Donderdag 5 augustus: Grötzingen - Heidelberg
Gefietst: 63,4 km (totaal 1201,5)
Weer: Regen, later bewolkt maar droog.

De weermannen hebben deze keer gelijk gekregen. Er was regen voorspeld en dat is ook gekomen. Vannacht tikte het al op de tent en we staan ook op met regen. In de drup breek ik de tent af en hij gaat nat in het zakje. Eigenlijk twee zakjes want de binnentent komt in een waterdichte zak en de buitentent in de gewone zak. We ontbijten op de veranda van het restaurant. Tijdens het ontbijt komt er een stortbui langs. Blij dat we de tent al ingepakt hebben. Als we wegfietsen is het min of meer droog. De eerste uren hebben we nog af en toe een buitje maar de regenbroek gaat toch wel snel weer uit.

We hebben van Tübingen geleerd. Deze keer hebben we de jeugdherberg vooraf geboekt. Saskia heeft gisteren aan de telefoon gezeten en heef het magische nummer 117142 gekregen. Hiermee is onze kamer gegarandeerd, dus dat nummer houden we goed vast. Het is niet al te ver naar Heidelberg en dat geeft ons de kans om op tijd aan te komen en dan de stad nog te bekijken. Reitsma schrijft:

Heidelberg is een van de mooiste steden van Duitsland, met zijn barokke binnenstad waar de imposante ruïne van het Heidelberger Schloss op de beboste hellingen van het Odenwald boven de stad uit rijst.

‘Ja, ja…’ denkt Saskia. ‘Lekker belangrijk.’ Ze heeft de Lonely Planet gelezen en daar staat een veel interessanter detail; In Heidelberg is de zogenaamde ‘Royal mile’, een winkelstraat van 1600 meter lang. De langste van Europa.  Ze is niet te houden en ik heb moeite om haar bij te benen. Ging het gisteren langzaam, vandaag stoempt ze erover. De route gaat tussen velden en bossen door. Veel asfalt fietspaden en modderige bospaden. Toch doen we in Bruchsal nog een koffie. Omdat het zo nat en koud is buiten, maken we hem niet zelf maar gaan we een Konditorei in. Het wordt de lekkerste en mooiste koffie van de vakantie. En hij wordt perfect gecomplementeerd door de brownie die we erbij nemen. In Bruchsal is het best wel mooi maar Saskia duldt geen vertraging. Ik mag nog net een foto maken van het Barokschloss maar zonder van de fiets stappen.

De lunch is ook een snelle aangelegenheid. Op een grote picknickplaats worden in grote haast wat broodjes klaar gemaakt. We gaan gelukkig zitten om ze op te eten omdat dit een van haar onwrikbare principes is. Daar ging onze eerste echtelijke ruzies over. We kochten ergens een patatje en die wilde ik lopend opeten. Nou, dat heb ik geweten. Hel en verdoemenis aan diegenen die lopend eten. En daarom mag ik nu ook zitten. We wassen af bij de waterpomp waar plotsklaps twee jongetjes verschijnen. Ik hoef niet zelf te pompen. Verderop doen we nog een gemakkelijke cache.

Na 64 kilometer en rond half twee zijn we bij de jeugdherberg in Heidelberg. Deze ligt een beetje buiten de stad. We noemen ons magische getal en er is inderdaad een kamer voor ons. Het is een groot gebouw waar wel 450 mensen kunnen overnachten. Het is als een studentengebouw op een campus. Linoleum op de vloer en formica tafels. Lange gangen en veel kamertjes. Het doet aan als een groot, sober hotel. Het is hier wel wat duurder dan in Italië. We betalen per persoon € 26,80. En omdat we er ouder uitzien dan 27 jaar moeten we € 5,= p.p. extra betalen. En omdat we geen lid zijn van de vereniging betaal je nog een keertje €3,10 p.p. extra. Totaal een kleine € 70,= voor één nachtje. Au!

Maar daar krijgen we dan ook een ruime kamer voor met eigen douche en toilet. Dat is maar goed ook want we doen de hoogst noodzakelijke was en zetten de tent te drogen. Het lijkt daardoor wel een uitdragerij in onze kamer. Ik hoop niet dat er iemand binnen komt kijken. En als we uit het raam kijken zien we de zebra’s en de antilopen langs komen. We zitten naast de dierentuin en kijken erop uit.

Fris gedoucht en met het schuim nog achter de oren fietsen we naar het centrum toe. Is zeker nog wel vijf kilometer fietsen langs de Neckar die hier wat breder is dan in Tübingen. Via de Alte Brucke steken we over. Dit geeft een mooi zicht op de stad en de ruïne van het Schloss. Aan de andere kant van de brug is het beeld van een aap met een spiegel en een muis. Als je de spiegel aanraakt, dan word je rijk. de uitgestrekte vingers aanraken doen je terugkomen in Heidelberg en de muis aanraken verzekert je van vele kinderen. Het klopt allemaal. Rijk zijn we al met deze ervaringen die we opdoen bij het fietsen. We kunnen op weg naar Florance hier wel langs gaan. Want we moeten ook al daarheen terug omdat we daar het snuitje van het varken hebben aangeraakt. We krijgen het nog druk. En met de twee kinderen die we nu hebben zijn we dik tevreden.

De stad is inderdaad mooi, maar om het nu de mooiste stad van Duitsland te noemen gaat me wat ver. Dan is Tübingen toch echt mooier. In de oorlog is Heidelberg helemaal plat gegooid en weer opnieuw opgebouwd.  De vele barokke gebouwen halen het Duitse een beetje weg. Het lijkt wel of ik weer in Italië loop. Ik mis de vakwerkhuizen voor het echte Duitse gevoel.  Maar we hebben er geen spijt van dat we hier zo hard voor gefietst hebben.  We bekijken de binnen- en buitenkant van de kerk van de heilige geest en gaan het marktplein over. Daarna lopen we de Royal Mile af. Een walhalla voor Saskia. Mij kan het niet zo boeien. Op de fiets kunnen we toch niks meenemen. Of je zou het naar huis moeten sturen. Ik heb eigenlijk niets nodig en ben gelukkig met wat ik heb. Jammer voor de economie van Heidelberg.

Tijdens het aflopen van de mijl maken we uitstapjes naar links en rechts. We zien de Jezuïeten kerk die van binnen én sober én mooi beschilderd is. Ook gaan we naar het Studentenkarzer:

From 1778 to 1914, university students  convicted of misdeeds (such as singing, womanizing, drinking or just plain goofing around)  were tossed into the Studentenkarzer (Student Jail; around the back side of the Alte Universität  building. Sentences were generally a minimum  of three days and the detainees were fed only bread and water; delinquents serving longer sentences could interrupt their stay for critical reasons (say, to take exams). In some circles, a stint in the Karzer was considered de rigueur  to prove one’s manhood (women were never imprisoned here). Detainees passed their time by carving inscriptions and drawing graffiti, which still covers the walls.

We lopen de gehele mijl af en weer terug. Ik bewonder de gevels en Saskia de etalages. Samen hebben we alles gezien. Bij een barok restaurant Perkeo eten we een salade als avondeten. Daarna fietsen we terug naar onze dure kamer. De was is lekker gedroogd en de SMS-en stromen binnen. Lisa heeft een huis toegewezen gekregen en dat vinden we fijn voor haar. Beneden kun je voor een euro internetten. Ik kijk even naar de mail en werk onze waar-ben-jij.nu site bij. Daarna gaan we in een heerlijk bed liggen en dommelen weg bij een kakofonie van uitheemse dierengeluiden.

Klik op een foto hieronder om hem groter te zien. Je kunt daarna bladeren met de pijtjestoetsen

             
             
             
Vorige dag Overzicht Volgende dag