Gisteravond begon het te regenen. Eerst
zachtjes, maar later steeds harder. We geven er deze keer niet zo
veel om want we hebben toch een rustdag. Dat betekent uitslapen!
Voor zover je van uitslapen kunt spreken, want op een matje kun je
niet echt uitslapen.
Door de regen staan we wat later op en ontbijten we in de
gemeenschappelijke ruimte. Deze bestaat uit een aantal losse
keukentjes en denk maar niet dat als jij in zo’n keukentje zit dat
dit betekent dat je er ook alleen zit. Russen schuiven gewoon je
spullen opzij en komen erbij zitten. Daarbij laten ze ook nog steeds
de deur open. We zijn er niet echt gecharmeerd van.
Tegen elf uur stappen we op de fiets en in de
laatste regen van de dag fietsen we naar Lappeenranta. Het is
zondag, dus de winkels zijn niet open. We zoeken eerst een koffiebar
waar we een cappuccino met
een lekker stukje gebak bestellen. We hadden altijd het idee dat de
tweede koffie gratis is in Finland. Daarom tappen we ons nog een in,
maar het meisje komt achter ons aan en wil toch nog wat geld zien.
Wel halve prijs, maar toch…
Daarna bezoeken we het Wolkoff museum. Dit is het huis van een
familie waarvan de voorouders Russische immigranten waren. Ze hebben
er geleefd van 1872 tot 1986 en toen is het, compleet met inboedel,
geschonken als museum. Je ziet erbinnen dus ook een interieur die de
gehele periode beslaat. Er staan foto’s van 100 jaar geleden, maar
ook van 10 jaar geleden. Er ligt een tijdschrift van de jaren 70
maar er staan ook boeken uit 1900. Met een gids gaan we door het
huis heen. We mogen alles bekijken en vragen stellen.
Als we weer naar buiten gaan, vraag ik aan de jongen achter de kassa
of er ook een internet café in de buurt is. Hij denkt hard na en
geeft me uiteindelijk toegang tot zijn kassa (!) waar je ook op kunt
internetten. Bijzonder! Snel werk ik even de blog bij.
Noot: De Finnen komen stug over
en zijn zeker niet open. Ze beginnen zelden zelf een gesprekje en
als je wat vraagt krijg je over het algemeen korte antwoorden. Ze
zijn wel hulpvaardig want ze willen je altijd wel helpen.

Daarna gaan we naar de haven. Het zonnetje
schijnt inmiddels alweer. Daar is het Hiekkalinna, een gigantisch
zandkasteel wat door verschillende zandhappers gebouwd wordt. Dit
jaar is het thema sprookje, maar ik herken ook mythen en legenden.
Het is een gezellige boel daar met een mini kermis en veel ouders
met kinderen.
We lopen door het stadsdeel met het fort terug. Hier zijn wat oude
gebouwen te vinden en een museum. Daar kijken we even en wat veel
indruk maakt is een documentaire over de grens tussen Finland en
Rusland. Ze laten daar de schrijnende gevolgen zien van de steeds
wisselende grens en dat de mensen die er links en rechts van wonen
eigenlijk niet verschillen. Bij de Orthodoxe kerk kijken we binnen
weer even naar de bling-bling en in café Majurska gaan we naar
binnen. Het is nog in de oude stijl en er lopen mensen in
klederdracht rond . Wij eten er een lokale Fins gerecht, ‘atomi’.
Een pasteitje met ei wat uit elkaar gespat lijkt. Vandaar de naam.
In het stadje kijken we nog even rond, maar, afgezien van een aantal
dronken mensen op straat, is er niet veel te doen. Het is tenslotte
zondag. Bij een bar drinken we buiten op een terras een biertje en
gaan dan op zoek naar een restaurant. We wilden eigenlijk naar een
gelegenheid uit de LP, maar die bleek er niet meer te zijn. Het is
nu een Spaans restaurant maar we besluiten er toch te eten. Het is
er ontzettend stil, maar het eten is prima. Wel flink aan de prijs,
maar ja… je moet wat. Als we terug komen op de camping is de grote uittocht geweest. Wij staan
geheel alleen op een groot groen veld tussen de bomen. Daar brouwen
we nog een bakje koffie en gaan daarna in de zak. Blij dat we morgen
weer kunnen fietsen.
Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna
bladeren met de pijtjestoetsen