Dirk van Asselt
Volg je hart, 12.000 kilometer door Zuid-Amerika
ISBN 978-90-5335-288-5

Laat ik beginnen te zeggen dat dit boek niet echt mijn kopje thee is. Als een boek begint met iemand die zo nodig moet vertellen dat er al 300.000 naar hem geluisterd hebben, dan heb ik het al gehad. De recensie wordt daardoor ook een beetje gekleurd, misschien moet je proberen daar doorheen te lezen.

Dirk van Asselt zit op een kruispunt in zijn leven. Hij wil leven, hij wil gezien worden en hij wil zichzelf een cadeautje geven. En dat gaat hij allemaal doen door 12.000 km door Zuid-Amerika te fietsen. De tocht begint in Rio de Janeiro, Brazilië en eindigt in Quito, Ecuador. Onderweg is er begeleiding van een grote vrachtwagen, Bernie en een lunch-stop auto. Er fietsen ongeveer een man/vrouw of 15 mee. Onderweg gaan er mensen af en komen er nieuwe mensen bij. Dirk beschrijft per dag zijn belevenissen en het boek bevat een groot aantal kleurenfoto’s .Ze fietsen over snelwegen met veel verkeer, over zand- en gravelwegen en door de woestijn. Ze moeten ook behoorlijk wat bergen (Andes) over. Het daggemiddelde ligt zo rond de 110 km maar er zijn ook dagen van 150+ km.

Dirk beschrijft de reis per dag en dat had hij misschien niet moeten doen. Daardoor valt hij veel in herhaling. Voor een ‘eigen’ logboek wel leuk maar om te lezen wordt het erg eentonig. Daarnaast is Dirk heel erg met zichzelf bezig. Het woord wat het meeste voorkomt in het boek is ‘ik’.  Hij heeft het duidelijk moeilijk met zichzelf en wil dat graag kwijt.  Dat doet hij met schreeuwerig vette woorden en in HOOFDLETTERS.

Ik wil graag een reisverslag lezen en geen innerlijke strijd. Zijn heimee en gesprekken met het thuisfront, zijn meditaties, zijn uitleg over chakra’s en zijn plannen voor een nieuw bedrijf: Het boeit me allemaal niet. Ik wil graag smeuïge fietsverhalen lezen over de omgeving, het afzien, de problemen onderweg en hoe je ze oplost. Hoe zijn de mensen? Wat beweegt ze? Wat maakt de omgeving zo mooi? En waarom zou de lezer dit ook moeten willen gaan doen?

Geloof me, ik heb respect voor de afstand en de kilometers maar het is toch allemaal behoorlijk gepamperd.  Als Dirk valt en zijn derailleur krom is, dan bestaat het afzien uit een stukje lopen om droog te kunnen schuilen totdat de materiaalwagen langskomt. Als zijn fiets het niet goed doet, dan gaat Duncan, de materiaalman, ermee bezig. Dat staat toch in schril contrast tot wereldfietsers als Frank van Rijn en Josie Dew die hun eigen problemen moeten oplossen. Er wordt voor hem gekookt, en als hij moe is of het wordt te lastig dan stapt hij in de auto. Op de hele reis zijn er dan ook maar twee mensen die EFI (Every Fucking Inch) halen.

Dit is duidelijk geen reisverhaal van iemand met een tentje op de bagagedrager die elke avond zijn eigen potje kookt. Maar als je zelf ook zo’n tocht wil gaan rijden, dan is het wel aardig om dit boek te lezen. Naast de reis vertelt Dirk ook van zijn voorbereiding, wat erbij komt kijken en wat hij meeneemt. Ook goed is dat hij een (klein) deel van de opbrengst van het boek aan twee goede doelen in Zuid-Amerika schenkt. Maar het uiteindelijk gevoel dat bij mij achterblijft na het lezen van het boek is dat het jammer is van mijn tijd. Ik had beter kunnen gaan fietsen…

Dirk is nu (april 2011) aan het wandelen van Rome naar Jordanië. Meer over het boek en hem kun je lezen op zijn website

Wim Dussel
Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?
6800 km op de fiets door de achtertuin van Amerika
ISBN 9062 07281 X

Tijdens de huttentocht van de Wereldfietser sprak ik onder andere met Kees. En Kees vond dat ik dit boek eens moest gaan lezen. Even zoeken op internet en ik had een gesigneerd exemplaar in de bus liggen. Het boek is op A4 formaat, 191 bladzijden en (veel) zwart-wit foto’s.

Omdat Amerika 200 jaar bestaat, wordt er een fietstocht dwars door het land uitgestippeld. Mensen van over de gehele wereld schrijven in en doen mee. In groepjes zijn ze onderweg. Het groepje van Dussel bestaat uit Amerikanen, Nederlanders en Australiërs. Ze overnachten in van alles en nog wat (er zijn ook kampeergroepen) en leven op een budget van een paar dollar per dag. De gehele reis duurt ongeveer drie maanden en kostte toen een kleine duizend dollar. Op de foto’s zien we duidelijk jaren zeventig beelden. Mannen met grote bossen haar. Snorren en baarden waren toen normaal en de kleding (her) ken ik alleen van de foto’s van mijn ouders.

Het boek komt op mij over als oubollig. De titel is oubollig, de tekst is oubollig en de mensen op de foto’s ook. Ik verbaas me over het feit dat de schrijfstijl zo veranderd is in de tijd. Dussel schrijft zoals je zou praten. Lange zinnen. Vaak zonder een duidelijk punt. Veel herhaling. Veel tekst gaat over wat hij vindt van andere mensen. Veel tekst gaat over wat er allemaal niet goed georganiseerd was tijdens de reis. Hij schrijft het, met erg wollige taal,  als een dagboek. Elke dag wordt beschreven maar als alle dagen op elkaar lijken, dan kun je beter soms wat stukken overslaan en alleen de interessante zaken vermelden. Op een gegeven moment weet ik wel dat het steil is. En dat de weg lang is. En dat gravel niet zo fijn rijdt. En dat de overnachtingplaats (weer) niet goed is. Kortom, het boek zou minimaal de helft korter kunnen zijn. Het was nog in de tijd dat (haast) niemand Engels kan. In het begin vertaalt hij ook steeds woorden, maar met dat irritante gebruik houdt hij snel op. Het is nog in de tijd dat ‘neger’ geen fout woord is en je nog foute meningen mag hebben over Turken en Indianen.

Waarom zou je het wel moeten lezen? Het geeft een mooi tijdsbeeld. Deels door de foto’s, maar ook omdat Dussel beschrijft hoe het Amerika van toen eruit zag. En hoe het fietsen toen ervaren werd. Die ervaring was in het algemeen weinig. Slechte voorbereidingen, slechte materialen en niet zulke mooie spulletjes als nu. Ik vind het leuk om dat af te zetten zoals ik nu fiets. We zijn er toch een stuk op vooruit gegaan alhoewel aan de fiets an-sich weinig veranderd is. Grappig is het laatste hoofdstuk waarin Dussel wat woorden wijdt aan de fiets en het fietsen op lange afstand. Compleet door de tijd ingehaald.

Dus… als je wilt weten hoe het fietsen in Amerika in de jaren zeventig was, dan moet je dit boek absoluut lezen. Maar maak je borst maar nat. Het is doorbijten om er doorheen te komen.

Ward van Loock
De verovering van het Britse eiland
Fietsen van Land’s end tot John O’Groats.
Kirjaboek
ISBN 978 94 6008 071 5

Het staat nog op ons lijstje om eens te fietsen: Engeland van zuid naar noord. En als ik dan een boek tegen kom dat hierover gaat, dan wil ik het natuurlijk graag lezen. Bij alle fiets reisverhalen die ik tot nu toe gelezen heb, heeft geen mij het gevoel gegeven dat ik bij dit boek had. Dit boek gaat niet over fietsen, maar over de relatie tussen twee fietsers die constant met elkaar in de clinch liggen.  En tussen alle ruzies door hebben ze ook nog tijd om naar het noorden van Engeland te fietsen.
Voor LEJOG zijn een aantal routes, maar de auteur heeft er zelf een gemaakt die grotendeels ver Sustrans routes loopt. De route is in het boekje aangegeven door middel van kaartjes (maar ik denk dat ze te klein zijn om goed na te kunnen fietsen). Omdat hij deze route niet alleen wilde fietsen zocht hij een reismaat. Maar hij had beter even verder kunnen zoeken. Het lijkt alsof ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Wil de een hier kamperen, dan is dat niet goed voor de ander, die natuurlijk 100 meter verderop wil. Wil de een hier pauzeren, dan wil de ander dit niet. Een van beide heeft de kaart en weigert die af te staan aan de ander. Als ze elkaar kwijt raken, dan vinden ze elkaar natuurlijk niet op de afgesproken plaats. En dat ze af en toe verkeerd rijden is ook geen bonus voor de onderlinge verhoudingen. Hoe twee mensen zo met elkaar op reis willen blijven is mij een raadsel. Ik was na een dag al gillend weggefietst en nooit meer terug gekomen.
De meningsverschillen worden goed beschreven. Zo goed zelfs, dat als mijn vrouw me onderbreekt met lezen, ik haar ook meteen begin af te snauwen, net als de mannen in het boek bij elkaar doen. De rest van het boek gaat over het landschap, de pubs, de route, en is zeker lezenswaardig. Ronduit slordig vind ik dat het boek in het begin vragen stelt met de belofte dat die later beantwoord worden terwijl dit niet gedaan wordt.  Het boek bevat af en toe kleine kadertjes waar een uitstapje wordt gedaan naar een onderwerp wat relevant is voor het gebied waar ze doorheen fietsen.  Daarnaast bevat het boek een groot aantal foto’s. Vind ik altijd een pluspunt omdat ik erg visueel georiënteerd ben. Op de foto’s staan soms twee lachende mannen maar de afstand op de eindfoto is duidelijk groter dan op de beginfoto.
Over het eindoordeel ben ik dubbel. De beschrijving van de reis vind ik leuk om te lezen. Maar er ligt teveel nadruk op de onderlinge ruzies om hier goed van te kunnen genieten. Eigenlijk net als de relatie tussen de mannen want als ze bij elkaar zijn is het niet goed. Maar als ze elkaar kwijt zijn, dan worden ze ook ongelukkig.

Louise Cornelis
Afzien voor beginners
Met  een grote groep op de fiets door Afrika
Uitgeverij Totemboek
ISBN 978-90-77557-63-1

Via het forum kom ik af en toe fietsboeken op het spoor. Zo ook deze die je kon bestellen via www.afzienvoorbeginners.nl. Als ik bestel dan vraag ik vaak of ze er iets in willen zetten. Maar bij dit boekje moet je daarvoor betalen en belette me bijna om op de ‘bevestig’ knop te klikken. Dan maar zonder handtekening en ik heb er geen spijt van. Het bijna 100 pagina’s tellende boekje heb ik dan ook in één ruk uitgelezen.
Het is geen fiets-reis-boek zoals ik dat gewend ben. Het is eigenlijk een groot essay over afzien. Bij deze term denk ik altijd aan het gevoel dat ik heb als ik weer een groter-dan-10% helling op stoemp met mijn beladen fiets. Maar na het lezen van dit boekje weet ik dat je op veel meer manieren kunt afzien. Manieren die ik ook veel gedaan heb, maar waarbij ik me nooit realiseerde dat dit ook afzien is. Daarnaast is het boekje ook een groot deel zelfreflectie en evaluatie van de reis die beschreven wordt.
Het eerste hoofdstuk begint met het relativerend vermogen dat we allemaal hebben. ‘Het afzien valt wel mee.’ Niet op het moment maar zeker achteraf. Het tweede deel gaat over flow. Ze heeft een aardige analyse van dit gevoel wat we allemaal wel willen ervaren en hoe je dit het beste kan ervaren. Het derde hoofdstuk gaat over grenzen stellen. We zijn er meestal zelf bij en laten het gebeuren. Maar in feite ben je zelf verantwoordelijk voor wat je wilt afzien. Hoofdstuk vier gaat over het groepsproces. Een heel herkenbaar hoofdstuk voor een ex-Cycletours reiziger. Daar duurde het ‘verplichte’ samenzijn altijd maar twee weken. Binnen deze periode weet je de ergernissen nog in te slikken. Zij waren als groep enkele maanden bij elkaar en dat doet wat met mensen. Tenslotte is er nog een apart hoofdstuk over Ethiopië.
Alle hoofdstukken zijn rijk belegd met stukjes reisverslag. En dit maakt het juist zo aangenaam om te lezen. Een stukje reflectie of theorie en dan een stuk reisverslag dat het belicht. Het geeft mij een heel goed beeld hoe het is om met zo’n groepsreis mee te gaan. Iets wat ik na het lezen van dit boek niet snel zal doen. Want als ik dagelijks 150+ kilometers moet fietsen, dan wil ik bijvoorbeeld niet dat het eten op rantsoen is. Het boekje geeft me ook een goed beeld hoe het is om in Afrika te fietsen. Dat lijkt me wel wat en zet ik zeker op mijn lijstje.
Het boek eindigt met een verrassende conclusie over afzien. Met een stukje toelichting. Die verklap ik niet, die moet je zelf maar lezen.
Als ik een nadeel zou moeten noemen, dan is dit het kleine aantal foto’s. Ik hou van plaatjes. Plaatjes zeggen mij echt meer dan 1000 woorden. Afzien wordt voor mij in dit boek geïllustreerd door de foto van iemand die een geul om een tentje aan het graven is dat in een sloot lijkt te zijn opgezet. Kostelijk! Gelukkig zijn op de site wel meer foto’s te zien.