Een fietstocht door de provincie Drenthe

Voor deze meivakantie staat de ANWB route ‘Rondje Drenthe’ op het programma. Op zich is het fietsen in Drenthe wel mooi maar de ‘grijze plaag’ en, tegenwoordig, hun e-bikes maakt me wat terughoudend. Het gezegde gaat ‘Iedereen die langzamer rijdt dan jij is een idioot, en iedereen die sneller rijdt is een krankzinnige’, wat zou betekenen dat ik me dan tussen idioten en krankzinnigen zou begeven. We gaan toch omdat Drenthe gewoon mooi is en omdat we het vanuit huis kunnen doen.

Als ik de tassen inpak hoor ik het weerbericht. Drie woorden vallen me op; “langdurig”, “hevig” en “regen”. En in die volgorde. Maar voorlopig schijnt de zon en als je op het KNMI af moet gaan kom je nooit meer je huis uit.

Het is fris als we vertrekken. Acht graden. Maar we hebben wel een lekkere wind mee vanuit het Noorden. De wind zal de gehele week zo blijven. Later in de week is dat wat minder gunstig maar wie dan leeft…Via het Groninger Landschap gaan we richting Drenthe. Vlak voor we op de route zijn bij Peizermade doen we het eerste bakje. Nog in de zon en dat is prima te doen.

Bij Roderwolde haken we aan op het rondje Drenthe en het eerste deel van de route loopt parallel met ‘Rondje Groningen’ die we al eerder hebben gedaan dus we zien veel bekend terrein. Als snel komen we erachter dat de route de route niet volgt. De stickers op de bordjes wijzen regelmatig een andere kant op dan je volgens het boekje zou verwachten. We proberen het zo goed mogelijk te volgen maar de zorgen nemen toe.

In Eelde ziet Saskia een bordje van ‘de Buitenplaats’, een museum dat al lang op haar lijstje staat. Gezien het gedoe met de bordjes heb ik er eigenlijk geen zin in. Bovendien ligt het een paar kilometer buiten de route. Dit heeft alle ingrediënten voor een knallende ruzie, maar de ontbrandingstemperatuur is er zo vroeg in de week nog niet. Het loopt met een half uurtje in de mok-stand af. De Buitenplaats heeft een leuke collectie maar ik kan er niet echt van genieten.

We pikken de route weer op en volgen hem zo goed en kwaad mogelijk tot Zuidlaren. Daar gaat het echter een geheel andere kant op dan het boekje wat lastig wordt want er is vanavond in Rolde een Vrienden op de fiets geboekt. We laten de bordjes links liggen en volgen de route verder uit het boekje. Die brengt ons op het Balloërveld. En we zijn net op tijd voor de festiviteiten. De schapen gaan in hun hok, er is een doedelzakspeler en een trommelaar gecharterd (vooral de laatste neemt zijn taak erg serieus) en er wordt om de meiboom gedanst. Met deze oeroude traditie wordt de overwinning van de zomer op de winter gevierd. Saskia’s dag kan niet meer stuk! En het mooie is dat we door alle vertragingen hier precies op tijd voor aankomen. Het lot had niet beter kunnen werken…

Ondanks alles zijn we te vroeg in Rolde. In het centrum fietsen we even op en neer. Daar ben je ook zo mee klaar dus we gaan maar naar een kroeg. Het is gezellig daar en ze tappen een lekker biertje. Inmiddels regent het ook maar dat deert ons niet meer. De rest van Nederland heeft waarschijnlijk de hele dag langdurig in hevige regen gezeten maar wij hebben het min of meer droog gehouden. We tikken 81 km af. Niet slecht voor een eerste dag.

Na het biertje gaan we naar de familie ten Buur waar we douchen en dan teruglopen naar dezelfde tent. Het eten duurt erg lang maar is wel bijzonder lekker. Saskia heeft asperges en ik neem een kalfslever. Met een volle buik en toch een beetje moe rollen we in bed.

Hieronder een foto impressie van de eerste dag. Klik op een foto om hem groter te zien. Je kunt daarna verder bladeren door <pijltje> terug of <pijltje> vooruit.

Als we opstaan, is de lucht grijs als een flat in het Oostblok. Grijzer dan dit kan het niet worden voordat het gaat regenen. En dat doet het ook als we weg gaan. Wel met een goed ontbijt in de buik waardoor de regenbroeken iets strakker zitten. We fietsen door lege bossen en langs vrije fietspaden. Geen fietsers onderweg, de bejaarden blijven vandaag in huis. Alleen wat Pieterpadlopers kruisen soms onze weg. Een haas rent een eindje met ons mee. De route voert door dorpjes als Anderen, Gieten -waar we wat boodschapjes doen- en Eexterveen. Aan de Hunze zetten we een bakje koffie. Het is best wel koud en het waait er. We houden de regenbroek maar aan. Een wandelaar komt langs. Hij vertelt dat hij hier veel loopt en dat hij geniet van de weidevogels. Hij wijst ons op de oeverzwaluw die je veel ziet in het Drentse landschap. En waarachtig, regelmatig worden we begeleidt door deze fantastische vlieger.

In Drouwen laten we het pretpark links liggen. Ondanks het koude weer is het er nog behoorlijk druk. Je moet wat doen met kleine kinderen in de meivakantie. In Borger is het hunebed museum en omdat het ‘de week van het hunebed’ is, kunnen we hier niet aan voorbij gaan. De bedoeling van de inleidende film is wat onduidelijk maar de expositie is mooi. Al met al geeft het een goede indruk van het hoe en waarom van de hunebedden en je kunt Drenthe niet doen zonder hunebedden toch? De rest van de dag tekent zich door onze ontmoetingen met stenen. Van nog meer hunebedden, tot stenen tempeltjes, grafheuvels en oude keienwegen.

De route gaat verder via plaatsen als Exloo, Odoorn en Sleen. Het landschap wisselt af met heidevelden, diepzwarte akkers en bossen. We fietsen lang door en ondanks dat we een stukje afsnijden bij Erm zijn we pas na zessen bij ons logeeradres bij de familie Meringa in Emmen. Daar hebben we weer een mooi kamertje. De verdieping delen we met stagiaires die bij de dierentuin in Emmen werken.

Gelukkig is op maandag wel de Chinees om de hoek open. Het is een aardige Chinese dame die ons bedient en lacht om elke uitspraak, of deze nu grappig is of niet. En het eten is prima. Zo’n tweede dag fietsen komt altijd hard aan en binnen de kortste keren zitten we te knikkebollen. Dan rest er nog maar één optie: slapen.

Ik word bij het ontbijt verwend met een geklutst eitje. En de zon schijnt. Kijk, dat zijn berichten waar we wat mee kunnen! In Emmen doen we wat boodschappen. Saskia kan een boek scoren en we halen verse broodjes. Emmen lijkt zich oneindig uit te strekken. We blijven maar in de bebouwde kom fietsen. En als we eruit zijn dan zitten we weer een tijdje in de bossen. Daarna vindt een omslag in het landschap plaats. Het kneuterige van de met de riet gekapte boerderijtjes gaat eraf en we komen meer in de veendorpen. Langgerekte winkelstraten en veel kanalen. Geen bossen meer, maar open weilanden en akkers. De laatste zijn zwart als het verenpak van een merel.. Het waait nog steeds flink en tot nu toe hebben we hem steeds mee.

Bij Schoonebeek ligt alles open. Eerst zijn een aantal wegen opgebroken en dan het landschap. Door de hoge olieprijs is het weer rendabel om de winning in dit deel van het land te starten. En dat wordt grootscheeps gedaan. Kilometer na kilometer is een bouwput.

Ondertussen zijn we, aan de Duitse grens, ook bij het laagste punt in de route gekomen. Vanaf hier gaan we vandaag niet meer in de zuidelijke richting. De koers gaat nu naar noord en dat betekent in het algemeen tegen de wind in. En het waait flink. Waar zijn die bossen als je ze nodig hebt! Bij het Stieltjeskanaal stoppen we voor de lunch. Het is een mooi plekje maar de soep waait uit de kopjes.

Vanaf Meppen is het schuin omhoog naar Beilen. Bij Mantinge is de koek op. Het is de derde dag en ik ben stuk. De inspanning eist zijn tol. De omgeving kan niet meer boeien. Mijn wereld bestaat nog uit de wind om mijn hoofd en de vermoeidheid in mijn benen. Het is nog 15 kilometer naar Beilen.

Toch gaan ook deze 15 kilometer langzaam maar zeker voorbij. In Beilen kijken we eerst even waar we eventueel vanavond kunnen eten. Dat is niet veel. De vraag is ook wat er straks nog open is omdat het Dodenherdenking is.

We slapen bij de familie Lindemulder. Het blijken bejaarden te zijn en het hele huis ademt deze sfeer uit. We krijgen een kopje thee aangeboden en keuvelen wat over vroeger. Zij kocht ooit haar brommer bij Wiepie in Baflo. Dat waren nog eens tijden… Het huis is al jaren niets aan gedaan en onze slaapkamer is een uitdragerij aan spullen. De badkamer heeft nog donkergroene en bruine tegeltjes. Kom op mensen! Het voelt niet lekker maar na meer dan 100 kilometer op de teller heb je niets meer te kiezen.

In Beilen komen we bij eetcafé ‘het Zwaantje’ terecht. Het is er leeg, op twee studentes na die zitten te roken. Het blijkt het personeel te zijn. De term ‘eetcafé’ blijkt ook wat overtrokken te zijn. Ze doen wat plates met patat. Saskia twijfelt of ze hier wel wil eten. Zou er wel wat anders open zijn? Uiteindelijk besluiten we te blijven zitten. Er komen wat darters en biljarters binnen. Om 20.00 uur zijn ook deze even stil. We eten saté van de haas. Het is wat taai. Ik spoel het geheel weg met een Irish Coffee. Ook hierbij moeten ze in de handleiding kijken hoe die gemaakt moet worden. Uiteindelijk rekenen we € 40,= af. Wat ongeveer € 30,= teveel is. Hier blijven zitten is geen optie dus we gaan terug naar het bejaardentehuis. Naast onze slaapkamer hebben we ook nog de beschikking over een zitkamer met keukentje. Daar duikt Saskia in haar (nieuwe) boek en ik zap wat op tv. Die is vanavond in alle haast nog gemaakt door de zoon, dus het zou ondankbaar zijn daar geen gebruik van te maken. Op tijd gaan we naar de koude slaapkamer en vallen onder een dekbed en een gehaakte sprei in slaap. Morgen (gelukkig) weer verder.

Het weer doet ook zijn best op deze 5^e mei. Het zal vandaag ook wel drukker worden want veel mensen zijn vrij. Na een karig ontbijt zijn we blij dat we kunnen vertrekken. De mensen deden wel hun best, daar lag het niet aan. Maar alles was oud, rommelig en kapot.

Tot nu toe hebben we weinig last gehad van de grijze plaag. Iets buiten Beilen komen we de eersten tegen. Ze slaan vlak voor ons af. Hetzelfde fietspad dat wij ook moeten hebben. Saskia belt. En als er gebeld wordt, dan gaan ze niet aan de kant. Nee, ze moeten eerst achterom kijken. En dat lukt niet zo goed meer want ze zijn al wat stijf en stram. En dan rijden ze bijna van de weg. Of Saskia ze daarbij helpt of dat ze het geheel zelf doen, kan ik niet goed zien. Afijn, we zijn er weer voorbij. Iets verderop moet ik de bladzijde van mijn boekje omslaan en dan snorren ze weer voorbij. Ze hebben inmiddels de trapondersteuning aan. En we zien ze niet weer terug.

In Nationaal Park Dwingelderveld maken we koffie. Het is heerlijk rustig hier en we genieten van de zon. Pesse heeft gelukkig nog een open supermarkt zodat we kunnen inslaan voor de dag. Iets verderop komen we bij Hoogeveen. De route geeft er weer tabak aan en wil de andere kant op. Deze keer laten we ons niet in de luren leggen en gaan stug door. Verderop komen de stickers weer terug en kunnen we toch de bordjes weer volgen. Hoogeveen moet het zonder 5 mei festiviteiten doen. In het centrum drinken we, geheel tegen mijn principes in, nog een kopje koffie in een Grand Café. Kan Saskia tenminste even opwarmen want de temperatuur is nog niet boven de zeven graden gekomen.

De bossen bij Staphorst zijn mooi. Inmiddels is wel de rest van Nederland wakker geworden en op de fiets geklommen maar het is niet storend. Bij Meppel stappen we over op knooppunten. Een foutvrij systeem, maar we raken toch even de route kwijt omdat ik niet goed oplet. De ‘Kolderveen route’ brengt ons uiteindelijk in Giethoorn.

Hier komen we erachter dat het mooiste plekje van Drenthe in Overijssel ligt. Giethoorn is een plaatje. Water, bruggetjes en fietspaden erlangs en erover. Zomers kun je hier over de koppen lopen maar wij kunnen het grootste deel toch nog fietsen. Op een terras drinken we een bier. En dan nog een bier. Het is nog maar 10 kilometer naar Mevr. van Gijssel in Nijeveen dus dat moet kunnen. En aangezien daar niets te eten valt besluiten we hier te wachten tot 5 uur. Dan gaat de keuken open.

We eten hier heerlijk. De saté van gisteren wordt daardoor een vage herinnering. Allebei een verschillende vis op meesterlijke wijze klaar gemaakt. We tikken 50 euro af maar dat is het dubbel en dwars waard.

In Nijeveen moeten we naast de molen zijn. Dat is gemakkelijk te vinden. We worden door een vrolijke bejaarde dame ontvangen. Het is een mooi huis en alles is schoon, fris en opgeruimd. Zo kan het dus ook. We worden uitgenodigd voor een kopje koffie na het douchen. Daar ontpopt ze zich als een kleef-bejaarde. We komen er haast niet meer weg en ze blijft maar doorkletsen. Ze voelt zich erg eenzaam sinds het overlijden van haar man. Met veel moeite weten we ons te excuseren en trekken ons terug op de kamer. Daar lezen we tot de ogen dichtvallen. Duurde overigens niet zo lang ondanks de koffie van Mevr. van Gijssel

Het ontbijt bestaat uit een kale boterham met kaas. En er is ook nog jam.. Mevr. van Gijssel was vergeten dat de winkels op 5 mei dicht zijn en heeft geen boodschappen kunnen doen. Beetje jammer. Daardoor zitten we op tijd op de fiets want de zon doet flink zijn best. Bij de molen met drie molenaars nemen we nog even een kiekje voor het album en dan op de trappers.

Het waait erg hard en honderd procent tegen. De route meandert heen en weer en als we een stuk tegenwind kunnen omzeilen, dan doen we dat. In Havelte slaan we de boodschappen van de dag in en dan gaan we door naar Vledder. Terwijl we daar even op de kaart kijken komen er twee andere (wereld)fietsers langs. Het zijn Gerko en Maaike die net terug komen van de fietsreparatiekursus bij Marten. Het is gezellig kletsen met hun en we doen een bakje koffie samen en ondertussen wisselen we ervaringen uit.

Maar ja, zo kom je er natuurlijk nooit dus we nemen afscheid. Via de prachtige bossen van Boschoord komen we bij Boswachterij Appelscha. Je kunt zien dat het hier een toeristisch gebied is. Er zijn veel wandelaars en ook veel fietsers op de been. Appelscha zelf slaan we over. Die kermis kunnen we missen en het scheelt een heel stuk tegenwind.

Bij de zandafgraving ligt meer zand dan ik me kan voorstellen en het is spierwit. Het water daarentegen is hemels blauw. Ernaast ligt ´het blauwe meer´ en dat is dan weer absoluut niet blauw, meer een ven wat omzoomd is door bomen.

Het gaat steeds harder waaien en we zitten nu weer op de open vlakte van het Hijkerveld. Het is hier ontzettend bikkelen en ik wordt haast doof van de wind om mijn hoofd. De blauwe lucht heeft ons inmiddels ook verlaten en het is alleen maar grijs. Ondanks alles is er toch nog één voordeel; We hebben het fietspad voor onszelf, er is geen grijs op straat.

Des te dichter we Assen naderen, des te meer snijden we af. Daardoor zijn we op tijd en met maar 86 kilometer op de teller in Assen. Ons adres zit midden in het centrum en we hebben tijd om eerst nog een biertje bij een café te doen. Het is een leuke tent, maar de ober behandelt ons als paria´s. Misschien omdat we in fietskledij zitten, maar beide willen we hier niet meer heen.

Ons adres bij Mevr van Goor is een groot herenhuis. Smaakvol ingericht en we hebben op de bovenste verdieping een prachtig ingerichte romantische kamer met hemelbed. De douche is als een tropische stortbui, dus alles is goed. Eindelijk ook eens geen bejaarde als hospita maar een dame van onze leeftijd. Helaas is ze erg druk en nauwelijks tijd voor ons, een patroon wat zich de volgende ochtend voortzet.

Het aangeraden restaurant zit vol, dus we gaan naar de Italiaan. Ook daar zit het bomvol en we moeten even wachten. Ik twijfel altijd in dit soort gevallen en kan moeilijk omgaan met de onzekerheid. Hoe lang gaat het duren voor we een tafel hebben? En als het zo druk is, hoe lang duurt het dan voor je wat te eten krijgt? Maar het komt allemaal goed en het was het wachten waard. Ook hier weer heerlijk gegeten. Ik neem spaghetti met grote garnalen en Saskia heeft een pizza. Daarna lopen we nog even door een leeg centrum van Assen. De lucht betrekt steeds meer en de voorspelling voor morgen is regen. Tot nu toe hebben we het redelijk droog gehouden maar ik betwijfel of dat zo blijft. Afijn, we zien morgen wel.

Het huis lijkt leeg als we naar het ontbijt gaan. Alles staat op tafel en het is een prima ontbijt. Maar onze gastvrouw horen en zien we niet. Ook de woonkamer is smaakvol ingericht en een fijne ruimte om de dag te starten. We gaan extra vroeg op de fiets omdat onze hospita om tien over acht de deur uit moet. Als we haar zien dan betaal ik. Het is de duurste van de week want er wordt ook nog toeristenbelasting gerekend. We trekken de regenpakken aan en we vertrekken. Er is gelukkig minder wind dan gisteren.

In Assen is de dag al lang aan de gang. Forenzen fietsen naar het werk en studenten gaan naar hun opleiding. Omdat het maar zeven graden is wil ik mijn handschoenen aan trekken. Ik kan ze nergens vinden. Waarschijnlijk gisteren laten liggen bij de laatste picknickplek.

Via Baggelhuizen en Witten verlaten we de conglomeratie van Assen. Het landschap ziet er weer anders uit in de regen. Het groen is groener en alles lijkt wel scherper. Al snel komen we in Veenhuizen. Dit dorp is ontstaan door de Maatschappij van Weldadigheid die vond dat armen, landlopers, bedelaars en wezen ondergebracht en heropgevoed moesten worden. Eerst vrijwillig maar later werden er grote dwanggestichten gebouwd. Hier werd men zogenaamd verpleegd. Het ziet er indrukwekkend uit. De straten waar we doorheen fietsen zijn smetteloos schoon en netjes. Nergens ligt rommel, er zijn geen verbouwingen, hopen zand of vuilnisbakken in het zicht. De tuinen zijn netjes en het ziet er uit als een modelstraat. Een beetje zoals het er in mijn hoofd ook uit moet zien. De gebouwen bevatten leuzen als Toewijding, Bitter en Zoet, Plichtgevoel en Helpt Elkander. Die bordjes hangen dan weer niet in mijn hoofd. Althans niet zichtbaar.

Om half elf zijn we in Roden. Er staat al 37 kilometer op de teller. Het regent nog steeds en we willen even droog zitten en opwarmen. In een café nemen we een cappuccino en een appelgebak. Vanaf Roden is het nog een klein stukje naar de molen van Roderwolde. We zijn rond en kunnen weer naar huis. Bij de molen steggelen we nog even over de foto. Ik zie geen goede gelegenheid om de foto met de zelfontspanner te maken. Saskia laat zien dat het wel kan. Heeft ze toch weer gelijk.

Vanuit hier moeten we tegen de wind in weer naar huis toe. Het is inmiddels harder gaan waaien. In Hoogkerk stoppen we nog voor een boterham en een soepje. Via Oostum en Garnwerd gaan we naar Winsum. En dan is Baflo vlak bij. Je kunt duidelijk merken dat het Groninger land meer open is. We hebben meer last van de wind. Onderweg stopt het met regenen. Dan is dan weer een pluspunt.

Tegen drieën zijn we weer thuis. De tassen zitten vol met vuile was en het hoofd vol met indrukken en herinneringen. Drenthe is inderdaad erg mooi om te fietsen. Er zijn veel fietspaden en vele liggen ver van de autowegen en in de natuur. En de grijze plaag? Daar hebben we, door de lage temperatuur en het minder mooie weer, nauwelijks last van gehad. Of, zoals Johan Cruijf zou zeggen: ‘Elk nadeel het zijn voordeel’.

Route
De route is ongeveer 460 km lang. Je kunt het ook opdelen in drie rondjes. Starten kun je eigenlijk overal langs de route. Het is op de bordjes goed te volgen, maar de route die de bordjes aan geeft wijkt af van de route die in ons boekje (2e druk) staat. Ik vermoed dat ondertussen de route verlegd is.

Boekje
Wij gebruikten de ANWB/VVV Fietsrouteatlas 1:75000 Groningen en Drenthe. Deze bevat summiere achtergrondinformatie een een groot aantal detailkaartjes. Het boekje kan ik aanraden omdat het duidelijke kaartjes bevat. Echter, zoals eerder aangegeven, klopte de bordjes niet meer met ons boekje.