Nog een dag Florence

Om half zeven gaat de wekker. Eigenlijk is dit het ritme dat we de hele vakantie aanhouden. Vandaag heeft dit te maken met het feit dat we vroeg bij het Uffizi museum willen zijn. Later omdat het ’s ochtends nog koel is en je dan beter al op de fiets kunt zitten. We gaan ook meestal rond een uur of tien slapen en ik houd het maar zolang op een matje uit. Al met al is het een tijd die we uiteindelijk prettig vinden. De eerste keer dat ik uitslaap in de vakantie is wanneer we weer thuis zijn in Baflo.

Om half acht lopen we al naar de stad. Het is nu nog een beetje koel en dat voelt heerlijk. Gisteren hebben we gehoord dat het bij opening van het museum niet zo druk is en daar gaan we dan maar voor. Bij een bar doen we staande een cappuccino en een croissantje. Voor de koffie betalen we €1,20. Er lopen mensen in en uit. Haast in de loop wordt de koffie geconsumeerd. Later herken ik een paar van hen als suppoosten in het museum. Daarna naar het museum. Om kwart over acht staat daar een rijtje van ongeveer 30 mensen en om half negen gaat het open. Krenten als we zijn, hebben we niet gereserveerd. Dat kon via Internet maar dan betaal je twee keer zoveel voor een kaartje.

Binnen is het niet druk en we kunnen overal goed kijken. Naast dat het een prachtig gebouw is, hangt er ook prachtig spul. Van Botticelli ben ik erg onder de indruk en met name La Callunia gooit hoge ogen. En er hangen ook werken van Caravaggio, da Vinci en Rembrandt. Je zou er wel dagen kunnen rondkijken, maar het wordt allengs drukker en we willen ook nog meer van de stad zien.

Op de troon zit een man met ezelsoren. Hij reikt zijn hand uit naar Laster (La Calunnia) die zich nog op een afstand bevindt. Onwetendheid en Achterdocht flankeren hem en fluisteren hem in het oor.
Laster is een beeldschone vrouw, vol passie en opwinding. Ze straalt woede uit en heeft in haar linkerhand een brandende toorts. Met haar andere hand sleept ze een man bij de haren mee die bidt tot de hemel en de goden vraagt zijn onschuld te aanschouwen.
Ze wordt geleid door een bleke, lelijke man met priemende ogen. Het lijkt alsof een slopende ziekte hem verteerd heeft. Waarschijnlijk is hij Jaloezie. Laster wordt bediend door Verraad en Misleiding die aan haar haren en kleding frunniken zodat ze op haar mooist eruit ziet. Een vrouw in diepe rouw volgt in gehavende zwarte kleding. Haar naam is Berouw. Met tranen in de ogen kijkt ze om, vol schaamte een steelse blik werpend op de naakte Waarheid die ook is gearriveerd.

In hetzelfde tentje als vanochtend nemen we opnieuw een cappuccino en een broodje maar nu gaan we zitten. Voor dat (zit)genot betalen we natuurlijk. De koffie is ineens twee keer zo duur geworden. Daarna naar de Duomo. Je zou zeggen dat een kerk op zondag open is, maar hier kunnen we toch echt niet in. Of dat door de dienst komt of dat hij gewoon niet open is, wordt me niet duidelijk. We slenteren wat door de stad. Overal zijn marktkraampjes met leer. Ik heb een nieuwe portemonnee nodig en ding af. Eigenlijk noem ik alleen een prijs die een paar euro lager is en de man gaat meteen akkoord. Dit geeft me toch nog het gevoel dat ik nog steeds teveel betaald heb.

Het ene gebouw is nog mooier dan het andere en na een tijdje heb je het allemaal wel gezien. Voor de Duomo eten we nog een broodje en drinken we wat. De deuren zijn een meesterwerk en ik verbaas me weer over het feit dat alles hier zo op straat staat. Het zou eigenlijk in een museum thuis horen. Wat dat betreft is Florence gewoon één groot openlucht museum. We komen ook nog langs het varkentje en omdat Saskia niet alleen terug wil naar Florence moet ik hem ook bij de neus nemen.

Om bij te komen gaan we naar de tuinen van Bobili. Eigenlijk meer voor de rust dan voor de tuinen want die zien er verdacht geel en dor uit. Kan ook niet anders met deze warmte. In de schaduw doen we een dutje in het gras. Het voelt inmiddels weer als een oven en mijn natte doek doet goede diensten. Mensen zullen zich wel afvragen wat ik met die dweil over mijn hoofd doe maar dat kan me niets schelen.

Op half vier zijn we terug op de camping. Wat lezen en in de bar van de camping gaan we een biertje drinken en mensen kijken. Een Nederlandse jongen en meisje staan achter ons en hebben we ruzie horen maken. In de bar zitten ze nog wel aan één tafeltje maar ze zijn lichtjaren van elkaar verwijderd. Wij komen erachter dat het vandaag onze trouwdag is omdat de kinderen een sms sturen. Gelukkig hebben we wat om te proosten.

Vlak naast de piazza Michelango ligt een eethuisje. Om authentiek te blijven heet het ook Michelangelo. Omdat we geen zin meer hebben om naar de stad te lopen om te eten, schuiven we daar maar aan. Het uitzicht over de stad is ongeëvenaard en ik worstel nog met de Italiaanse eetgebruiken. Primo piatto, secundo piatto… Het is allemaal net geen maaltijd en twee van die schotels is weer teveel voor ons. We nemen maar een voorgerechtje en dan een pizza. In totaal moeten we €68,= afrekenen. Een forse prijs maar dat is dan inclusief uitzicht.

Buiten nemen we nog een Italiaanse ijsco en lopen dan terug over piazza Michelangelo. De zon is aan het ondergaan. Om daarvan te genieten hebben ze een heuse tribune gebouwd en hij zit ook nog afgeladen vol. Met eromheen ook nog een grote menigte. De zon doet zijn best en de hemel kleurt van lichtrood naar scharlaken rood en dan naar dieprood. De menigte houdt zijn adem in en als hij tenslotte helemaal achter de horizon verdwijnt klinkt een daverend applaus. Rare jongens, die Florentijnen.