Vandaag gaan we dieper de Cevennen in. Eigenlijk een soort climax want de Mont Aigoual is het hoogste punt (1561 m) wat we zullen bereiken en het ligt ongeveer midden in het gebied wat we befietsen.

Voor de etappe zijn 3 varianten. Een ervan gaat niet over de Mont Aigoual, dus die valt al af. Blijft er over een zware en een nog zwaardere. Gisteren hebben een paar mensen deze laatste gedaan en de verhalen waar ze mee terug komen zijn niet mis. Je moet minstens een week aan de EPO hebben gezeten, wil je die kunnen doen. Gele Jan is halverwege huilend omgedraaid en heeft de rest van de middag in het niets zitten staren. Daarom nemen wij de gemakkelijke route maar en die gaat als volgt:

Uit de camping rechtsaf
Rotonde links
Klim 20 km
Col du Minier
Klim 7 km

Maak je borst maar nat dus…

We gaan weer als eerste weg en komen weer als laatste aan. Dat patroon begint al snel te wennen, maar we genieten er niet minder om. Ik was bang dat het een drukke weg zou zijn, maar dat is absoluut niet zo. Af en toe komt er een auto langs en omdat je langzaam omhoog klimt heb je ook alle tijd om om je heen te kijken. Het is erg groen daar. En het klimt erg gemakkelijk. Ik schat dat het gemiddeld een stijging van 5% is, dus goed te doen. Een tempo van 13 a 14 kilometer is goed te doen.
Op een gegeven moment komt je in de cadans. Je wereld verkleint tot jou, je fiets, het asfalt en de berg. Af en toe een uitzicht. Een druppel die in je bilnaad glijdt. Je ruikt de bomen. Een vlindertje fladdert voorbij. Even een vlaagje wind. Je bent alleen…je geniet…helemaal alleen…samen met ongeveer honderdduizend vliegen.
Zij hebben een feestmaal en jij bent de tafel! Door je zweet, de weinig wind en de temperatuur zitten ze in zwermen om je heen. Het liefst zitten op je hoofd. De bastards! Eigenlijk wel knap wat ze doen, want terwijl ik met 14 km/u omhoog klim, vliegen zij met dezelfde snelheid achteruit en weten ze ook nog uit mijn malende armen te blijven
Onderweg komt er af en toe iemand anders van de groep voorbij. Dit komt ook omdat ik om de honderd meter stop om foto’s te maken. Ik wist toen nog niet dat deze schoonheid niet vast te leggen is. Je moet er in zitten...
Halverwege de klim stoppen we even en verzamelen de troepen zich. Steven fietst weer met zijn meisjes karavaan en pendelt af en toe op en neer om een achtergebleven schaapje op te halen. Lisa fietst met Daniel. Een slechte keus want hij heeft meerdere lekke banden en Lisa plakt ze.
Na deze wilde stop weer verder. Het blijft omhoog klimmen en de uitzichten worden mooier . Beneden ons zien we de weg omhoog slalommen en we naderen de top steeds dichter.
Op de col du Minier is het tijd voor een kodak moment . Daarna is het nog een klein stukje naar de stop waar we verwend worden met soep. Van het uitzicht krijgen we geen genoeg en langzaam maar zeker komt het weerstation op de top in zicht.

De Mont Aigoual wordt ook wel de "Regenberg" genoemd. Deze naam is ontleend aan de overvloedige regens die de flanken teisteren. De warme vochtige lucht uit het zuidelijke Rhônedal stijgt op tegen de Cevennen en laat de last tegen de "Regenberg" vallen. De gemiddelde neerslag op Mont Aigoual is circa 2,25m per jaar. Maar gelukkig hebben we daar vandaag geen last van.
Boven op de top van de berg (1561 meter hoog) is sinds 1887 een observatorium van de Franse meteorologische dienst gevestigd. Dit centrum is te bezoeken en geeft een overzicht van weersvoorspellingen en informatie over het weer.
Dit observatorium is een prachtig gebouwtje wat ze foeilelijk hebben gemaakt door er een restaurant tegenaan te bouwen. Ik ben wel blij dat ik er wat te drinken kan krijgen, maar het staat als een condoomautomaat in het Vaticaan.
Het is best wel fris hierboven dus we blijven niet heel lang hangen. Gelukkig zien we de lekke banden brigade ook nog even voor we weer vertrekken. En natuurlijk even vastleggen dat we hier geweest zijn

We zitten inmiddels op de route die ‘De renner’ uit het boekje van Tim Krabbé ook reed. Veel mensen hebben deze al voorbereiding gelezen en het voelt toch anders om hier nu te fietsen. Sommige passages herken ik zelfs uit het boek.
Je zou zeggen dat we nu alleen maar naar beneden kunnen. Het eerste stukje gaat ook wel lekker maar daarna is het toch echt weer vals plat, dus toch nog even zweten. Het voordeel van naar beneden gaan is dat je steeds mooie beelden links en rechts . Via de col de Fourques komen we steeds lager in het dal. Als we achterom kijken dan zien we de Mont Aigoual in de verte liggen. Zo lang als het duurt om omhoog te komen, zo snel ga je weer omlaag. De weg lijkt op een rol toilet papier dat achteloos is weggegooid, maar deze brengt ons wel in Meyrieus .
De camping (Le Capalan) ligt voorbij het dorp en wat je ook verwacht, het is toch weer een verrassing. We staan helemaal achteraan aan de overkant van een beek. Volgens mij is het de Jonte.

De temperatuur is inmiddels weer aangenaam en na dik 66 kilometer, waarvan 30 kilometer klimmen en een record van 1516 hoogtemeters,, zijn we wel toe aan een beetje rust. We staan op een ruim veld maar later merken we pas dat het een honden uitlaat veld is. Na een tijdje drollen ruimen hebben we dan toch een prettig plekje .

Monie doet vanavond gemakkelijk en heeft twee barbecues geregeld. En een partijtje vlees natuurlijk. Geen maaltijd is compleet zonder salades dus ook een couscous salade en een aardappel salade.
In de groep zijn geen echte mannen want het BBQ-en is prut. Ze zijn niet echt warm dus het is lastig om het vlees gaar te krijgen. BBQ is sowieso niet een van mijn favorieten maar het is weer eens wat anders.

Die avond en nacht is er een ongeplande survival. De wc is ongeveer 300 kilometer verderop en je kunt er op twee manieren komen. Tot je knieën door het stromende water of over een touwbrug . Lastige keuze als je in het donker nodig moet plassen. De meesten zoeken een boom op of komen niet verder dan het water. Het blijft nog lang onrustig op de camping.