We staan te trappellen om weg te gaan. Op de een of andere manier voelde het hier niet goed. Kan door de tandarts komen, of door het gedoe met de tent. We zijn in elk geval niet rouwig om hier weg te gaan.
Bij het toiletgebouw verzameld de groep zich als een stel brugklassers voor hun eerste schooldag. De opwinding hangt tastbaar in de lucht. Omdat het eerste deel van de route niet duidelijk is, gaan de kinderen met ons mee. In hun kielzog nog een aantal andere kinderen en Jan en Yvonne haken ook aan. We fietsen eerst een stukje over de grote weg naar St. Jean du Gard, maar we slaan al snel af naar een binnendoor weggetje die ons bij de D153c brengt. Daar begint het grote klimmen.

Op de kaart had ik al gezien dat er 2 pijltjes in stonden. Dit betekent tussen de 5 en de 10% en zo voelt het ook. Maar we zijn uitgerust, de weg is zeer autoluw en we genieten van de rust. Een vlinder fladdert een stukje mee en in de berm schieten salamandertjes weg. Ondanks dat het nog vroeg, voel je de warmte al. Gelukkig is er veel begroeiing langs de weg waardoor we in de schaduw kunnen klimmen. Het zuchtje wind af en toe maakt het geheel perfect. Boven op de top verzamelen we en dan volgt een fijne afdaling naar Lasalle.

Lasalle is een aardig plaatsje met een mooi pleintje. Maar wat nog mooier aan Lasalle is, is het terras op het plein waar ze koffie schenken. Piet en Gerrie komen erbij zitten en trakteren op een gebakje. Dat vraagt om een tweede kopje. De mensen zijn vriendelijk en als we de bidons willen vullen in de wc, onderschept de barman ons en vult ze met heerlijk koel tapwater. Dit begint een beetje teveel op een vakantie te lijken, dus we moeten maar weer verder.
Via een rustige weg klimmen we omhoog naar de Col de Bantarde. Een klim van 6,5 km met een gemiddelde stijging van 5,8%. Jan fietst voor ons, maar staat niet op de top. Yvonne fietst achter ons, maar komt ook niet op de top. Verbazing alom. Er wordt wat heen en weer gefietst en gewacht en uiteindelijk weten we Jan te collecteren. Maar geen Yvonne. Jan gaat op zoek en wij gaan door.
Even later komen we de kinderen tegen . Daniel heeft een schuiver gemaakt en heeft EHBO nodig. Terwijl we daarmee bezig zijn, voegen Jan en Yvonne zich weer bij ons. Je laat haar even alleen en ze neemt een verkeerde afslag. Jammer hoor!Het volgende stuk is veel afdalen met prachtige uitzichten. Veel groene bossen en bergen.

Sumene laten we voor wat het is ondanks de mooie bruggetjes. Het dorpje lijkt uitgestorven en we moeten nog een stukje verder. De groep heeft zich wat opgesplitst en Saskia en ik fietsen weer met zijn tweeën. Het is maar goed ook dat we doorfietsen want daarna komt er een hele gemene steile klim. In de volle zon zwoegen we ons door het smeltend asfalt heen naar boven toe. Daar komen we Lisa tegen die ook helemaal stuk zit. Eenmaal boven kijken we in het volgende dal. We zien de afdaling die zich voor ons uitstrekt. De rest moet een eitje zijn.

Het laatste stukje naar Le Vigan gaat over de grote D999. We zijn deze drukte niet meer gewend. De camping La Tessonne ligt aan de andere kant van het dorp en we moeten nog een stukje door. Tegen half vijf arriveren we bij de camping met maar 65 kilometer op de teller maar wel 1224 hoogtemeters! Nicolette staat ons ons in te zwaaien. Wat een service!

De camping wordt door een alleraardigst oud vrouwtje gerund en heeft ruimte. We vinden een mooi plekje onder de bomen en het bier is koud. We kunnen hier niet heel lang van genieten want we hebben corvee vandaag. Snel douchen dus en met het eten bezig. We eten vandaag broccoli/mais soep en een zalm/aardappel slaatje. Als hoofdgerecht hebben we pasta met een saus van kip en champignons. Natuurlijk een salade daarbij, deze keer met tomaat en komkommer. En als toetje hebben we taart.
Na het eten komt de mega afwas. Het is elke keer weer schrikken als je die torens van borden ziet. De eindeloze rij met glazen. Het bestek van een weeshuis en een leger van pannen…Maar uiteindelijk valt het allemaal wel mee en een uurtje later zitten we aan de koffie