Van de Limburgse heuvels tot het Groninger was

Fietserpad
Fietsen van de Limburgse heuvels tot het Groninger wad

Inleiding dag 1 dag 2 dag 3 dag 4 dag 5 dag 6 dag 7 praktische informatie

Zaterdag 25 april

Het was niet eens echt gepland. Een week voor de meivakantie hadden we nog niet besloten óf en wát we zouden gaan fietsen. Het boekje van het Fietserpad was al een paar jaar geleden aangeschaft. Sterker nog, dit was het tweede boekje want Anko en Aukje hadden het eerste gebruikt toen zij de route hebben gereden. Ik kwam het weer in de kast tegen en toen viel het kwartje. Een voornemen wat eindelijk gerealiseerd wordt.

Op zaterdagochtend stappen we iets na acht uur op de fiets om naar Groningen te gaan. Het drama met de fietsen in de trein naar Groningen van de vorige keer willen we niet weer meemaken. En we hebben de tijd want de trein naar Utrecht gaat pas op 9:44.
Omdat we wind tegen hebben duurt het iets langer dan een uur om aan te komen op het station. Fietsen in de trein, koffie halen en rijden maar. Er stappen ook nog twee dames in, die we in Maastricht ook weer tegenkomen bij het uitstappen. Zij doen ook het Fietserpad, maar we komen ze niet weer tegen.
In Utrecht stappen we over naar een dubbeldekker. Het is even zoeken naar waar we de fiets kwijt kunnen, maar alles lukt. Er zit een vreemde man in Volendamse klederdracht. Om hem heen staan wel tien plastic tasjes. En hij praat Nederlands met een sterk Amerikaans accent. ‘Geloof je ook in Jezus?’, is het eerste wat hij vraagt. ‘Nee, helaas’ antwoord ik. Er is jammer genoeg geen ruimte om bij hem te zitten, want dit kan de aanloop zijn naar een fijn gesprek.
Later stappen twee jongens in. Ook met een fiets. Een van hen is Jason die geïnteresseerd is in onze fietsen. Hij maakt er foto’s van, dus ik loop naar hem toe voor een praatje. Hij studeert een jaar aan de TU Delft bij de afdeling Fietsonderzoek. Met zijn kennersoog kan hij de eigenschappen van onze fietsen zeer waarderen. Hij is ook erg geïnteresseerd in onze tocht en ‘Vrienden op de Fiets’. Uiteindelijk levert het een verhaaltje op zijn blog op, over ons en onze fietsen.

Tijdens de treinreis komen de landschappen versneld langs. Deze gaan we de komende week in ons eigen tempo doorkruisen. Het geeft al een aardige indruk van de verandering in uitzicht die we zullen ondergaan. Alleen straks zitten we er dan middenin en snellen we er niet langsheen.
Rond kwart over twee stappen we in Maastricht uit. Omdat we de route compleet willen fietsen gaan we eerst naar het startpunt. Helaas zijn de knooppunten die we volgen en de GPS geen vrienden want we eindigen langs de snelweg. Met even zoeken staan we daarna toch aan de grens bij Withuis en kan de beginfoto gemaakt worden. De tellers gaan op nul en het feest kan eindelijk beginnen.

We beginnen vrijwel meteen met een aardige stijging. Kijk dat zijn we op de klei natuurlijk niet gewend! Het is meteen zweten ondanks dat het vanaf Maastricht af en toe druppelt. Niet hard maar het kan nog alle kanten opgaan. Een voordeel is wel dat we wind mee hebben. Er is niet veel wind, maar alle beetjes helpen.
Je weet ook meteen dat je in Limboland bent want bij elke kruising staat óf een Mariabeeld, óf Christus hangt er aan het kruis. Het is niet te filmen hoeveel van die dingen hier staan. Dit beeld blijft de komende dagen bestaan, maar als we boven Nijmegen komen wordt het steeds minder. Vanaf Overijssel kom je ze nauwelijks meer tegen en in Groningen al helemaal niet.
Wat je ook nooit in Groningen tegen zult komen is een Mariagrot. Daar zijn wij veel te nuchter voor, maar in het katholieke Limburg past het wel. Geeft je een beetje het gevoel dat je in het buitenland bent. Daar help de zachte ‘g’ en de tongval ook aan mee. In de grot raken we de steen uit Lourdes aan om een gunstige tocht naar huis te krijgen. En het helpt. We hebben veel wind mee en in het algemeen goed weer. Met deze bonus verlaten we Banholt weer.
We fietsen veel over rustige wegen. ’s Middags even een picknick op een bankje. Dit zullen vaker doen deze week. In het Gerendal worden het steenslagpaden . Heerlijk rustig en een prachtig gebied. Dat we daarvoor af en toe op de pedalen moet, deert ons niet. In oud Valkenburg kijken we even bij kasteel Genhoes. Ook daar zijn de geestelijke beelden overdadig aanwezig.

In Berg en Terblijt hebben we de eerste overnachting bij de Familie Mertens. Hiervoor moeten we wel een stukje van de route af. De GPS wijst de kortste weg aan. Dat dit een zogenaamde ‘holle’ weg is, geeft hij niet aan. Holle wegen liggen loodrecht op een berg en zijn in de loop der tijd flink uitgesleten. Soms liggen er meerdere naast elkaar als de ene te diep wordt. Voor ons betekent dit, dat we eerst door een zandpad steil naar beneden gaan en dan weer steil omhoog. En dan zitten we wel aan de goede straat maar het is toch echt nog een heel eind verderop.

Meneer en Mevrouw Mertens zijn zelf ook fietsers met de nodige ervaring. Ze voorziet mijn behoefte in een koud biertje en we zitten even te praten. Ze zijn net beneden aan het verbouwen maar de badkamer is luxueus en de slaapkamer prima. Om te eten verwijzen ze ons naar ‘de Potkachel’ verderop in het dorp waar we wel via een gemakkelijke en geen holle weg kunnen komen. We eten daar heerlijk en vooral Saskia’s asperges zijn voortreffelijk klaar gemaakt. Met volle buiken en toch nog 66 kilometer op de teller van vandaag rollen we met volle buiken en zware benen in bed.