Hamina - Vakevale
Hamina - Foto – Koningsweg – Uitkijktoren – Ravintola – Beginnersfout –
Anton – B&B – Väkeväle - Steigerplaats

Ondanks dat het vandaag een korte etappe zou moeten zijn (!)  zitten we al om tien voor negen op de fiets. Het heeft de hele nacht behoorlijk gewaaid en af en toe wat sputters. Maar nu is het droog en de tent zit droog op de fiets. Alhoewel we hier prima gekampeerd hebben, is het geen plek om bij ons 50 jarig huwelijksfeest weer te bezoeken. Als snel is de camping uit zicht en uit de herinnering.
Het is een rustige gravelweg en ik bedenk dat ik graag een foto wil van ons beide fietsend naast elkaar. Meestal staat Saskia er alleen op. We stoppen en ik stel het statief en camera op. Zelfontspanner op 30 seconden en wat terugfietsen. Dan blijkt het toch lastig te zijn om tijd te schatten. Bij de eerste foto zijn we er al voorbij als hij afgaat. Bij de tweede foto zijn we te dichtbij en bij de derde foto komt er een bus aan en moet ik rap mijn toestel van de weg halen. Bij de vierde foto fietsen we zo langzaam dat we bijna omvallen, maar we staan er allebei op.

Daarna gaat het verder over de Koningsweg richting Russische grens. Het landschap wordt leger en leger. Er komt sporadisch een auto langs. De weg wordt nog steeds gekenmerkt door veel korte klimmetjes. Iets wat de hele vakantie zo blijft. Een eekhoorn steekt de weg over en rent een stukje mee. De dorpjes komen verder uit elkaar te liggen. Bij een bushokje maken we koffie. Saskia ziet een trap en beklimt hem. Iets verder in het bos is een gigantische uitkijktoren die we natuurlijk even bestijgen. Dit geeft ons een prachtig uitzicht over het Finse landschap. In de verte moet het Rusland zijn.
Bij de eerste winkel die we zien, doen we wat boodschapjes. Rond 12 uur komen we in Virolahti aan. Alhoewel het niet direct aan de Russiche grens ligt, zijn de invloeden wel duidelijk merkbaar. Je ziet het aan de gebouwen en aan de mensen op straat. Hier komen we ook voor het eerst een ‘ravintola’ tegen. Hier kun je tegen een vaste prijs onbeperkt eten. Niet dat we van de grote hoeveelheden zijn, maar het is een goedkope manier om aan een warme maaltijd te komen. We betalen € 7,30 per persoon en maken de beginnersfout om niet eerst de waren te inspecteren. Het is werkelijk niet te vreten. Het vlees is een soort van geperste opgebakken leverpastei, een derderangs smac. We krijgen het met moeite weg.
Eigenlijk zijn we al bij de bestemming want iets buiten Virolahti komen we de afslag naar de camping tegen. We besluiten door te fietsen omdat we een bedje op de kaart zien, ongeveer 25 km verderop. En omdat we morgen heel veel kilometers op het programma hebben, breekt dit de afstand een beetje.

De Russische invloed worden steeds duidelijker. Borden waren al niet te lezen in het Fins, maar nu zijn zo ook niet te lezen in het Russisch. Via de Via Karelia gaat we langs de Russische grens naar het noorden. Over een grotere weg. Aan de overkant zie ik in een bushokje voor het eerst een andere vakantiefietser. Hij komt achter ons aan en net als we van de grote weg afslaan naar een gravelweg haalt hij ons in.
Het heet Anton, woont al dertig jaar in Finland en fietst soms 230 km achter elkaar zonder te stoppen. Saskia denkt dat hij een spion is, die ons aan het uithoren is. En misschien heeft ze daar ook wel gelijk in, want hij wil erg veel van ons weten. We drinken gezamenlijk een kopje thee en dan scheiden onze wegen zich weer. Blijkbaar hebben we de test goed doorstaan.
De gravelweg gaat nog dichter langs de grens. Er komen steeds meer borden met waarschuwingen en op een gegeven moment een bord dat je hier eigenlijk niet mag zijn omdat het de neutrale zone is tussen de twee landen. Maar de weg gaat erdoor en we moeten verder.
We fietsen nu door Zuid Karelia, een gebied wat af en aan bij Zweden, Finland en Rusland heeft gehoord. Het gebied heeft roerige tijden gekend en dezelfde mensen hadden gedurende verschillende periodes verschillende nationaliteiten. Pas in 1917 is Finland onafhankelijk en een eigen land geworden. In de tweede wereldoorlog kozen ze voor de Duitse kant waardoor ze uiteindelijk aan het einde van de oorlog een deel van Karelia moesten afstaan aan Rusland. Families werden gescheiden en landerijen soms letterlijk gesplitst door de grens. Er is ook een groot ‘neutraal’ gebeid tussen de twee landen en daar fietsen wij nu.

Uiteindelijk komen we bij de B&B. Op een steenworp van de Russische grens. De man des huizes doet open en roept snel zijn vrouw. Hij spreekt geen Engels en zij een beetje. Ze hebben ruimte en voor € 60,= krijgen we een compleet appartement en ’s ochtends ontbijt. We laten onze tassen ontploffen in de kamer en gaan douchen. In de tuin staat een heerlijke schommelbank en de zon schijnt nog. De vrouw des huizes bedient ons met limonade en koekjes. Naast dit B&B heeft ze nog een grote ruimte voor feesten en partijen in een dorp verderop. Een huis in Tsjechië en een mökki in het merengebied. Een ondernemende tante en het is gezellig kletsen met haar. Richting de grens horen we honden blaffen en soms horen we schieten. Dit maakt wel indruk op ons. Op de kamer eten we een broodje en  maken wat noedels. Ons avondeten.
Vlakbij is een meertje met een mooie steigerplaats. Achteraf hadden we hier prachtig wild kunnen kamperen maar het zit ook fantastisch aan het water. Hier maken we een kopje koffie en willen we de zon onder zien gaan. Maar dat duurt hier werkelijk verschrikkelijk lang dus dat maken we niet meer mee. Het is wel lekker lezen en foto’s maken hier. En in het vooruitzicht hebben we weer eens een echt matras om op te slapen. Ik kijk er nu al naar uit!

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

               
               
Vorige dag Overzicht Volgende dag