Ondanks dat het vandaag een korte etappe zou
moeten zijn (!) zitten
we al om tien voor negen op de fiets. Het heeft de hele nacht
behoorlijk gewaaid en af en toe wat sputters. Maar nu is het droog
en de tent zit droog op de fiets. Alhoewel we hier prima gekampeerd
hebben, is het geen plek om bij ons 50 jarig huwelijksfeest weer te
bezoeken. Als snel is de camping uit zicht en uit de herinnering.
Het is een rustige gravelweg en ik bedenk dat ik graag een foto wil
van ons beide fietsend naast elkaar. Meestal staat Saskia er alleen
op. We stoppen en ik stel het statief en camera op. Zelfontspanner
op 30 seconden en wat terugfietsen. Dan blijkt het toch lastig te
zijn om tijd te schatten. Bij de eerste foto zijn we er al voorbij
als hij afgaat. Bij de tweede foto zijn we te dichtbij en bij de
derde foto komt er een bus aan en moet ik rap mijn toestel van de
weg halen. Bij de vierde foto fietsen we zo langzaam dat we bijna
omvallen, maar we staan er allebei op.
Daarna gaat het verder over de Koningsweg
richting Russische grens. Het landschap wordt leger en leger. Er
komt sporadisch een auto langs. De weg wordt nog steeds gekenmerkt
door veel korte klimmetjes. Iets wat de hele vakantie zo blijft. Een
eekhoorn steekt de weg over en rent een stukje mee. De dorpjes komen
verder uit elkaar te liggen. Bij een bushokje maken we koffie.
Saskia ziet een trap en beklimt hem. Iets verder in het bos is een
gigantische uitkijktoren die we natuurlijk even bestijgen. Dit geeft
ons een prachtig uitzicht over het Finse landschap. In de verte moet
het Rusland zijn.
Bij de eerste winkel die we zien, doen we wat boodschapjes. Rond 12
uur komen we in Virolahti aan. Alhoewel het niet direct aan de
Russiche grens ligt, zijn de invloeden wel duidelijk merkbaar. Je
ziet het aan de gebouwen en aan de mensen op straat. Hier komen we
ook voor het eerst een ‘ravintola’ tegen. Hier kun je tegen een
vaste prijs onbeperkt eten. Niet dat we van de grote hoeveelheden
zijn, maar het is een goedkope manier om aan een warme maaltijd te
komen. We betalen € 7,30 per persoon en maken de beginnersfout om
niet eerst de waren te inspecteren. Het is werkelijk niet te vreten.
Het vlees is een soort van geperste opgebakken leverpastei, een
derderangs smac. We krijgen het met moeite weg.
Eigenlijk zijn we al bij de bestemming want iets buiten Virolahti
komen we de afslag naar de camping tegen. We besluiten door te
fietsen omdat we een bedje op de kaart zien, ongeveer 25 km verderop. En omdat we
morgen heel veel kilometers op het programma hebben, breekt dit de
afstand een beetje.
De Russische invloed worden steeds duidelijker.
Borden waren al niet te lezen in het Fins, maar nu zijn zo ook niet
te lezen in het Russisch. Via de Via Karelia gaat we langs de
Russische grens naar het noorden. Over een grotere weg. Aan de
overkant zie ik in een bushokje voor het eerst een andere
vakantiefietser. Hij komt achter ons aan en net als we van de grote
weg afslaan naar een gravelweg haalt hij ons in.
Het heet Anton, woont al dertig jaar in Finland en fietst soms
230 km
achter elkaar zonder te stoppen. Saskia denkt dat hij een spion is,
die ons aan het uithoren is. En misschien heeft ze daar ook wel
gelijk in, want hij wil erg veel van ons weten. We drinken
gezamenlijk een kopje thee en dan scheiden onze wegen zich weer.
Blijkbaar hebben we de test goed doorstaan.
De gravelweg gaat nog dichter langs de grens. Er komen steeds meer
borden met waarschuwingen en op een gegeven moment een bord dat je
hier eigenlijk niet mag zijn omdat het de neutrale zone is tussen de
twee landen. Maar de weg gaat erdoor en we moeten verder.
We fietsen nu door Zuid Karelia, een gebied wat af en aan bij
Zweden, Finland en Rusland heeft gehoord. Het gebied heeft roerige
tijden gekend en dezelfde mensen hadden gedurende verschillende
periodes verschillende nationaliteiten. Pas in 1917 is Finland
onafhankelijk en een eigen land geworden. In de tweede wereldoorlog
kozen ze voor de Duitse kant waardoor ze uiteindelijk aan het einde
van de oorlog een deel van Karelia moesten afstaan aan Rusland.
Families werden gescheiden en landerijen soms letterlijk gesplitst
door de grens. Er is ook een groot ‘neutraal’ gebeid tussen de twee
landen en daar fietsen wij nu.
Uiteindelijk komen we bij de B&B. Op een
steenworp van de Russische grens. De man des huizes doet open en
roept snel zijn vrouw. Hij spreekt geen Engels en zij een beetje. Ze
hebben ruimte en voor € 60,= krijgen we een compleet appartement en
’s ochtends ontbijt. We laten onze tassen ontploffen in de kamer en
gaan douchen. In de tuin staat een heerlijke schommelbank en de zon
schijnt nog. De vrouw des huizes bedient ons met limonade en
koekjes. Naast dit B&B heeft ze nog een grote ruimte voor feesten en
partijen in een dorp verderop. Een huis in Tsjechië en een mökki in
het merengebied. Een ondernemende tante en het is gezellig kletsen
met haar. Richting de grens horen we honden blaffen en soms horen we
schieten. Dit maakt wel indruk op ons. Op de kamer eten we een
broodje en maken wat
noedels. Ons avondeten.
Vlakbij is een meertje met een mooie steigerplaats. Achteraf hadden we
hier prachtig wild kunnen kamperen maar het zit ook fantastisch aan
het water. Hier maken we een kopje koffie en willen we de zon onder
zien gaan. Maar dat duurt hier werkelijk verschrikkelijk lang dus
dat maken we niet meer mee. Het is wel lekker lezen en
foto’s maken
hier. En in het vooruitzicht hebben we weer eens een echt matras om
op te slapen. Ik kijk er nu al naar uit!
Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna
bladeren met de pijtjestoetsen