed. Onze
gastheer komt er even bij zitten. Het blijft bijzonder om iemand
Google translate te horen praten. De kamers afrekenen is een koopje.
Het is maar 98 euro voor alles. Ik had al 33 betaald, dus maar 65
bij te leggen. De vijf euro wisselgeld is een probleem. Ik denk dat
ze de spaarpot van de dochter leeg hebben gehaald want ik krijg het
wisselgeld in muntjes van 20 eurocent. Daar ga ik dus niet de hele
dag mee fietsen dus het kan gelijk weer terug in de spaarpot.
We vertrekken in de mist. Het is 15 graden en wel aangenaam om te
fietsen. Vandaag is een lange dag want er staan een kleine 90
kilometers op het programma. Saskia verheugt zich op de kamer met
uitzicht op zee. Ik verheug me op de zee. Eerst moeten we
terugsteken naar de voie verte. Die volgen we nog maar een klein
stukje. Bij 20 kilometer verlaten we hem en rijden via een eigen
gemaakte route, over kleine wegen, naar het noorden. Dat is op zich
wel mooi fietsen en we ondervinden meteen het verschil met het
fietsen op een oud treinspoor. Minder modder maar wel ontzettend
veel klimmetjes. Altijd meer dan 10 procent en soms uitschieters tot
18 procent (volgens de meter van Lucas). Voor ons is dit zwaar maar
voor Ria nog veel meer. De knieklachten zijn er niet beter op
geworden. In een dorpje koopt ze extra pijnstillers en een
kniebandage.
Bij een boerderij liggen wat boomstammen. Een mooi plekje voor
koffie. De honden van de boerderij verderop slaan wel aan maar al
snel zijn ook wij onderdeel van het landschap voor hun geworden. Wel
slaat nu ook de poes aan van de boerderij waar we naast zitten. Maar
daar valt mee te leven.
Klimmend en dalend komen we in Moncontour. Dat is een kadotje dat we
niet voorzien hadden. Een mooi oud dorpje met steile straatjes en
authentieke stenen huisjes. Als we langs een parkje komen besluiten
we de lunch te doen. Daar komt zelfs de zon nog even bij kijken. Er
wordt alweer gesmikkeld van het brood, de vele soorten kaas en de
worst. Ik maak me wat zorgen over de afstand die we nog moeten doen.
Het is al half drie en we zijn pas op de helft.
Bij Yffiniac komen we bij de kust. Het duurt nog wel een tijd voor
we de zee zie. Daarom maken we, in een bushok uit de wind, onderweg
nog een kopje thee. Pas bij Jospinet komen we zo dicht bij de kust,
dat we ook daadwerkelijk even naar het water kunnen. Eindelijk.
Ik ben een kind van de zee. Nooit gerealiseerd tot een paar jaar
geleden. Geboren in Katwijk, aan het strand, moet een van eerste
geluiden die ik gehoord heb, het ruisen van de branding zijn
geweest. Dat en de lokroep van de zeemeeuwen klinken me als muziek
in de oren. Heerlijk. Ik ben thuis. Lopend aan het strand ben ik het
meest gelukkig. Speurend naar schelpjes. Verwondering over
aangespoelde kwallen. Krabbetjes in poeltjes water. En als je geluk
hebt een zeester. Beter kan het wat mij betreft niet worden. Hier
aan het strand van Bretagne zien we gelijk van die grote St.
Jacobsschelpen liggen. Ik heb mijn souvenir al binnen.
Maar we kunnen niet al te lang blijven hangen. We zijn er nog niet.
Bij het strand zitten we op 0 meter hoogte. We moeten meteen klimmen
naar iets van 50. En dat doen we met een helling van 19 procent.
Niet iedereen komt hier fietsend boven.
Bij Pleneuf-val-André rusten we even uit in de haven. Daarna, deels,
langs het strand, door naar Erquy. Er komt een dikke mist vanuit zee
die ons bedekt met een laagje water. De schemering treedt ook al in.
Om half zeven, en met 89 kilometers op de teller, komen we in het
dorp van Asterix en Obelix aan. Het is even zoeken naar ‘la table de
Jeanne’ omdat deze iets verder zit dan verwacht. De fietsen kunnen
mooi in een garagebox. Minder mooi is dat dit een kilometer terug
is. Daarom nemen we eerst een bier om bij te komen. Als de fietsen
zijn weggebracht lopen we terug over het strand. Dat had ik nog op
mijn wensenlijst staan, maar niet gedacht dat ik hem vanavond nog
kon afstrepen.
Het restaurant heeft een menukaart waar je op af kunt studeren. We
kiezen allemaal wat zonder precies te weten wat we krijgen. Maar het
is allemaal goed. Op de kamer teruggekomen kijkt Saskia uit het
raam. Uitzicht op zee. Hij moet er ergens zijn, maar door de
duisternis en de mist zijn alleen wat drooggevallen bootjes te
ontwaren. Hopelijk hebben we morgen meer zicht.
Statistieken
Kilometers : 89,3
Totaal : 312,3
Bewogen gemiddelde : 14,6
Totaal gemiddelde : 10,6

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna
bladeren met de pijtjestoetsen
Terug naar de fietssite van Hans