Een echte rustdag. De wekker gaat, net als normaal, om half zeven. Ik druk hem weg en vervolgens worden we weer om acht uur wakker. Het is trouwens een heerlijke wekker want we worden elke morgen gewekt met Kate Bush die in mijn oren fluistert dat ik wakker moet worden. Rustig aan douchen en ontbijten. Ik zie nu ook eens hoe druk het is op ‘normale’ tijden. En dan ben ik blij dat ik altijd alleen onder de douche sta. We vinden het ook niet erg om op tijd op te staan.

Tegen half elf gaan we richting Tübingen. Dat is ongeveer 2,5 kilometer fietsen langs de Neckar. Daarbij komen we door de Platanenallee die er in de zon erg fraai uitzien. Op de Neckar zijn wat mensen in een soort punter aan het varen. Schijnt het gebruik te zijn hier. Via dezelfde Neckarbrucke, waar we gisteren over aankwamen, gaan we nu het centrum in. Je mag de fiets niet meenemen volgens de bordjes, dus die laten we bij de brug staan.

Tübingen stad is mooi! Bekijk de foto’s. Die spreken voor zich. Overal vakwerkhuizen. Straten met kinderkopjes en de Marktplatz met het Rathaus is een plaatje. Op het terras daar drinken we koffie en genieten we van het uitzicht. In de Lonely Planet staat een intrigerend stukje:

On the northern side of the Markt is the Lammhofpassage... Walk through the little passageway to see the beer garden and a very original bronze statue, the meaning of which you may end up arguing with your friends about.

 Wij kunnen wel wat discussiepunten gebruiken en gaan even kijken. Het is inderdaad een bijzonder kunstwerk. Afzichtelijk zoals de dikke man is weergegeven. Waar zouden ze het over gehad hebben?
Daarna gaan we naar de Stiftskirche. Deze is best wel mooi van binnen maar niet bijzonder. Als we weer weg willen gaan komt er een man met een wichelroede binnen. In opperste concentratie gaat hij door de kerk en staat op één bepaalde plek stil. Saskia gaat een praatje maken en komt erachter dat hij op zoek is naar energieconcentraties. En waar hij staat is een hele sterke. Blijkt daar net het beeld te zijn van Mozes met duivelshoorntjes. Dat was ons nog niet eens opgevallen.

Michelangelo’s Mozes heeft duidelijk twee hoorntjes op zijn hoofd. Ook andere kunstenaars beelden Mozes zo af, terwijl het toch onwaarschijnlijk is dat Mozes er werkelijk zo heeft bijgelopen. De gewoonte is terug te voeren op een foutieve vertaling in de Editio vulgata: in Exodus 34:29 staat oorspronkelijk dat Mozes' gezicht 'straalde' toen hij van de Sinaï afdaalde, maar dat werd vertaald als 'met horens'. Ofschoon men wel besefte dat hier sprake van een misvatting moest zijn, werd de uitbeelding van Mozes 'met horens' algemeen — zelfs bij gebeurtenissen uit zijn leven nog voordat hij de berg Sinaï was opgegaan.

Bijzonder dat net hier de energie ligt. En bijzonder dat er hoorntjes op zitten. Geeft ons nog wat om over te discussiëren.We zwerven wat verder door de stad en komen uiteindelijk bij Schloss Hohentübingen. Deze ligt op een berg(je) zodat we een mooi uitzicht hebben over de stad.
Uiteindelijk heb ik genoeg stad gezien en ga zitten op een terras op het marktplein. Saskia wil nog even verder winkelen. Ik bestel een bier en bekijk de mensen. Er zijn niet heel veel toeristen maar de toeristen die er zijn willen allemaal op de foto voor het Rathaus. Leuk is om te zien hoe verschillend de mensen op de foto gaan. Jonge stellen vaak gek, lachend en dollend met elkaar. Oudere mensen doen dat heel anders. Het is alweer zonnig en warm, dus het jasje is uit. Hangt over de schouder met het lusje aan de vinger of losjes over de arm. Voor hun is fotografie een serieuze zaak dus daar doe je niet raar. Met uitgestreken gezichten staan ze formeel naast elkaar. Vaak man en vrouw terwijl er nors wordt gekeken. Zo stonden ze vroeger op de foto en zo staan ze waarschijnlijk over tien jaar ook nog op de foto. Maar dan voor een ander Rathaus.

Als Saskia terug komt blijkt dat ze een hoedje in de kleur van de fiets heeft gevonden waar ze erg blij mee is. Staat haar prima en zo vergis ik mij tenminste niet als een vrouw met een andere kleur hoedje op haar gele fietsje stapt. We willen nog eten voor we naar de camping terug gaan. In Groningen struikel je over de restaurants maar hier is dat lastiger. Het zijn eigenlijk allemaal ontbijtcafés, Biergartens en ijssalons. Op andere momenten prima, maar nu even niet. Via een voorbijganger komen we in een gelegenheid naast de Neckarbrucke. Is ook een soort van biertent maar je kunt er ook simpele maaltijden bestellen. Ik ga weer voor een lokale specialiteit en krijg een bord met linzen, spek, spättzl en Frankfurter knakworstjes. Het smaakt me heerlijk. Saskia gaat voor de vegetarische Maultaschen die er heel anders uitzien dan de dingen die ik gisteren op mijn bord had liggen. Weer goed gegeten voor een schappelijke prijs. Terug bij de tent wordt er nog wat gelezen maar het wordt best wel fris in de avond. We kruipen er op tijd in.