Met enige weemoed beginnen we aan de laatste etappe van de reis. Gelukkig is hij vrij lang, dus we kunnen er optimaal van genieten. We zijn vrij laat op pad en beginnen met een flinke warming up. Deze zeven kilometer klimmen kennen we nog van gisteren. Na Génolhac slaan we af van de grote weg en vanaf nu is het rustiger. De weg is net geasfalteerd en we rijden het eerste deel door een laag los grint en plakkend asfalt. Daar merken we weinig van want de omgeving is weer adembenemend.
Bij pont de Bresis zien we een oud kasteel. Eerst tussen de bomen door, maar omdat we klimmen zien we hem later ook van bovenaf. Ik moet hier even stoppen om een foto te nemen.

De weg blijft klimmen maar het gaat geleidelijk. We fietsen door de bossen en het is hier heel erg rustig. Een salamander schiet weg voor het voorwiel en een vlinder fladdert een tijdje mee. De enige auto die we hier zien is van La Poste. Verder is er niets, alleen de stilte als we in de schaduw omhoog klimmen.
Bij het kruis van Malons komen we Jan en Yvonne tegen. We hadden liever koffie gezien, maar dit is een goede tweede keus. Zij hebben net gepauzeerd en Jan belooft ons een ijsco als we in Barjac zijn. Wij puffen even uit en drinken wat water.
Daarna is het verder over kleine bospaadjes. Het is wel duidelijk dat hier weinig auto’s komen want de weg is soms behoorlijk overgroeid en door de wortels stuk gemaakt. Maar om te fietsen is dit schitterend! Het is echt genieten van de uitzichten.

In Brahic komen we Nicolette tegen. De rest van de groep is al langs geweest, we zijn weer de laatste. Jan en Yvonne drinken nog een kop koffie mee voor ze verder gaan. We eten een boterhammetje en gaan dan ook verder. De route blijft ons verbazen het is echt een van de mooiste van de vakantie. We rijden hoog in de bergen langs een hippie commune waar we kunnen zien dat ze self-supporting zijn en ook nog handel kunnen drijven . Het lijkt me prachtig om hier te wonen, maar het boek van Tessa de Loo over Meander komt boven borrelen in mijn hoofd en besluit hier toch maar niet te blijven.
Langzaam zien we het landschap veranderen. Van heel erg groen en bebost naar meer rotsachtig en bij Banne komen we weer in de bewoonde wereld. Vanaf hier doet het landschap haast Spaans aan. De wijngaarden en de bebouwing met zandsteen brengen ons weer terug in Catalonie. We laten nu letterlijk de Cevennen met zijn bergen achter ons.

In Berrias moeten we even zoeken maar de route is zo weer gevonden. Na het oversteken van de grote weg hebben we het idee dat we er bijna zijn. Volgens mijn teller zitten we op 62 kilometer en het is in totaal een dikke 75. Maar het venijn zit hem in de staart. Hier zit nog een ontzettend steile klim en door de hitte gaan we hier helemaal stuk. Op de thermometer is het boven de veertig graden, het asfalt smelt en mijn hersenen koken. Door steeds een paar honderd meter te klimmen, dan weer wat te drinken en uit te rusten komen we langzaam maar zeker boven. Het is vandaag de mooiste route maar dit bombarderen we tot de zwaarste klim van de vakantie.
Maar goed aan alles komt een eind, en ook hier komen we uiteindelijk boven. Daarna is het soepel afdalen en komt Barjac weer in zicht.
Jan zijn we allang weer kwijt, dus we gaan zelf maar het dorp in voor de ijsco. Saskia weet niet meer precies waar de ijscozaak zit, dus we gaan eerst ook nog een verkeerde trap op en af met de fiets, maar uiteindelijk vinden we hem En wie staat daar om ons op een ijsco te tracteren? En toeval bestaat niet zeggen ze…

Na tachtig kilometer en 1257 hoogtemeters zit de dag en de vakantie erop. Het is een mooie dag geweest maar inmiddels verzamelen zich zwarte wolken boven ons. We moeten zeker weg.

Het laatste avondmaal bestaat uit een buffet van allerlei lekkers. Zo is er zalm, gerookte vis, worstjes, tomaat-mozzerella en natuurlijk salades. Het toetjes buffet is een all-you-can-eat. Sommige laten zien dat dit behoorlijk veel kan zijn.
Monie heeft als afsluiting voor champagne gezorgd en zo proosten we samen op een goede afloop zonder (grote) ongelukken. In totaal hebben we iets van  740 kilometer gefietst en een dikke negen en halve kilometer de hoogte in gefietst. In theorie hadden we dus ook op de Mt. Everest kunnen staan. Misschien iets voor volgend jaar?

Geen Cycletours vakantie zonder bonte avond. Onder de presentatie van Joep zingt Monie een prachtig lied. Daniel vertoont zijn human-beatbox kunsten. Gele Jan krijgt ons allemaal aan het meezingen met “don’t worry, be happy” en roze Jan heeft een hilarisch lied geschreven van de vakantie. En met die wijze woorden sluiten wij de dag en de vakantie af. Het is mooi geweest!