Het moest er een keer van komen. Zo kon het niet langer. Eigenlijk was het puur toeval en stom geluk dat het zo lang goed is gegaan, maar als je het noodlot in de ogen kijkt, dan steek je je tong niet uit.
Ik moest aan de helm dus...
Bij het uitrijden van Pietje Por zit (vlakbij het zwembad) een grote fietswinkel. Daar hadden ze keus genoeg en voor een gering bedrag , was ik een helm rijker. Ben ik ook eindelijk van het gezeur van de kinderen af.

De route was weer erg mooi. We hadden eerst een klein klimmetje  en daarna leek het alsof we alleen nog maar naar beneden gingen.
Het was net een kermisattractie. Je ging op en neer en heen en weer en omdat je zo hoog zat, had je uitzicht naar alle kanten. En je hoefde er haast niets voor te doen!

De eerste stop is bij de kantine van een indoor-pelotte baan. Een leuk overdekte veranda en spo(r)t prijzen zodat we twee bakkies kunnen nemen.

Daarna is het een tijdje doorfietsen naar de lunch plek en het blijft onderweg een lust voor het oog. Bart staat, hoe kan het ook anders, weer bij een veldje bij een pelotte baan en een soort van mini-Stonehenge. Hier hebben we heerlijk in het zonnetje  geschaft.
 

Langs de route lagen de grotten Isturitz en Oxocelhaya. Reden genoeg om een stop te maken. We zijn met een grote groep van 20 man en Michiel weet hier wat korting uit te persen en een Engelse sprekende gids (uit Duitsland).
Als je de gelegenheid hebt, moet je echt even gaan kijken wat moeder natuur hier heeft aangelegd. Alleen de tijd al die het kost om zo'n stalactiet en -miet te maken. Ongelofelijk. Ook voor het eerst gehoord hoe ze muziek maken op die punten. In de grotten mocht je geen foto's maken, maar ik heb een paar kaartjes gekocht.

Als we de grot uitkomen dan plenst het verschrikkelijk. Maar even wachten dus en dat kan niet beter dan met koffie (EUR1,20) en Baskische cake (EUR1,50). Jummie.

Daarna door naar de camping waar aan het eind nog een verschrikkelijke helling zit. Tranen in de ogen kreeg ik ervan omdat mijn kinderen, die ik jarenlang omhoog geduwd heb, mij smalend voorbij fietsen onder het roepen van 'Kom op ouwe!'. Ze gaven me niet eens een duwtje...

Het voordeel van omhoog fietsen is dat we op de camping wel een prachtig uitzicht hebben.

De camping bereiken we na een kleine 48 kilometer  en we staan weer hutje-mutje.  Maar elke nadeel heeft z'n voordeel: we staan dicht bij de wc's.

De kinderen hebben corvee  en onder de bezielende leiding van Ingrid , wordt weer een heerlijk menu  gemaakt. Een aantal mensen hadden geklaagd over de moeilijkheidgraad van de rebus, het was tenslotte vakantie, daarom vandaag een makkelijke.
 

Hasparren (is Baskisch voor 'temidden van de eiken') is overigens een prachtig dorpje. Wij zijn er alleen doorheen gefietst omdat we al wat laat waren, maar er is een leerindustrie en een Baskische kerk aan de Place Verdun, die van binnen erg mooi schijnt te zijn. Voor ons een gemiste kans maar voor jou niet, als je er nog heen gaat

Overzicht

Volgende dag