Vandaag gaat het circus weer verder. Ik ben niet spijtig dat we deze camping verlaten. Hij had een mooi zwembad, maar we hebben er geen gebruik van gemaakt. We willen zo snel mogelijk wat meer ruimte om ons heen hebben en dat lukt in het begin niet zo goed. We zitten op een drukke weg richting Florac. Het is in eerste instantie een stukje licht klimmen en ook de vrachtwagens komen ons steunend voorbij.
Gelukkig slaan we vlak voor Florac af en komen op een rustige weg . Het is hier weer erg mooi en we zien veel verschillende landschappen. Vandaag zien we de Tarn, woeste rotslandschappen, beboste hellingen, weilanden en dorpjes. Bij sommige van die dorpjes staan gigantische kerken , terwijl het dorpen van niets zijn. Ik vraag me af hoe die scheefgroei ooit heeft kunnen ontstaan.
Ondertussen lappen we de familie Wijand, maar even later moeten we ze toch weer laten passeren omdat er weer een foto gemaakt moet worden. De weg klimt langzaam omhoog en geeft ons uiteindelijk weer een prachtig uitzicht . We blijven langs de Tarn fietsen maar die wordt droger en droger . Langzaamaan komen we steeds dichter bij de bron van deze rivier.
Ondertussen snakken we maar koffie want we zijn al bijna halverwege en er is nog geen tentje in zicht geweest. In Pont de Montvert is het markt. En mensen met rare hoedjes . Grappige is dat we op deze markt dezelfde kraampjes tegenkomen als in bijvoorbeeld Barjac. Blijkbaar reizen deze mensen alle dorpsmarkten in de regio af.

Maar wat belangrijker is, ze hebben hier ook koffie. Traditiegetrouw haalt Wouter er weer een taartje bij dus het is weer smullen. We wachten ondertussen ook nog even op Lisa en Renske wat ons de gelegenheid geeft om een tweede bakje te nemen en de dames kunnen even shoppen op de markt. Hier kopen we het souvenir van de vakantie; een houten kikker die, als je hem met een stokje over zijn rug raspt, kwaakt.
Le Pont de Montvert is bekend vanwege de strijd van de godsdienstvrijheid. Wie kent niet de laatste woorden van de Camisard profeet: ‘Mijn ziel is een tuin vol schaduw en fonteinen’. Ik niet in elk geval en vraag me nog steeds af wat hij bedoeld heeft met deze zin. Daarnaast heeft de schrijver Stevenson  (van Dr. Jekyll and Mr. Hyde) hier een tijd rondgebanjerd met een ezel. Of de ezel met hem, het is maar hoe je het bekijkt.

Via een luie klim gaan we door naar de Croix de Bethel. De enige col waar we deze vakantie een foto van het bordje hebben. Hier is ook de waterscheiding. Gaat het water eerder nog naar de Middellandse zee, nu gaat het naar de oceaan.
Vlak voor de col staat Nicolette en stoppen we even om haar gezelschap te houden. Jan en Leonieke zitten hier ook nog. Gezellig.
Daarna is het alleen nog maar afdalen. Wat er gebeurd is, weet ik niet maar ik heb er slechts één foto van. De zestig kilometer maken we net niet vol maar we hebben wel weer 829 hoogtemeters.

De camping Le Martinet is even zoeken, maar na de vorige is dit een opluchting. De campingbeheerster eist dat we met niet meer dan 3 tentjes op één plek staan! En er is een zee van ruimte. Gezien de brandende zon zoeken wij er een plekje onder de weinige bomen die er zijn. Een goed keus blijkt later, want het kan hier behoorlijk heet worden.
Alles is in evenwicht, dus ook deze camping heeft weer nadelen. Het is de meest onrustige camping van de vakantie. Een aantal malen staan er nozems (wie kent dit woord nog?) op brommers vlak naast het veldje. Ze worden meestal vakkundig door Wouter afgeserveerd, maar ’s nachts komen ze weer terug. Via de campingbazin en de burgemeester (!) wordt voorkomen dat ze er de volgende nacht weer zijn. En dan zijn er nog de jongeren achter op het veldje die tot diep in de nacht lawaai maken. Ikzelf heb er allemaal niets van gemerkt, gelukkig slaap ik inmiddels goed, ondanks de matjes.

Het eten bestaat uit een salade Nicoise , Mexicaanse zalm (was heerlijk), aardappelen, mediterrane groenten en aardappels. En als toetje ijs met warme kersen. Wat kan een mens zich nog meer wensen…
Na het eten tovert roze Jan een gitaar uit de bus. Had hij al die tijd verborgen weten te houden! Jan speelt nummers op verzoek en er wordt eerst wat schuchter bij gezongen. De cognac die op tafel staat maakt de tongen wat losser en al snel wordt er uit volle borst meegeschald. Dit tot groot ongenoegen van de nozems die dan ook snel vertrekken. Dat maakt de stand 1-0 voor de Hollanders.